Outra vez José Luis Sampedro

E non se pode engadir nada máis.Non podo estar máis de acordo

Cada quen coa súa película

Cando vemos ou vivimos un feito sempre poden haber varias interpretacións. Por exemplo, un señor cae na rúa e veno tres persoas: a primera di que tropezou, a segunda que o empuxou alguén cando pasou o seu lado e a terceira que tivo un desvanecemento; a realidade é que só tropezou. E o número podería ser variopinto e cada unha das persoas que viran o feito contaríano de diferente forma, sendo só unha a realidade.Un mesmo acontecmento suele ter varias versións e pode que moi distintas entre elas dependendedo de quen as viva.
Ver sempre o que se quere ver é unha forma de cegueira. Estamos presos da nosa única maneira de ver as cousas, nada é nin branco nin negro, todo depende. Curiosamente na maioría das discusións todos e ninguén teñen a razón.
As veces pechámonos nunha idea e iso fai que nos perdamos un montón de outras ideas algunhas interesantes e outras non tanto , pero dende logo seguro que se poden complementar e conseguir puntos de vista e acordos diferentes.
Se vemos as cousas sempre dende o cristal da nosa historia, dende os nosos prexuicios e creencias ¿podémos estar certos de que as cousas son tal como pensamos? Olvidámonos de que hai outros puntos de vista e outras formas de pensar e incluso de vivir.Moitas veces só hai que molestarse en ver as cousas dende outro punto de vista. Un punto de vista é tan só unha maniera de ver as cousas, nin a única, nin a mellor, nin á acertada.
Cando non queremos ver a realidade preferimos ver o que queremos ver. Defendemos con uñas e dentes o propio punto de vista, a nosa versión dos feitos.Vemos e lemos todo dende o que nos marcou na nosa historia persoal. A mirada que importa é a nosa, o que ven os demáis é irrelevante.
Pero nunca deberiamos olvidar que dende o noso punto de vista nunca podemos ver o todo, só se ve unha parte, por eso se suele decir que todo depende de según como se mire.
Algo enriquecedor sería poder compartir as nosas versións dos feitos, contrastalas, falar sobre como interpretamos o que vemos e vivimos, escoitar os demáis para saber como viven e interpretan unha mesma realidade.Alguén que nos de unha perspectiva da realidade distinta da nosa, permítenos coñecer outra realidade. Sobre unha realidade hai múltiples puntos de vista e un non coñece toda a realidade se non coñece outros puntos de vista.

Madurez

O falar de madurez ou de madurez emocional non necesariamente nos referimos a unha cuestión de idade.Se ben a vida é un proceso de maduración permanente, hai quenes chegan á idade adulta sen a madurez psicolóxica esperada. Sen embargo outros de menos idade, teñen a madurez suficiente como para sentirse ben consigo mesmo e co seu entorno.
As experiencias que cada persoa vive axúdanlle a madurar e a entender situacións similares, a persoas á que se lle dan todo” mascado” difícilmente madurará, afogará nun vaso de augua, frente á primeira dificultade. O vivir situacións é importante, a experiencia, pero como dicía o filósofo Pascal, non son todas as cousas que nos pasaron, senon as que nos pasaron e logo fixemos unha reflexión sobre elas.

¿Como sería entón unha persoa madura?

Os expertos sobre o tema relacionan a madurez emocional coa independencia persoal, ó falar de independencia non só se fala dunha independecia económica senon máis ben fai referencia a unha non dependencia emocional.Neste sentido o ser maduro correspóndese co sentimento de seguridade nun mesmo,nos seus actos e nas súas decisións. O ser maduro non é permeable ás opinións allenas porque se sinte seguro de si mesmo o que non significa ser un necio e non recoñecer os propios erros cando estes se presentan ou non escoitar certar críticas para poder correxir ou mellorar algúns aspectos.
A madurez emocional implicaria un sentido de responsabilidade dos propios actos.Neste sentido a persoa alcanza certa madurez cando asume os seu erros e acertos, os seus medos, os seus proxectos e a súa sexualidade.
A coherencia interna é un elemento clave para definir a unha persoa madura, xa que pensar, decir e facer o mesmo sen contradiccións eventuais e con convicción son condicións que non poden estar ausentes nela.
Ser maduro implica ser capaz de facer respetar os propios espacios e respetar os espacios dos outros.Implica tamén amar a outros e non intentar cambialos, aceptando os seus defectos e virtudes, saber poñerse no lugar do outro e respetalo.
Outro indicador de madurez é a naturalidade, unha persoa que non necesita APARENTAR o que non é, porque se coñece e se acepta integramente,o que é a base da seguridade nun mesmo.
Tamén é indicador de madurez o autocontrol, ser capaz de ter unha disciplina e asumir que medrar significa ter un certo grado de autodisciplina, saber que conseguir determinas cousas implican un esforzo que ten que corren a conta propia e non a conta doutros.
Chegar a ser unha persoa madura é sen dúbida un dos retos máis importantes que nos plantexa a vida pero se podemos conseguilo de seguro faranos a vida máis levadeira e probablemnete máis feliz.Madurar significa medrar e ainda que parece que chegada a idade adulta paramos de medrar isto non é así porque nunca deixamos de medrar.

!Por fin vacacións!

Por fin chegaron as tan esperadas vacacións.Voume facer un retiro a corón do mar para desconectar dos axetreos da vida diaria, fora respisabilidades, fora horarios, fora despertador, fora rutinas, fora presas...Agora só disfrutar, descansar, diversión e relax.
Despídome de vós ata dentro duns días, espero que teñandes un feliz comezo de verán, e que disfrutedes das vacacións se xa as tedes e senon que a espera por elas sexa levadeira, e se non hai vacaións a disfrutar ó máximo do tempo de lecer.
Para todos esta canción tan de verán e que transmite tan bo rollo.

Verbas

As palabras teñen máis poder do que habitualmente lles atribuimos. Segundo elixamos unhas ou outras palabras para expresarnos podemos conseguir confortar, sanar, alentar ou deprimir, enemistar, mancar, desalentar.
Ainda que moitas veces decimos que as palabras son levadas polo vento isto na meirande parte das ocasións non é así, as palabras deixan as súas pegadas, teñen poder e poden infuir positiva ou negativamente.As palabras ó igual que os pensamentos producen emocións no que as dice e en quen as recibe.
Aprender a falar craro, sen evasivas, con confianza, comprometéndose co que se desexa e atrevéndose a pedir o que se necesita, é fundamental para poder vivir máis tranquilo.O silencio é saúde, pero non expresar os desexos e sentimientos enferma.Ainda que as veces o silencio tamén pode expresar cousas e incluso as veces pode ser tan dañido como unha mala palabra.
Falar con claridade significa saber o que un está dicindo mentras as palabras confusas esconden, porque no desexan revelar algo.Usar indirectas para expresarnos leva a importantes confusións xa que non podemos asegurarnos de que se nos interpreta de forma axeitada.
O que é fiel a si mesmo tamén será fiel as suás palabras e tamén será confiable e creible, porque manter a palabra mostra estabilidade, convicción e racionalidade.Non podemos pretender que se confíe en nós cando non somos quen de cumprir coa nosa palabra.
Moita xente compórtase de forma inestable, non ten conviccións e actúa movida polas emocións, sen razoar: hoxe pode decir unha cousa e mañá outra, porque hoxe síntese dun xeito e mañá doutro,as súas palabras dependen do seu estado de ánimo.
Os gregos decían que a palabra era divina e os filósofos eloxiaban o silencio.Debemos coidar os nosos pensamentos, porque eles convírtense en palabras; polo que é bo coidar as palabras porque elas marcan o noso destino.
É importante decatarse da importancia que ten o que decimos e como ó decimos e tamén do que calamos e cando e como o facemos xa que vai influir de forma importante nos demáis, na nosa relación cos outros e no devir da nosa porpia vida.
Como alguén dixo algunha vez somos escravos das nosas palabras e donos do noso silencio.

