miércoles, 11 de agosto de 2010

Querer e amar



Diferencias entre querer e amar por Jorge Bucay psicodramatista, terapeuta gestáltico e escritor argentino.

Querer e amar son dous conceptos diferentes.

El primero se aplica de forma mas habitual que el segundo. Querer lo asociamos a desear algo, generalmente con un propósito determinado. Puedo querer a una persona para que me acompañe, me haga sentir bien, me apoye o para que haga lo que yo quiera. Incluso puedo querer a un hijo para que me cuide en mi vejez. Hay siempre una intencionalidad específica en el querer, más o menos altruista, más o menos ética. El querer conduce al sufrimiento pues se desea algo de otra persona, justificadamente o no. Y como ésta es diferente a mí, es imposible que piense, sienta y actúe exactamente igual a mí. De modo que cualquier expectativa que tenga con ella está condenada a la frustración, pues nunca se comportará exactamente como me gustaría o placería.
Amar en cambio es aceptar al otro tal como es, con sus virtudes y sus defectos. Amar es desear lo mejor para el prójimo, aún cuando no me guste su manera de ser, aún cuando no me acompañe, no me haga sentir bien, no me apoye o no me cuide en mi vejez. Puedo estar en total desacuerdo con otra persona, puedo no quererla, pero sí puedo amarla.

Mientras más ames en tu vida, más feliz y libre serás. Mientras más quieras, más frustración, dolor y prisión habrá en tu vida.


Paréceme que ten sentido..non sei a vos.

lunes, 2 de agosto de 2010

Resilencia


O termo resiliencia refírese orixinalmente en enxeniería á capacidade dun material para adquirir a súa forma inicial despois de someterse a unha presión que o deforme. Ó falar de resiliencia humana afírmase que é a capacidade dun individuo ou dun sistema social de vivir ben e desarrollarse positivamente, a pesar das difíciles condicións de vida e máis ainda, de sair fortalecidos e ser transformados por elas.Posiblemente a resiliencia en canto realidade humana sexa tan antiga como a propia humanidade, sen embargo o interese científico por ela é moito máis recente.

Aparecen dous elementos básicos da resiliencia: a resistencia frente á destrucción ou a capacidade de protexer a propia integridade a pesar da presión, dito doutro xeito a superación das crises, a dor, a morte, a pobreza, como situacións límites ante as cales se resiste o ser humano, como loitador innato; e o outro elemento o constitúe a capacidad de construir ou reconstruir a súa propia vida a pesar das circunstancias difíciles.É o concepto oriental das crises: como dificultade e como oportunidade. As crises son conflictos de alta intensidade e polo tanto cun alto poder de transformar individuos e sociedades.

Pódese afirmar que se ten unha crise cando o que se vive pode, na conciencia de cada ser humano, exceder a súa capacidade de resposta ou de recuperación, pérdese a esperanza e o sentido da loita.

Na óptica da resiliencia en cambio, os conflictos son a base do desarrollo, cando aparecen están anunciando crecemento, transformación, boas novas. Trátase dun potencial humano activado que logra moi bos resultados a pesar dun alto risco, que mantén competencias baixo a ameaza, que sigue medrando en armonía, que é capaz de superar o medo, que ten a fortaleza de convertir o trauma nunha oportunidade de crecemento.