Abre a túa mente

A rixidez mental define a unha persoa que é incapaz de asumir as críticas que recibe dos demáis, que non comprende as opinións dos que lle rodean e que cree estar en posesión da verdade absoluta sempre e en toda circunstacia.As persoas cunha alta rixidez mental non se permite improvisar, nin ser espontanea, perde capacidade creativa.
Aquela que se revisa e é capaz de dudar considérase unha mente flexible e pode someter os principios á lóxia e á evidencia.A flexibilidade mental é moito máis que unha habilidade ou unha competencia, é unha virtude que define un estilo de vida e permite adaptarse mellor ás presións do medio. Unha mente aberta ten máis probabilidades de xerar cambios constructivos que redunden nunha mellor calidade de vida.

El psicólogo clínico italiano Walter Riso fala sobre as mentes ríxidas es as mentes flexibles da seguinte forma:

Mentes flexibles, mentes inconformistas

Este tipo de mentes se caracterizan por su inconformismo y por ejercer el derecho a la desobediencia, si fuera necesario, porque no se inclinan ante las normas irracionales ni a la obediencia debida y se oponen a toda forma de prejuicio y discriminación.

Este tipo de personas son ecuánimes y justas, porque respetan a los demás, evitan la exclusión y no son superficiales ni simplistas en sus análisis y apreciaciones, sino que actúan con una manera pensar profunda y compleja, sin ser complicadas.

Las personas flexibles buscan liberarse de los mandatos y los "debería" para acceder a su verdadero ser y rechazan toda forma de autoritarismo o totalitarismo individual o social porque defienden el pluralismo y la democracia como modo de vida.

Mente rígida o absolutista

Las mentes rígidas o "cerradas y absolutistas" confunden la autocrítica con la flojera y la cobardía con la astucia, porque viven los cambios como una debilidad y prefieren evitar los hechos si éstos están en desacuerdo con ellos, por lo que corren el riesgo de sufrir diversas enfermedades mentales como la depresión, por ejemplo.

El prototipo de mente rígida selecciona solo lo que está de acuerdo con sus creencias e ignora la información que les contradice, sin tener en cuenta los matices, por lo que insiste en lo que piensa, siente o hace hasta casos extremos, aunque la evidencia muestre lo contario. Confunde empeño con obstinación.

El prototipo de persona con una mente rígida, a juicio del experto, está basado en el miedo a descubrir que está equivocada y descubrir que su vida está basada en una falsa creencia, "un miedo extremo a perder la señal de seguridad como líder, sabio o el más lúcido y un miedo a no ser capaz o a no estar preparado para afrontar las exigencias que conlleva el cambio".

Por estos motivos, las mentes rígidas o dogmáticas, cerradas o absolutistas sacan conclusiones apresuradas o sin contar con la suficiente información, creen más en el sentimiento que en la evidencia y consideran que están obligados a actuar, imperiosamente, en un sentido determinado, sin profundizar ni escuchar a sus opositores. "Piensan que los que no están con ellos, están contra ellos"

¿E cómo pasar dunha mente ríxida a unha flexible? Walter Riso propón seis pautas de comportamento, como alonxarse de todo dogmatismo e adoptar conviccións racionais e abertas á crítica e á revisión, sen caer no "todo me vale".

Tamén é preciso non tomarse demasiado en serio a un mesmo, "alonxarse da solemnidade y da amargura" e manter un estilo de vida con bo humor, pero sen caer na frivolidade.

Unha actitud inconformista, intelixente e fundamentada é vital para as mentes flexibles, así como descartar toda forma de prexuicio e fanatismo, e tratar de ser ecuánimes e xustos en cada acto da vida, deixando a un lado a mala costumbre de catalogar á xente.
Para Riso, "una persona con una actitud crítica, lúdica, rebelde, justa, integradora y pluralista creará un estilo de vida abierto y saludable, generará menos estrés, más felicidad y menos violencia, y no solo vivirá mejor, sino que contribuirá al bienestar de su comunidad".

Outro mundo é posible..outro mundo é seguro..

Xa Kaplan falou de Jose Luis Sampedro e eu traigovos un video no que fala de como él ve todo o que está a suceder nas rúas de tódalas cidades e nas conciencias dos cidadans.Eu non o coñecía pero teño que decir que me emocionou escoitalo falar, é un home realmente sabio.Tocoume especialmente a fibra o que di sobre os actuais valores da nosa sociedade.
En fin!! dedicadelle uns minutiños que merece moito a pena .

Democracia real xa.Buscando un cambio.