Encontros

Dúas cousas poden suceder cando nos encontramos con alguén: ou ben nos facemos amigos, ou ben intentamos convencer a esa persoa para que acepte as nosas conviccións. O mesmo sucede cando a brasa encontra outro trozo de carbón: ou ben comparte o seu lume con él, ou ben é sofocada polo seu tamaño, e termina extinguíndose.

Como polo xeral sentímonos inseguros no primero contacto,protexémonos coa indiferencia, a arrogancia, ou a excesiva humildade. O resultado é que deixamos de ser quenes somos, e as cousas pasan a estar orientadas a un extraño mundo que non nos pertenece.
Paulo Coelho

Perseguir os soños

Todos os homes soñan, pero non do mesmo xeito. Os que soñan de noite nos polvorentos recovecos do seu espíritu, despertan ó día siguinte para descubrir que todo era vanidade. Máis os soñadores diurnos son perigosos, porque poden vivir o seu soño cos ollos abertos, a fin de facelo posible.

Lawrence de Arabia

Todos temos a responsabilidade de facer que a nosa vida sexa mellor e tamén temos a responsabilidade de facer o mundo no que vivimos e compartimos sexa un lugar mellor para todos, é importante despertar esa consciencia en nós.Asi que sigamos cos noso soños e non nos rindamos para que esto se faga realidade.
Sempre haberá barreiras,e existirán zancadillas, sempre haberá tropezos, pero non deixemos de levantarnos unha e outra vez para perseguir aquelo que anhelamos.

Desarrollo moral

A moral pódese definir en dúas direccións, primeiro como o sistema social de esixencias e prescripcións normativas e segundo como a forma persoal,individual de percepción de estas prescripcións, así como a súa concreción na realización práctica.
Lawrence Kohlberg (1927-1987) psicólogo de nacionalidade norteamericana, doctorado en filosofía dedicouse a estudar o desarrollo moral do ser humano.Kohlberg plantexou que a moral se desarrolla en cada individuo pasando por unha serie de fases ou etapas. Estas etapas son as mesmas para todos os seres humanos e danse no mesmo orde, creando estructuras que permitirán o paso a etapas posteriores. Sen embargo, non todas as etapas do desarrollo moral surxen da maduración biolóxica senon que están influenciadas pola interación con medio. O desarrollo biolóxico e intelectual é, según esto, unha condición necesaria para o desarrollo moral, pero non suficiente. ademáis, segúndo di Kohlberg, non todos os individuos chegan a alcanzar as etapas superiores de este desarrollo.
Nivel preconvencional (de 4 a 10 anos)
É característico do razonamiento moral dos nenos. Presente en moitos adolescentes e nalgúns adultos. É a forma menos madura do razonamento moral. Baséase nunha perspectiva egoísta, enxuícianse as cuestións morais dende os propios intereses.
O énfasis neste nivel está no control externo.Neste nivel o neno responde as regras culturais e as etiquetas de bo e malo, correcto ou equivocado, pero interpreta estas etiquetas xa sexa en térmos das consecuencias hedonísticas ou físicas da acción (castigo, recompensa, intercambio de favores) ou en termos do poder físico de quenes enuncian as regras. Este nivel divídese en dúas etapas:

Etapa 1. A orientación de obediencia por castigo
O neno orienta a súa conducta hacia a obediencia, ás normas establecidas pola autoridade adulta para evitar o castigo.Unna acción boa ou mala está determinada polas consecuencias físicas.

Etapa 2. A orientación instrumental-relativista ou orientación polo premio persoal
O neno orienta a súa conducta de forma egoísta e instrumental. O xusto é o que satisface as propias necesidades e intereses.As relacións humanas enténdense dun modo similar ás do mercado.Devólvense favores a partir do intercambio “si eu che axudo, ti axudarasme”.

Nivel convencional (de los 10 a los 13 años)
Surxe durante a adolescencia e é dominante no pensamento da maioría dos adultos. Caracterízase polo conformismo coas normas sociais. No obstante, a adolescencia é a etapa na que a persoa se prepara para superar este conformismo e alcanzar a autonomía moral. Non superar este nivel pode xerar prexuicios frente os diferentes e intololerancia ante os que non se someten ó rebaño.
Os nenos agora queren agradar a outras persoas. Todavía observan os patrróns doutros pero interiorízanos en certa medida. Agora queren ser considerados “bos” por xente cuia opinión é importante para eles. Son capaces de asumir os papeis de figuras de autoridade o suficientemente ben como para decidir se unha acción é boa segundo os seus patróns.Teñen en conta as expectativas da sociedade e a súas leis sobre un dilema moral.
Esta etapa divídese a súa vez en duas subetapas.


Etapa 3. A orientación de concordancia interpersonal.

O bo comportamiento é aquél que complace ou axuda a outros e é aprobado por eles. Hai moita conformidade as imaxes estereotipadas do que é maioría ou o comportamento “natural”. O comportamento frecuentemente é xuzgado pola intención o que se convirte nalgo importante por primeira vez. Buscase a aprobación dos outros.

Etapa 4. A orientación da “lei e a orden”.

Hai unha orientación hacia a autoridade, as regras fixas e o mantemento do orden social. O comportamento correcto consiste en facer o propio deber, mostrar respeto pola autoridade, e manterse nun orde social dado que se xustifica en sí mesmo. O decidir o castigo para unha mala actuación, as leis son absolutas. En tódolos casos, deben respetarse a autoridade e o orden social establecido.

Nivel postconvencional(de los 13 años en adelante, se acaso)
Este nivel é o menos frecuente. Surxe durante a adolescencia é o comezo da idade adulta. A persoa é capaz de analizar críticamente as normas e costumes vixentes no grupo social.
Por primeira vez, a persoa recoñece a posibilidade dun conflicto entre dous patróns aceptados socialmente e trata de decidir entre eles. O control da conducta é interno agora, tanto nos patróns observados como no razonamento acerca do correcto e o incorrecto. Os xuizos están baseados no abstracto e por principios personais que non necesariamente están definidos polas leis da sociedade.

Etapa 5. A orientación legalística ou do contrato social.

Xeralmente ten tonalidades utilitaristas. A acción correcta tende a ser definida en termos dos dereitos xerais do individuo, e dos estándares que foron críticamente examinados e acordados pola sociedad enteira. Hai unha clara conciencia do relativismo dos valores e opinións personais e un énfasis correspondente hacia os procedementos e regras para chegar ó consenso. Aparte do que é constitucionalmente e democráticamente acordado, o correcto é un asunto de “valores” e “opinións” personais. O resultado é un énfasis no “punto de vista legal”, pero cun énfasis sobre a posibilidade de cambiar a lei en térmos de consideracións racionais de utilidade social .

