Cada quen coa súa película

Cando vemos ou vivimos un feito sempre poden haber varias interpretacións. Por exemplo, un señor cae na rúa e veno tres persoas: a primera di que tropezou, a segunda que o empuxou alguén cando pasou o seu lado e a terceira que tivo un desvanecemento; a realidade é que só tropezou. E o número podería ser variopinto e cada unha das persoas que viran o feito contaríano de diferente forma, sendo só unha a realidade.Un mesmo acontecmento suele ter varias versións e pode que moi distintas entre elas dependendedo de quen as viva.
Ver sempre o que se quere ver é unha forma de cegueira. Estamos presos da nosa única maneira de ver as cousas, nada é nin branco nin negro, todo depende. Curiosamente na maioría das discusións todos e ninguén teñen a razón.
As veces pechámonos nunha idea e iso fai que nos perdamos un montón de outras ideas algunhas interesantes e outras non tanto , pero dende logo seguro que se poden complementar e conseguir puntos de vista e acordos diferentes.
Se vemos as cousas sempre dende o cristal da nosa historia, dende os nosos prexuicios e creencias ¿podémos estar certos de que as cousas son tal como pensamos? Olvidámonos de que hai outros puntos de vista e outras formas de pensar e incluso de vivir.Moitas veces só hai que molestarse en ver as cousas dende outro punto de vista. Un punto de vista é tan só unha maniera de ver as cousas, nin a única, nin a mellor, nin á acertada.
Cando non queremos ver a realidade preferimos ver o que queremos ver. Defendemos con uñas e dentes o propio punto de vista, a nosa versión dos feitos.Vemos e lemos todo dende o que nos marcou na nosa historia persoal. A mirada que importa é a nosa, o que ven os demáis é irrelevante.
Pero nunca deberiamos olvidar que dende o noso punto de vista nunca podemos ver o todo, só se ve unha parte, por eso se suele decir que todo depende de según como se mire.
Algo enriquecedor sería poder compartir as nosas versións dos feitos, contrastalas, falar sobre como interpretamos o que vemos e vivimos, escoitar os demáis para saber como viven e interpretan unha mesma realidade.Alguén que nos de unha perspectiva da realidade distinta da nosa, permítenos coñecer outra realidade. Sobre unha realidade hai múltiples puntos de vista e un non coñece toda a realidade se non coñece outros puntos de vista.

Madurez

O falar de madurez ou de madurez emocional non necesariamente nos referimos a unha cuestión de idade.Se ben a vida é un proceso de maduración permanente, hai quenes chegan á idade adulta sen a madurez psicolóxica esperada. Sen embargo outros de menos idade, teñen a madurez suficiente como para sentirse ben consigo mesmo e co seu entorno.
As experiencias que cada persoa vive axúdanlle a madurar e a entender situacións similares, a persoas á que se lle dan todo” mascado” difícilmente madurará, afogará nun vaso de augua, frente á primeira dificultade. O vivir situacións é importante, a experiencia, pero como dicía o filósofo Pascal, non son todas as cousas que nos pasaron, senon as que nos pasaron e logo fixemos unha reflexión sobre elas.

¿Como sería entón unha persoa madura?

Os expertos sobre o tema relacionan a madurez emocional coa independencia persoal, ó falar de independencia non só se fala dunha independecia económica senon máis ben fai referencia a unha non dependencia emocional.Neste sentido o ser maduro correspóndese co sentimento de seguridade nun mesmo,nos seus actos e nas súas decisións. O ser maduro non é permeable ás opinións allenas porque se sinte seguro de si mesmo o que non significa ser un necio e non recoñecer os propios erros cando estes se presentan ou non escoitar certar críticas para poder correxir ou mellorar algúns aspectos.
A madurez emocional implicaria un sentido de responsabilidade dos propios actos.Neste sentido a persoa alcanza certa madurez cando asume os seu erros e acertos, os seus medos, os seus proxectos e a súa sexualidade.
A coherencia interna é un elemento clave para definir a unha persoa madura, xa que pensar, decir e facer o mesmo sen contradiccións eventuais e con convicción son condicións que non poden estar ausentes nela.
Ser maduro implica ser capaz de facer respetar os propios espacios e respetar os espacios dos outros.Implica tamén amar a outros e non intentar cambialos, aceptando os seus defectos e virtudes, saber poñerse no lugar do outro e respetalo.
Outro indicador de madurez é a naturalidade, unha persoa que non necesita APARENTAR o que non é, porque se coñece e se acepta integramente,o que é a base da seguridade nun mesmo.
Tamén é indicador de madurez o autocontrol, ser capaz de ter unha disciplina e asumir que medrar significa ter un certo grado de autodisciplina, saber que conseguir determinas cousas implican un esforzo que ten que corren a conta propia e non a conta doutros.
Chegar a ser unha persoa madura é sen dúbida un dos retos máis importantes que nos plantexa a vida pero se podemos conseguilo de seguro faranos a vida máis levadeira e probablemnete máis feliz.Madurar significa medrar e ainda que parece que chegada a idade adulta paramos de medrar isto non é así porque nunca deixamos de medrar.