A finalidade do traballo dun psicólogo e o fin último da psicoloxía aplicada e buscar cambios.Os cambios que teñen que ser logrados polas persoas para que a súa calidade de vida sexa mellor.Pode ser unha visión demasiado simplistas, pero así é como eu o entendo.Na práctica a cousa é un tanto máis complexa, lograr cambios ten un proceso e implica un traballo persoal que pode ser máis ou menos longo e máis ou menos custoso.
Pois ben, todo este rollo sobre a psicoloxía e os cambios ben a colación do que nestes días está sucedendo na nosa sociedade o que se está denominado o Movemento Democracia Real.Este movemento tamén trata de buscar cambios...
E deixovos uns videos para que vós mesmos xuzguedes, seguro que moitos de vós xa estades moi o tanto do que se vai cocendo.
A min paréceme unha causa moi xusta á que hai que apoiar necesariamente,e é interesante ver que por fin hai conciencia de que se pode facer algo para cambiar o que todos vemos que non vai ben.Non facer nada é parte do problema.

10/90

Xa teño comentado neste blogue noutras ocasións a importancia que ten a nosa actitude cando nos atopamos cos problemas que nos plantexa a vida. A continuación explicarei brevemente en que consiste o Principio 10/90 creado polo escritor estadounidense Stephen Covey o que fala da porcentaxe de "resposabilidade" que temos nas cousas que nos pasan no día a día, de como nós mesmos coa nosa actitude podemos facer que un problema teña maior ou menor importancia, se complique ou sexa máis sinxelo...

O Principio 10/90 di o sueguinte:

O 10% da vida está relacionado co que nos pasa, e o 90% da vida está relacionado coa forma en cómo reaccionamos a isto (o 10%).
Nós realmente non temos control sobre o 10% do que nos sucede.

Non podemos evitar que o coche se averíe, que se estrope o calentador, que por culpa do tempo se nos vaia pola borda os nosos plans etc, etc , etc. Non temos control deste 10%. Vennos dado.

O outro 90% é diferente. Nós determinamos ese outro 90%. ¿Cómo?... Coa nosa reacción.

Un exemplo que plantexa o autor é:

Un home está almorzando coa súa familia. A sú filla sen querer derrama unha taza de café e salpica a súa camisa de traballo.

Él non ten control sobre o que acaba de pasar. O siguiente que suceda será determinado pola súa reacción.

Supoñamos que maldí e regaña severamente a súa filla porque lle tirou a taza encima. Ela rompe a chorar. Despoís de regañalle,critica a súa esposa por colocar a taza demasiado cerca do borde da mesa. O que segue unha batalla verbal. Él alterado vai cambiar a camisa.

Cando acaba, encontra a súa filla demasiado ocupada chorando e terminándo o almorzo, para estar lista para á escola. A súa filla perde o bus.A súa esposa debe marchar inmediatamente para o traballo.Apresúrase á coller o coche e levar a súa filla á escola. Debido a que xa vai con retraso, conduce a 65 km por hora, cando a velocidade máxima permitida é de 50 km. Despóis de 15 minutos de retraso e gañarse unha multa de tráfico de 100 € , chega á escola. A súa filla corre á clase sen decirlle adeus.

Despóis de chegar á oficina 20 minutos tarde, dase conta de que olividou o maletín. O seu día comezou mal. E parece que se porá cada vez peor.

Cando chega a súa casa, encontra un claro distanciamento coa súa esposa e filla.

¿Por qué?.

Pois debido a cómo reaccionou pola mañá.

¿Por qué tivo un mal día?

A) ¿Causouno o café?

B) ¿Causouno a súa filla?

C) ¿Causouno o policía?

D) ¿Él o causou?

A resposta é a “D”. Porque él non tiña control sobre o que pasou co café.A forma en cómo reaccionou durante eses 5 segundos foi o que causó o seu mal día.
Se vez de reaccionar así houbese tido máis calma e vez de regañar e enfadarse coa súa filla o día deste home houbera sido ben distinto.
Non podemos controlar determinadas cousas que nos suceden porqué están fora do noso alcance pero si podemos controlar como afrontalas.

Mitos románticos

Exisnten moitas creencias que son compartidas por unha grande parte da poboación, pero que isto sexa así non garantiza que esas creencias sexan certas.Debido a noso crecemento como seres sociais estamos expostos a certas ideas e creencias e moitas veces influenciados polo cine, a literatura ou as persoas que nos rodean damos por certos algún dos mitos románticos que a continuación se relatarán.

Mito da media laranxa: Creencia de eleximos a quén o destino nos tiña designado.Escollemos á parella que dalgún modo tíñamos predestinada, o cal garantiza realizar a mellor elección posible.

Mito da exclusividade: Creencia de que o amor romántico-paixoal só se pode sentir por unha soa persoa.

Mito da convivencia ou do matrimonio: O amor romántico debe conducir a unha unión estable da parella.

O mito da omnipotencia: o amor pódeo todo, a unión amorosa otorga unha forza especial que permite superar todos os obstáculos imaxinables.

O mito da paixón eterna: o amor paixoalal dos primeiros meses pode (e debe) perdurar tras miles de días (e noites) de convivencia.

Mito da fidelidade. Creencia de que por forza os desexos deben satisfacerse cunha soa persoa que é a propia parella.

Mito do libre albedrío:os nosos sentimentos amorosos son tan íntimos que non están influidos de forma decisiva por factores sociais, culturais ou biolóxicos alleos a nosa vontade e a nosa consciencia.