Etapa 6. A orientación de principios éticos universais.

O correcto é definido pola decisión da conciencia dacordo cos principios éticos auto-elexidos que apelan á comprensión lóxica, consistencia e universalidade. Estos principios son abstractos e éticos e non son regras morais concretas como os Dez Mandamentos. A etapa 6 supón principios universais de xusticia, de reciprocidade e igualdade de dereitos humanos, e de respeto pola dignidade dos seres humanos como persoas individuais. O que é bo e conforme o dereito, é cuestión de conciencia individual, e involucra os conceptos abstractos de xusticia, dignidade humana e igualdade. Nesta fase, as personas creen que hai puntos de vista universais no que todas as sociedades deben estar dacordo.

Fonte:La educación moral según Lawrence Kohlberg

Abre a túa mente

A rixidez mental define a unha persoa que é incapaz de asumir as críticas que recibe dos demáis, que non comprende as opinións dos que lle rodean e que cree estar en posesión da verdade absoluta sempre e en toda circunstacia.As persoas cunha alta rixidez mental non se permite improvisar, nin ser espontanea, perde capacidade creativa.
Aquela que se revisa e é capaz de dudar considérase unha mente flexible e pode someter os principios á lóxia e á evidencia.A flexibilidade mental é moito máis que unha habilidade ou unha competencia, é unha virtude que define un estilo de vida e permite adaptarse mellor ás presións do medio. Unha mente aberta ten máis probabilidades de xerar cambios constructivos que redunden nunha mellor calidade de vida.

El psicólogo clínico italiano Walter Riso fala sobre as mentes ríxidas es as mentes flexibles da seguinte forma:

Mentes flexibles, mentes inconformistas

Este tipo de mentes se caracterizan por su inconformismo y por ejercer el derecho a la desobediencia, si fuera necesario, porque no se inclinan ante las normas irracionales ni a la obediencia debida y se oponen a toda forma de prejuicio y discriminación.

Este tipo de personas son ecuánimes y justas, porque respetan a los demás, evitan la exclusión y no son superficiales ni simplistas en sus análisis y apreciaciones, sino que actúan con una manera pensar profunda y compleja, sin ser complicadas.

Las personas flexibles buscan liberarse de los mandatos y los "debería" para acceder a su verdadero ser y rechazan toda forma de autoritarismo o totalitarismo individual o social porque defienden el pluralismo y la democracia como modo de vida.

Mente rígida o absolutista

Las mentes rígidas o "cerradas y absolutistas" confunden la autocrítica con la flojera y la cobardía con la astucia, porque viven los cambios como una debilidad y prefieren evitar los hechos si éstos están en desacuerdo con ellos, por lo que corren el riesgo de sufrir diversas enfermedades mentales como la depresión, por ejemplo.

El prototipo de mente rígida selecciona solo lo que está de acuerdo con sus creencias e ignora la información que les contradice, sin tener en cuenta los matices, por lo que insiste en lo que piensa, siente o hace hasta casos extremos, aunque la evidencia muestre lo contario. Confunde empeño con obstinación.

El prototipo de persona con una mente rígida, a juicio del experto, está basado en el miedo a descubrir que está equivocada y descubrir que su vida está basada en una falsa creencia, "un miedo extremo a perder la señal de seguridad como líder, sabio o el más lúcido y un miedo a no ser capaz o a no estar preparado para afrontar las exigencias que conlleva el cambio".

Por estos motivos, las mentes rígidas o dogmáticas, cerradas o absolutistas sacan conclusiones apresuradas o sin contar con la suficiente información, creen más en el sentimiento que en la evidencia y consideran que están obligados a actuar, imperiosamente, en un sentido determinado, sin profundizar ni escuchar a sus opositores. "Piensan que los que no están con ellos, están contra ellos"

¿E cómo pasar dunha mente ríxida a unha flexible? Walter Riso propón seis pautas de comportamento, como alonxarse de todo dogmatismo e adoptar conviccións racionais e abertas á crítica e á revisión, sen caer no "todo me vale".

Tamén é preciso non tomarse demasiado en serio a un mesmo, "alonxarse da solemnidade y da amargura" e manter un estilo de vida con bo humor, pero sen caer na frivolidade.

Unha actitud inconformista, intelixente e fundamentada é vital para as mentes flexibles, así como descartar toda forma de prexuicio e fanatismo, e tratar de ser ecuánimes e xustos en cada acto da vida, deixando a un lado a mala costumbre de catalogar á xente.
Para Riso, "una persona con una actitud crítica, lúdica, rebelde, justa, integradora y pluralista creará un estilo de vida abierto y saludable, generará menos estrés, más felicidad y menos violencia, y no solo vivirá mejor, sino que contribuirá al bienestar de su comunidad".

Outro mundo é posible..outro mundo é seguro..

Xa Kaplan falou de Jose Luis Sampedro e eu traigovos un video no que fala de como él ve todo o que está a suceder nas rúas de tódalas cidades e nas conciencias dos cidadans.Eu non o coñecía pero teño que decir que me emocionou escoitalo falar, é un home realmente sabio.Tocoume especialmente a fibra o que di sobre os actuais valores da nosa sociedade.
En fin!! dedicadelle uns minutiños que merece moito a pena .

Democracia real xa.Buscando un cambio.

A finalidade do traballo dun psicólogo e o fin último da psicoloxía aplicada e buscar cambios.Os cambios que teñen que ser logrados polas persoas para que a súa calidade de vida sexa mellor.Pode ser unha visión demasiado simplistas, pero así é como eu o entendo.Na práctica a cousa é un tanto máis complexa, lograr cambios ten un proceso e implica un traballo persoal que pode ser máis ou menos longo e máis ou menos custoso.
Pois ben, todo este rollo sobre a psicoloxía e os cambios ben a colación do que nestes días está sucedendo na nosa sociedade o que se está denominado o Movemento Democracia Real.Este movemento tamén trata de buscar cambios...
E deixovos uns videos para que vós mesmos xuzguedes, seguro que moitos de vós xa estades moi o tanto do que se vai cocendo.
A min paréceme unha causa moi xusta á que hai que apoiar necesariamente,e é interesante ver que por fin hai conciencia de que se pode facer algo para cambiar o que todos vemos que non vai ben.Non facer nada é parte do problema.

10/90

Xa teño comentado neste blogue noutras ocasións a importancia que ten a nosa actitude cando nos atopamos cos problemas que nos plantexa a vida. A continuación explicarei brevemente en que consiste o Principio 10/90 creado polo escritor estadounidense Stephen Covey o que fala da porcentaxe de "resposabilidade" que temos nas cousas que nos pasan no día a día, de como nós mesmos coa nosa actitude podemos facer que un problema teña maior ou menor importancia, se complique ou sexa máis sinxelo...

O Principio 10/90 di o sueguinte:

O 10% da vida está relacionado co que nos pasa, e o 90% da vida está relacionado coa forma en cómo reaccionamos a isto (o 10%).
Nós realmente non temos control sobre o 10% do que nos sucede.

Non podemos evitar que o coche se averíe, que se estrope o calentador, que por culpa do tempo se nos vaia pola borda os nosos plans etc, etc , etc. Non temos control deste 10%. Vennos dado.

O outro 90% é diferente. Nós determinamos ese outro 90%. ¿Cómo?... Coa nosa reacción.

Un exemplo que plantexa o autor é:

Un home está almorzando coa súa familia. A sú filla sen querer derrama unha taza de café e salpica a súa camisa de traballo.

Él non ten control sobre o que acaba de pasar. O siguiente que suceda será determinado pola súa reacción.

Supoñamos que maldí e regaña severamente a súa filla porque lle tirou a taza encima. Ela rompe a chorar. Despoís de regañalle,critica a súa esposa por colocar a taza demasiado cerca do borde da mesa. O que segue unha batalla verbal. Él alterado vai cambiar a camisa.

Cando acaba, encontra a súa filla demasiado ocupada chorando e terminándo o almorzo, para estar lista para á escola. A súa filla perde o bus.A súa esposa debe marchar inmediatamente para o traballo.Apresúrase á coller o coche e levar a súa filla á escola. Debido a que xa vai con retraso, conduce a 65 km por hora, cando a velocidade máxima permitida é de 50 km. Despóis de 15 minutos de retraso e gañarse unha multa de tráfico de 100 € , chega á escola. A súa filla corre á clase sen decirlle adeus.

Despóis de chegar á oficina 20 minutos tarde, dase conta de que olividou o maletín. O seu día comezou mal. E parece que se porá cada vez peor.

Cando chega a súa casa, encontra un claro distanciamento coa súa esposa e filla.

¿Por qué?.

Pois debido a cómo reaccionou pola mañá.

¿Por qué tivo un mal día?

A) ¿Causouno o café?

B) ¿Causouno a súa filla?

C) ¿Causouno o policía?

D) ¿Él o causou?

A resposta é a “D”. Porque él non tiña control sobre o que pasou co café.A forma en cómo reaccionou durante eses 5 segundos foi o que causó o seu mal día.
Se vez de reaccionar así houbese tido máis calma e vez de regañar e enfadarse coa súa filla o día deste home houbera sido ben distinto.
Non podemos controlar determinadas cousas que nos suceden porqué están fora do noso alcance pero si podemos controlar como afrontalas.

Mitos románticos

Exisnten moitas creencias que son compartidas por unha grande parte da poboación, pero que isto sexa así non garantiza que esas creencias sexan certas.Debido a noso crecemento como seres sociais estamos expostos a certas ideas e creencias e moitas veces influenciados polo cine, a literatura ou as persoas que nos rodean damos por certos algún dos mitos románticos que a continuación se relatarán.

Mito da media laranxa: Creencia de eleximos a quén o destino nos tiña designado.Escollemos á parella que dalgún modo tíñamos predestinada, o cal garantiza realizar a mellor elección posible.

Mito da exclusividade: Creencia de que o amor romántico-paixoal só se pode sentir por unha soa persoa.

Mito da convivencia ou do matrimonio: O amor romántico debe conducir a unha unión estable da parella.

O mito da omnipotencia: o amor pódeo todo, a unión amorosa otorga unha forza especial que permite superar todos os obstáculos imaxinables.

O mito da paixón eterna: o amor paixoalal dos primeiros meses pode (e debe) perdurar tras miles de días (e noites) de convivencia.

Mito da fidelidade. Creencia de que por forza os desexos deben satisfacerse cunha soa persoa que é a propia parella.

Mito do libre albedrío:os nosos sentimentos amorosos son tan íntimos que non están influidos de forma decisiva por factores sociais, culturais ou biolóxicos alleos a nosa vontade e a nosa consciencia.

O mito da equivalencia: os conceptos de amor e enamoramento son equivalentes, de modo que se un na parella deixa de estar apaixoadamente prendado/a da súa parella é que xa non o ama.

O mito do emparellamento: estar en parella é algo natural e universal, polo que en todas as épocas e culturas o ser humano tendeu a vivir en unións de dúas persoas.

O mito dos ciumes: os ciumes son un indicador de amor verdadeiro.

Algunha sensibilidade pódese sentir ferida o leer isto, sin embargo,pódese afirmar que creer firmemente nestes mitos perxudican as relacións sentimentais e afectan á calidade de vida das parellas, pois fan que teñamos falsas expectativas sobre qué é e cómo debería de ser unha relación de parella.Neste sentido, é importante que a xente entenda que estes mitos son falsos. Só así poderán concebir as relacións doutra maneira máis axustada á realidade, o que axudará a ter relacións máis sanas e duradeiras.
É problable que nunca podamos desfacernos por completo destas ideas falsas, porque son parte do noso cremento e historia personal, pero o importante é ter conciencia delo e do efecto que poden ter se as aplicamos a nosa vida sentimental.




Fonte:Yela, C. (2000). El amor desde la Psicología social: ni tan libres ni tan racionales. Madrid: Pirámide.

Eduardo Punset : A soidade

Deixovos aquí, para min un texto maxistral sobre a soidade do grandísimo Eduardo Punset o que admiro profundamente.
Todos necesitamos dos demáis para vivir....
Los humanos necesitan pertenecer a algo, a un colectivo social, a una manada, les da igual; lo importante es pertenecer. Y es muy difícil aquilatar la importancia objetiva del colectivo al que se decide pertenecer; quiero decir que la etnia puede ser mucho menos importante que la camiseta que le han puesto a uno. Se ha comprobado que la ostentación de las señas de un equipo, por ejemplo, borra el sentimiento racista que provocaba la imagen de una persona de color.

Aunque cueste creerlo, resulta que lo más importante para los humanos es pertenecer a alguien y, cuando esto falla, cuando no se pertenece a nadie porque a uno no le dejan, cuando a uno lo encierran solo, se asfixia. Lo que no soportamos es la soledad. “Doctor, ¿me puede dar un remedio para la soledad?” es una pregunta rara vez formulada y, sin embargo, sentida por multitud de jóvenes desamparados, mayores sin casa, moradores de hospicios y lugares de asilo. “Doctor, ¿me puede dar un remedio para la soledad?”. La gente no lo dice, no lo piensa, pero lo siente. Ahora, la ciencia acaba de descubrirnos que este sentimiento de soledad no es un subproducto de la depresión, sino que constituye un entramado patológico por sí solo.

Saciar la demanda de relaciones sociales es imprescindible para mantener una buena salud mental y física. La soledad debiera ser una de las bestias a abatir del entramado sanitario, un objetivo específico, en lugar de ser un añadido de terapias consideradas esenciales como la lucha contra la depresión. Tan importante o más que la depresión es la soledad, que, además, es distinta. Los médicos y farmacéuticos solo se ocupan de la depresión atiborrando a la gente de fármacos que no están debidamente comprobados ni en la demora o plazo de su efecto, ni en el tipo de daño que, supuestamente, eliminan ni, por supuesto, en sus efectos secundarios; casi todos, malos. Si de la depresión sabemos poco y mal, a pesar de los esfuerzos prolongados por profundizar en su naturaleza, de la soledad todavía sabemos menos. Los psicólogos y neurólogos tan solo están empezando a desentrañar sus efectos.

La necesidad de pertenecer comprende un deseo avasallador de formar y mantener, por lo menos, una cantidad significativa de relaciones interpersonales. Lo absolutamente nuevo en la medicina que está aflorando es la inserción de la soledad en el ámbito más amplio de las redes sociales, así como la aceptación de la necesidad universal de pertenecer a un colectivo que experimentan los humanos, sobre todo, los jóvenes.