O mito da equivalencia: os conceptos de amor e enamoramento son equivalentes, de modo que se un na parella deixa de estar apaixoadamente prendado/a da súa parella é que xa non o ama.

O mito do emparellamento: estar en parella é algo natural e universal, polo que en todas as épocas e culturas o ser humano tendeu a vivir en unións de dúas persoas.

O mito dos ciumes: os ciumes son un indicador de amor verdadeiro.

Algunha sensibilidade pódese sentir ferida o leer isto, sin embargo,pódese afirmar que creer firmemente nestes mitos perxudican as relacións sentimentais e afectan á calidade de vida das parellas, pois fan que teñamos falsas expectativas sobre qué é e cómo debería de ser unha relación de parella.Neste sentido, é importante que a xente entenda que estes mitos son falsos. Só así poderán concebir as relacións doutra maneira máis axustada á realidade, o que axudará a ter relacións máis sanas e duradeiras.
É problable que nunca podamos desfacernos por completo destas ideas falsas, porque son parte do noso cremento e historia personal, pero o importante é ter conciencia delo e do efecto que poden ter se as aplicamos a nosa vida sentimental.




Fonte:Yela, C. (2000). El amor desde la Psicología social: ni tan libres ni tan racionales. Madrid: Pirámide.

Eduardo Punset : A soidade

Deixovos aquí, para min un texto maxistral sobre a soidade do grandísimo Eduardo Punset o que admiro profundamente.
Todos necesitamos dos demáis para vivir....
Los humanos necesitan pertenecer a algo, a un colectivo social, a una manada, les da igual; lo importante es pertenecer. Y es muy difícil aquilatar la importancia objetiva del colectivo al que se decide pertenecer; quiero decir que la etnia puede ser mucho menos importante que la camiseta que le han puesto a uno. Se ha comprobado que la ostentación de las señas de un equipo, por ejemplo, borra el sentimiento racista que provocaba la imagen de una persona de color.

Aunque cueste creerlo, resulta que lo más importante para los humanos es pertenecer a alguien y, cuando esto falla, cuando no se pertenece a nadie porque a uno no le dejan, cuando a uno lo encierran solo, se asfixia. Lo que no soportamos es la soledad. “Doctor, ¿me puede dar un remedio para la soledad?” es una pregunta rara vez formulada y, sin embargo, sentida por multitud de jóvenes desamparados, mayores sin casa, moradores de hospicios y lugares de asilo. “Doctor, ¿me puede dar un remedio para la soledad?”. La gente no lo dice, no lo piensa, pero lo siente. Ahora, la ciencia acaba de descubrirnos que este sentimiento de soledad no es un subproducto de la depresión, sino que constituye un entramado patológico por sí solo.

Saciar la demanda de relaciones sociales es imprescindible para mantener una buena salud mental y física. La soledad debiera ser una de las bestias a abatir del entramado sanitario, un objetivo específico, en lugar de ser un añadido de terapias consideradas esenciales como la lucha contra la depresión. Tan importante o más que la depresión es la soledad, que, además, es distinta. Los médicos y farmacéuticos solo se ocupan de la depresión atiborrando a la gente de fármacos que no están debidamente comprobados ni en la demora o plazo de su efecto, ni en el tipo de daño que, supuestamente, eliminan ni, por supuesto, en sus efectos secundarios; casi todos, malos. Si de la depresión sabemos poco y mal, a pesar de los esfuerzos prolongados por profundizar en su naturaleza, de la soledad todavía sabemos menos. Los psicólogos y neurólogos tan solo están empezando a desentrañar sus efectos.

La necesidad de pertenecer comprende un deseo avasallador de formar y mantener, por lo menos, una cantidad significativa de relaciones interpersonales. Lo absolutamente nuevo en la medicina que está aflorando es la inserción de la soledad en el ámbito más amplio de las redes sociales, así como la aceptación de la necesidad universal de pertenecer a un colectivo que experimentan los humanos, sobre todo, los jóvenes.

Resulta que toda la pasión, el pensamiento y la acción de muchísima gente son el resultado del impulso para evadir el aislamiento causado por la disolución del clan familiar, la pérdida de los amigos del trabajo, el amor del resto del mundo. Detrás de todo lo que hacen, piensan o dicen los ensimismados está el pánico a la soledad. Pese a la diversidad de culturas, religión, sexo, idiomas o edad, resulta que los humanos lucen similitudes sorprendentes, como la necesidad de amor y, para recabarlo, el rechazo tajante de la soledad.

Durante muchos años, no solo no nos ocupamos de la soledad, sino que la enaltecíamos. Si salías adelante solo, sin consultar con los demás, profundizando en tu propio universo, conociendo como nadie tus propios intestinos, eras merecedor de todos los elogios. No sabíamos casi nada del cerebro; no teníamos ni idea de que no se podía aprender sin el cerebro de los demás, que solo los perversos podían ignorar los sentimientos de los otros, de que estabas condenado si no pertenecías a nada ni a nadie. Que lo peor era la soledad.