Resulta que toda la pasión, el pensamiento y la acción de muchísima gente son el resultado del impulso para evadir el aislamiento causado por la disolución del clan familiar, la pérdida de los amigos del trabajo, el amor del resto del mundo. Detrás de todo lo que hacen, piensan o dicen los ensimismados está el pánico a la soledad. Pese a la diversidad de culturas, religión, sexo, idiomas o edad, resulta que los humanos lucen similitudes sorprendentes, como la necesidad de amor y, para recabarlo, el rechazo tajante de la soledad.

Durante muchos años, no solo no nos ocupamos de la soledad, sino que la enaltecíamos. Si salías adelante solo, sin consultar con los demás, profundizando en tu propio universo, conociendo como nadie tus propios intestinos, eras merecedor de todos los elogios. No sabíamos casi nada del cerebro; no teníamos ni idea de que no se podía aprender sin el cerebro de los demás, que solo los perversos podían ignorar los sentimientos de los otros, de que estabas condenado si no pertenecías a nada ni a nadie. Que lo peor era la soledad.

Segundo cumpreblogue

Levo uns días un tanto atarefada e cun millón de cousas na cabeza ,pero botando un ollo na esfera bloguil como fago case todos os días acabo de lembrar que xusto onte fixo dous anos que comecei a escribir neste pequeno recuncho da rede do que me apropiei.
Comecei con dúbidas e sen ter moi claro como ía resultar esto, se sería capaz de ser constante para actualizar.Aquí me atopo dous anos despois orgullosa e contenta por chegar ata aquí e con folgos, gañas e ilusión por seguir dándolle vida a este Efecto bolboreta.
De novo agradecervos a todos os que pasades por aquí con máis ou menos asiduidade e deixades os vosos comentarios ou non , vós dades sentido a que esto siga para adiante.Apréciasevos!

Música para festexar, que xa fai moito que non se escoita música neste blogue.

A palla no ollo alleo

As veces insistimos en ver a palla no ollo alleo e non vemos as montañas, os campos e os olivares.
Paulo Coelho

O orgullo

O orgullo é afin a varias características da personalidade, das cales é subsidiario: unha forma particular de entender a autoestima, unha importante confianza nun mesmo, ou quizais o temor moi ben oculto de parecer vulnerable. Esto é instintivo, se hai debilidade, o mellor é que non se note. Só os fortes sobreviven.
Hai adxetivos, como é o caso do termo orgulloso, onde resulta imprescindible coñecer o contexto en que se ubica para saber si se trata dunha virtude, ou ben, dun defecto.
O orgullo como virtude sería sinónimo de autoestima.A autoestima ten que ver coa importancia e o valor que se concede un mesmo
No plano negativo o orgullo pode equipararse a conceptos entendidos como defectos e serían a soberbia,a vanidade e o egoismo.Así presentado como sentimnento negativo que dificulta as relacións armoniosas e afectuosas este estado pode manifestarse en gamas moi diferentes: -complexo de inferioridade, exaltación do EU, disminución das condicións emocionais, incapacidade para comprender a profundidade dos semellantes, limitacións no amor.
Por outra banda, o orgullo pode conter sentimentos como a vulnerabilidade ou a sensación de derrota o ceder ante argumentos distintos os nosos. O medo a verse menospreciados ou humillados leva a certos individuos a cerrarse en banda ante a posibilidade de que tal vez os seus pensamentos, creencias ou conxeturas non sexan de todo acertados.Polo conseguinte as máis das veces non fan nada por contrastalas o que se ven entendendo por " non dar o brazo a torcer".Neste sentido o orgullo é unha coraza que se usa para evitar sentirse vulnerable ou recibir algún dano ou ser humillado, o que reflexa un sentimento de inferioridade.
Hai que ter coidado co orgullo, porque de non sabelo manexar pode orixinarnos conflictos no individual e con quenes nos relacionamos.
O orgullo identifícase con ego e cando éste é ferido, afectado, un orgullo ferido pode dar paso a accións que poden perxudicarnos.

Temos dereito a...

01.- O dereito a ser tratado con respeto e dignidade
02.- O dereito a ter e expresar os propios sentimentos e opinións
03.- O dereito a ser escoitado e tomado en serio.
04.- O dereito a xuzgar as miñas necesidades, establecer as miñas prioridades e a tomar as miñas propias decisións.
05.- O dereito a decir non sen sentir culpa.
06.- O dereito a pedir o que quero , dándome conta de que tambén o meu interlocutor ten dereito a decir NON
07.- O dereito a cambiar
08.- O dereito a cometer erros.
09.- O dereito a pedir información e ser informado.
10.- O dereito a obter aquelo polo que paguei.
11.- O dereito a decidir non ser asertivo.
12.- O dereito a ser independente.
13.- O derieto a decidir qué facer coas miñas propiedades, corpo, tempo, etc., mentras non se violen os dereitos de outras persoas.
14.- O dereito a ter éxito.
15.- O dereito a gozar e disfrutar.
16.- O dereito o meu descanso, aillamiento, sendo asertivo
17.- O dereiro a superarme, ainda superando ós demáis.

A quen lle importa......

A nosa sociedade foi durante moitos anos fruto da opinión duns poucos que impoñían as normas e as modas, as cales eran seguidas polo resto da poboación. En toda sociedade vaise evolucionando e o que hoxe parece unha aberración, mañá convírtese en algo valorado e moderno.
O problema aparece cando alguén decide saltarse as norma estipuladas e cambia a forma de facer as cousas, por suposto estará no punto de mira do seu círculo social e será criticado e recriminado pola súa actitude pouco apropiada.
Canto máis nos importe o que os demáis pensen de nós, canto máis nos frenemos en realizar accións lexítimas por temor á impresión allena, tanto máis evidenciamos o moito que a nosa imaxe depende do concepto que os outros teñan e esa dependencia é insana. Hai gran cantidad de vivencias positivas e de oportunidades das que nos privamos por ese temor.
Este freo resulta nocivo en dosis elevadas é preciso propoñerse, sin ofender a ninguén , actuar como nos pide o noso ser e consideramos lícito .
Os seres humanos, vivimos condicionados polo que dirán.E a veces temémoslle tanto que acollemos todo o que nos propón a sociedade
É máis doado soster, manter que transformar, porque a regra do mundo é camiñar ó son dos demáis, manter unha apariencia que sexa aprobada pola sociedade, mentras que o CAMBIO implica arriscar, propoñer, innovar, renovar, e danos medo facelo, polo qué dirán.
Deixar de lado o que verdaderamente somos para agradar a outros ou para ser aceptado ten un costo demasiado alto, que non vale a pena pagar. E, finalmente, o resultado nunca é o desexado, xa que é tanto o que deixamos no camiño, que o obxectivo alcanzado perde valor.
Ser fiel a un mesmo, é primordial. Isto quere decir, por suposto, respetar os demáis ó levar a cabo as nosas accións, telos en conta, non facer dano. Pero tamén, priorizar a nosas necesidades e os noso desexos, e facelos valer da mellor maneira que podas.

“O 50% da xente vaite querer, fagas o que fagas, e o outro 50% da xente non te vai querer, fagas o que fagas. Entón, o mellor é que sempre sexas ti mesmo. A curto ou a longo prazo, agradecerascho.”Merlina Meiler

¿Cómo te ves?

A imaxe corporal inclúe moitas cousas como por exemplo a maneira como nos percibimos a nós mesmos, como nos sentimos nos nosos corpos e como nos sentimos cos nosos corpos. A imaxe corporal é algo que aprendemos e que cambia constantemente.
En ocasións, cando as persoas se ven reflexadas no espellos pregúntanse se son ou non atraintes de maneira xeral e se lle gustarán ou agradarán a unha persoa en particular.
Moitos de nós sentimos con máis ou menos frecuencia desconfianza e inseguridade acerca do noso corpo. Estes sentimentos están frecuentemente alimentados por percepcións tanto reais como ficticias, dos nosos amigos, familia, de nós mesmos e dos medios de comunicación acerca de cómo deberíamos vernos.
A nosa imaxe corporal pode variar de moi positiva a moi negativa. Podémonos sentir ben con respecto a algunhas partes do noso corpo ou da nosa apariencia, pero non con respecto a outras.
Cando homes e mulleres evalúan o seu atractivo físico compáranse con estándares idealizados de beleza representados por modelos ou artistas.A sociedade é a que marca modas e estereotipos de beleza que non se corresponde coa realidade. Esto fai que moitas persoas se sintan acomplexadas ó compararse con eses modelos que a sociedade impón.
A imaxe corporal é un dos factores que determinan o concepto de “autoestima”, que de forma sinxela podemos definila como a confianza que temos en nós mesmos e que nos fai sentirnos útiles e valiosos ante nós e ante os demáis.
Como nos sentimos en relación con noso corpo é algo que afecta, de maneira global, a nosa vida ó determinar as peculiaridades do noso funcionamiento en distintos ámbitos: relacións interpersonais, o amor, a vida profesional, etc.
Algunhas persoas creen que necesitan modificar o seu aspecto fí­sico ou a súa forma de comportarse para sentirse ben consigo mesmos e agradar os demáis. Pero, de feito, o único que necesitan facer é modificar a forma en que perciben o seu corpo e o que pensan sobre si mesmo.Cando te sintes mal co teu corpo farás que os demáis te perciban da mesma forma. Se te sintes ben e agradable, os demáis tamén o notarán. Cómo ti te ves determinará o cómo te verán os demáis. Moitas veces é máis unha cuestión de actitude que de imaxe corporal.

Proactividade vs reactividade

Moitas persoas están constantemente esperando que suceda algo ou que alguén se faga cargo delas. Outras, en cambio, toman a iniciativa, emprenden a acción e fan que as cousas pasen.
A meirande parte da xente vive reactivamente, simplemente reaccionando ó que sucede o seu alrededor. Esta é unha maneira perfectamente válida e lícita de vivir, ainda que se convirte nun problema cando é a única da que dispoñemos. Aquel que vive reactivamente simplemente reacciona ante todo aquelo que lle sucede.
En oposición a isto temos a xente proactiva.A proactividade non só significa tomar a iniciativa, senon asumir a responsabilidade de facer que as cousas sucedan; decidir en cada momento o que queremos facer e cómo o imos facer.
En xeral, a xente reactiva pérdese en xustificacións e en culpar ós demáis das circunstancias da súa vida, mentras que a xente proactiva céntrase nas solucións e en buscar a maneira en que terminarán facendo aquelo que queren facer. Para o que non quere facer algo, todo son excusas. Para o que non sabe onde vai, calquer camiño é bo.

¿Eres maximizador ou satisfactor?

Tanto se nos compramos uns pantalóns ou pedimos unha taza de café, como se solicitamos praza nunha universidade ou eleximos médico, as decisións cotidianas voltáronse tremendamente complexas debido á abrumadora cantidade de opcións que se nos presentan.
Debido a esta abundancia de posibilidades de elección chegamos o que se denomina "a paradoxa da elección" que foi descrita polo psicólogo Barry Schwartz, Profesor de Swathmore College.Esta paradoxa dinos que: a maior cantidade de opcións que se nos presentan, máis grande é a dificultade de elexir; e esta dificultade lévanos á parálisis ante a toma de decisións.
Todo esto lévanos a unha conclusión:cometemos o erro de considerar que un maior número de eleccións implica unha maior liberdade e sen embargo o exceso de opcións convírtenos en persoas infelices, agotados e tiranizados por cada decisión.A realidade é que se nos vai o tempo en elexir entre todo ese mercadillo consumista sen deixarnos tempo para as cousas realmente importantes: Amor, felicidade as relaciones sociais , etc.
En función do modo en como se toman as decisión Barry Schwart fai a diferenciación entre maximizadores e satisfactores:
Maximizadores: son aquelas persoas que desexan ter a maior cantidade de información á hora de facer unha elección.Non se sinten nunca satisfeitos porque saben positivamente que non valoraron suficientemente todas as opcións e esto failles sentir que tal vez non tomaron a decisión correcta.Non se conforman co bo senon que queren o mellor o que os leva á continua búsqueda e a que poucas veces se atopen satisfeitos coa elección feita.
Satisfactores: necesitan pouca información e son rápidos a hora de elexir.Buscan o sufientemente bo e non o mellor xa que se decatan de que estudiar todas as opcións é algo practicamente imposible.Deciden non pensar no que deixaron aparte porque se sinten ben con aquela elección que lles vale segundo os seus propios criterios.
Mentres uns disfrutan do que teñen e están satisfeitos os outros frústranse continuamente pensando en que sempre poden obter algo mellor.

Profecías autocumplidas

Tanto si piensas que puedes o no puedes, de cualquier forma estás en lo cierto. " Henry Ford




En psicoloxía o termo de profecía autocumplida, refíerese a unha profecía que se cumple a sí mesma de maneira inequívoca.É a confirmación das nosas expectativas. Neste sentido a teoría da profecía autocumplida explica que cando mantemos unha firme creenza respecto a algo ou alguén, acabamos corroborándoa.
Conforme á profecía autorrealizada, cando se asegura que en certa circunstancia se vai a producir un resultado negativo, nós mesmos nos encargamos de que así sexa xa que diriximos o noso pensamento hacia ese resultado, esperamos que se produza ese e ningún outro que sexa mellor e orientamos todas as nosas accións nese sentido.
Pero isto tamén ten a súa parte positiva se o sabemos manexar, cando se predice un resultado positivo e todas as forzas do individuo se movilizan hacia a súa consecución, é altísimamente probable que o consiga.
Por exemplo. Se unha moza ten unha cita moi desexada, e en vez de reforzarse negativamente dicindo “esto non vai funcionar, non son o suficientemente fermosa, estou obesa, a ninguén lle gusta a miña maneira de falar” se o que fai é pensar “son fermosa, son atractiva en todo sentido, interesante, vouno deixar fascinado coa miña conversa” .A actitude coa que acuda a cita cambirá radicalmente, fancendo que se comporte de distinto xeito segundo os seus pensamento e expectativas o que influirá directamente sobre os resultados da cita.
Como xa contei en entradas anteriores as nosas representacións internas de cómo é a realidade e cómo funciona a mesma condicionará as nosas decisións, xuicios e accións exercidas sobre o mundo externo.

Leer a mente

Leer a mente non é ter poderes extraordinarios é máis todos lemos a mente dos demáis con bastante frecuencia.Leer a mente é supoñer o que están pensando ou sentido outra persoa sen ter probas obxetivas.Solemos facer isto moi a miudo, máis do que cremos, e logo actuamos en consecuencia; creando situacións basadas en ideas falsas e isto pode dificultar as nosas relacións, no traballo e na vida persoal e incluso pode afectar o noso estado de ánimo.
A lectura da mente é unha percepción intuitiva que facemos de forma consciente e basándonos en códigos non verbais e que logo pasamos a interpretar.
As veces son só proxeccións dos nosos propios pensamentos e sentimentos sobre unha determinada situación, que experimentamos nós pero que lla adxudicamos ó outro.
En moitas ocasións cando lemos a mente estamos moi seguros de que as nosas percepcións son certas e non as cuestionamos en ningún caso crendo que se ten a razón, pero esto non é garantía de que se esté no certo.
Todo esto lévanos á seguinte cuestión :¿Por qué a xente prefiere adiviñar o que o outro está pensando ou sentindo si frente á ambigüidade podemos preguntar qué é o que exactamente quixo decir?
Cada un de nós vivimos no noso propio mundo e experimentámolo dunha maneira diferente ,non se pode esperar que os demáis imaxinen cómo nos sentimos nós ou qué é o que queremos por xestos que poden significar moitas cousas distintas.
Comunicarlle os demáis cales son os nosos sentiméntos ou o que pensamos non é unha tarefa sinxela incluso utilizando a linguaxe verbal ainda máis custoso é entendernos se non nos exprersamos con verbas.
Hai dúas formas de lectura de pensamento: cando supoñemos o que outra persoa está pensando, sentindo...e a outra é cando creemos que é posible que os demáis sepan o que estamos pensando, sentindo..
Cada persoa temos modelos mentais diferentes e que un non pode supoñer nin imaxinar o que a outra persoa está pensando ou sentiendo con exactitude, nin tampouco coñecer o significado que teñen a súas verbas se non se expresa con absoluta claridade.
Polo tanto para unha boa comunicación, para evitar malos entendidos e para evitar porblemas é recomendable non facer conxeturas sen cercionarnos logo de se son certas ou non. Expresarse coa maior claridade da que sexamos capaces tamén é algo que nos axudará.Abrir a mente e decatarnos de qué todos somos diferentes e temos o noso xeito de ver a realidade é fundamental , para todo na vida, pero neste caso tamén axuda a evitar malos entendidos e situacións indesexadas.

Teoría do cubo e o cucharón

Todos nós vivimos na sociedade, en continua relación cos demáis e estas mesmas relacións teñen unha importante influencia nas nosas vidas. As relacións positivas achegannnos a felicidade mentras que as relacións negativas alonxannos dela.
Donald O. Clifton, impulsor da Psicoloxía positiva e o seu neto Tom Rath son os creadores da Teoría do cubo e o cucharon que nos explica como cambia a nosa actitude e como cambiamos a actitude dos demáis segundo as mensaxes,accións..etc que recibimos ou emitimos e a inluencia que elo ten nas nosas vidas tanto para ben como para mal.

Esta teoría di o seguinte:

Cada uno de nosotros posee su propio cubo. El cubo se llena o vacía permanentemente en función de lo que otros nos dicen o nos hacen. Cuando nuestro cubo está lleno, nos sentimos bastante bien; cuando está vacío, fatal.

Cada uno de nosotros dispone también de un cucharón. Cuando empleamos nuestro cucharón para llenar los cubos de los demás -siempre que hacemos o decimos algo que potencie sus emociones positivas- también estamos llenando nuestro propio cubo. Cuando utilizamos nuestro cucharón para vaciar los cubos de los demás -siempre que hacemos o decimos algo que merme sus emociones positivas- nos vaciamos nosotros mismos.

Igual que las copas llenas a rebosar, un cubo lleno nos proporciona una perspectiva positiva y energías renovadas. Cada gota del cubo nos fortalece y nos refuerza nuestro optimismo.

Sin embargo, un cubo vacío enturbia nuestra mirada, socava nuestra energía y debilita nuestra voluntad. Por eso, cuando alguien se dedica a vaciar nuestro cubo nos duele.

De esta manera cada día nos encontramos ante una disyuntiva: podemos llenar los cubos de los demás o podemos vaciarlos. Se trata de una elección fundamental, capaz de afectar profundamente nuestras relaciones, nuestra capacidad de trabajo, nuestra salud y nuestra felicidad”.

Menos é máis

O goce do simple permite ter unha vida plena, chea de creatividade e significado, porque fai que unha persoa se dedique a aproveitar todos os seus recursos e posibilidades concretas e a non perder enerxía intentando competir para ter o que teñen os demáis.Dedicarse a ser un mesmo e non a ser como os demáis.
Moitas veces non sabemos apreciar todo o que temos e tampouco se nos ocurre crecer dentro das nosas limitacións para crear unha vida completa e feliz.
A persoa que está contenta co que ten e o aproveita ó máximo, chega a ter éxito na vida.
Aceptar unha vida sinxela non é conformismo, porque trátase de aceptar a realidade propia e de aprender a estar atento e disposto ás oportunidades que se presentan, para aproveitalas.
Como di a mítica frase "non é máis rico o máis ten senon o que menos necesita".

Creencias

A creencia é un concepto, unha proposición, a cal cremos verdadeira, xa sexa a nivel consciente ou inconsciente, e; polo xeral, negámonos a discutir a súa validez.
Todos nós temos sistemas de creencias formados dende que nacemos, que nos son dadas polos nosos pais, profesores e mestres, amigos, libros, etc.; é dicir por todo aquelo que conforma o noso entorno.
Ó longo da nosa vida, imos acumulando experiencias e creencias sobre como son, ou como deberían ser as cousas. Son “ as nosas verdades” e de acordo a elas é a forma en que nos imos desenvolvendo no noso día a día.
As creencias, que en moitos casos son subconscientes, afectan á percepción que temos de nos mesmos, dos demáis e das cousas e situacións que nos rodean.
Moitas persoas tenden a pensar que as súas creencias son universalmente certas e esperan que os demáis as compartan. Non se dan conta que o sistema de creencias e valores é algo exclusivamente persoal e en moitos casos moi diferente das dos demáis.Nós vivimos á realidade en función das nosas creencias, facendo unha elaboración mental da mesma. O que vivimos tal como o vivimos, depende da representación e elaboración do noso mapa mental.
As creencias son unha forza moi poderosa dentro da nosa conducta. É ben sabido que se alguén realmente cree que pode hacer algo, farao, e se cree que é imposible facelo, ningún esforzo por grande que éste sexa logrará convencelo de que se pode realizar. Todos temos creencias que nos sirven como recursos e tamén creencias que nos limitan. As nosas creencias poden moldear, influir e incluso determinar o noso grado de intelixencia, a nosa saúde, a nosa creatividade, o xeito como nos relacionamos e incluso o noso grado de felicidade e de éxito.

Existen dous tipos de creencias:

Creencias globais:

Son xeralizacións que facemos sobre a vida, o mundo, as persoas, etc.
Exemplos: A vida é marabillosa.A vida é dura. A xente é amable. Os can son perigosos. As mulleres, os hoes son un desastre...

Regras

Son pautas que rixen o noso comportamento.

Exemplos: Se teño un bo coche a xente considerarame ben. Se aprendo das miñas experiencias e maduro, terei éxito na miña vida. Se teño ingresos fixos, entón terei seguridade. Se afirmo a miña personalidade, serei rexeitado.

As creencias, por outra banda, poden ser potenciadoras ou limitantes. As primeiras axudannos e potencian a confianza en nos mesmos e nas nosas capacidades, permitíndonos afrontar con éxito situacións complexas. As segundas restannos enerxía e inhabilitanos para afrontar determinadas situacións.

Se nos cremos incapaces de aprender ou consideramos que xa pasamos o período de nosa vida na que nos era fácil aprender cousas novas, estaremos bloqueando calquera oportunidade de desarrollar novas competencias e habilidades.
Tamén pode ocurrir que nos coste moito esforzo aprender moitas habilidades, porque ó adquirilas fácilmente quitaríannos a razón a nos mesmos (de esta forma confirmamos a nosa propia creencia).
Sería bo conñecer cales son as nosas creencias esenciais, cambiar aquelas que nos están limitando e resolver os conflictos que pueden existir entre distintas creencias.

Soidade

E chega de novo o famoso día dos namorados, ese no que se empeñan en recordarnos en que deberíamos ter alguén con quen celebralo e compartilo.Sen entrar no debate de que se é todo unha montaxe de marquetin que fomenta o consumismo neste tinglado olvídanse de que existe moita xente que vive en soidade e que iso no é nada malo, que é unha opción de vida e que non ter parella non supón ser un fracasado.

Todos os sós e soas non son persoas que sufran dalgunha enfermidade nin que rexeiten a vida en parella nin que fagan unha apoloxía da solteiría.
Hai momentos na vida das distintas persoas nas que darse un tempo para encontrarse consigo mesmo pode ser o mellor camiño para relacionarse despóis con outros seres humanos, sexan éstos futuras parellas, socios, compañeiros de traballo ou familiares.

Por outra parte, hai quenes sosteñen que a posibilidade de vivir plenamente con outros radica na capacidad para estar a soas e ben cun mesmo. Desta maneira hai quenes viven a soidade como desamparo, outros como liberdade, outros como refuxio…

Hai casos nos que se está acompañados, pero con persoas coas que sabemos a ciencia certa que non nos queren.Son persoas que viven unhas coas outras só por convencionalismos sociais e hipocresías. Esta é unha soidade cruel, que conxela o corpo e a alma.Esta é a soidade que sí hai que tratar de evitar.

Pódese disfutar de vivir en parella pero tamén se pode disfrutar da vida sen parella.

Atreverse.

Moitas veces atopámonos en encrucillas vitais nas que temos que tomar decisións, outras veces desexamos cambiar cousas pero quedamos paralizados e non somos capaces de dar un paso adiante e tentar perseguir aquelo que queremos e todo porque non atopamos o valor, e todo porque non nos atrevemos.Co que só nos queda gardar eses desexos para nós e espera a que algo suceda o noso favor e sen a nosa intervención ó que todos sabemos por experiencia non sucede case nunca.
Este texto do grande Charles Chaplin fala disto de que atreverse é vivir, que se non nos atrevemos a facer cousas por medo os resultados en realidade non vivimos senon que nos limitamos a ver pasar a vida.

Ya perdoné errores casi imperdonables. Trate de sustituir personas insustituibles, de olvidar personas inolvidables.

Ya hice cosas por impulso. Ya me decepcioné con algunas personas, mas también yo decepcioné a alguien.

Ya abracé para proteger . Ya me reí cuando no podía . Ya hice amigos eternos. Ya amé y fui amado pero también fui rechazado. Ya fui amado y no supe amar.

Ya grité y salté de felicidad. Ya viví de amor e hice juramentos eternos, pero también los he roto… y muchos. Ya lloré escuchando música y viendo fotos . Ya llamé sólo para escuchar una voz .

Ya me enamoré por una sonrisa. Ya pensé que iba a morir de tanta nostalgia y …

Tuve miedo de perder a alguien especial (y termine perdiéndolo) ¡¡ pero sobreviví !!
Y todavía vivo !! No paso por la vida.

Y tú tampoco deberías sólo pasar … VIVE!!!

Bueno es ir a la lucha con determinación abrazar la vida y vivir con pasión. Perder con clase y vencer con osadía,
por que el mundo pertenece a quien se atreve y la vida es mucho más para ser insignificante.

Pensando en positivo...

A maneira de pensar inflúe moito na saúde física dos seres humanos. A ciencia médica fixo novos descubrimentos sobre como a mente positiva ou negativa afecta á nosa saúde física. Varios experimentos demostraron que o noso cerebro comunicase co resto do noso corpo por medio de sustancias químicas que produce e que envía a través do torrente sanguineo.Esta nova rama da ciencia coñécese polo nome de psiconeuroinmunoloxía.
O sistema inmunóloxico, traballa en equipo coa nosa mente e de acordo ó que pensemos.Os nosos niveis de estrés, de optimismo e as nosas expectativas afectan ó noso organismo dunha maneira positiva ou negativa.
As persoas con pensamento positivo e as que son optimistas non só disfrutan máis da súa vida pero tamén disfrutan dunha saúde mellor que os pesimistas e os que pensan negativamente.
O optimismo é fonte de saúde, de enerxía e o mellor amigo do noso sistema inmunolóxico. As persoas que teñen un pensamento positivo e padecen enfermidades graves xeralmente recuperanse máis rápidamente que os que se sinten acabados e sen esperanza.
Calquera pensamento xera inmediatamente unha emoción, que a súa vez condiciona a nosa maneira de actuar. Concebir pensamentos que provoquen instantáneamente emocións como a ledicia, a paz, a armonía e o benestar reforzan o noso sistema inmunolóxico e, por ende, melloran notablemente a nosa saúde e calidade de vida.

En cambio, se pensamos negativamente o único que conseguimos é envenenarnos a nos mesmos con emocións tan nocivas e destructivas como o odio, a ira, o resentimento etc. E máis vale ter coidado: co tempo vamos creando sólidas redes neuronais, que poden chegar a convertirnos en adictos a este tipo de emocións, o que xera que a nosa vida oscurezca arrastrándonos a tristura e a desesperanza.

Un pensamento negativo deixa o sistema inmunitario nunha situación delicada durante seis horas... afirma o doutor Mario Alonso Puig

Deixa chover

Loitar contra certas cousas que só se solucionan co tempo é desperdiciar enerxías.

Esta curtísima historia fala desto mesmo:

“No medio dun campo, comenzóu a chover. As persoas que alí estaban corrían en busca de abrigo, excepto un home que continuaba camiñando lentamente.
-¿Por qué non corre vostede? – alguén lle preguntou.
-Porque máis adiante tamén está chovendo –foi a súa resposta.”

É importante saber se a solución dun problema está nas nosas mans, nas mans doutra persoa, en deixar transcurrir o tempo ou simplemente … non ten solución.

Manipulación mediática

Hoxe chegoume un correo da miña querida Maruxiña co contido que a continuación deixarei neste post.Nos últimos meses nas nosas conversas está moi presente o tema das teorías conspiratorias, nestes tempos de crises danos por pensar e elaborar ideas acerca do que acontece na sociedade na que vivimos,¿será posible que todo o que vivimos sexa manipulado e controlado por uns fíos invisibles que moven os máis poderosos para sacar beneficos?¿cómo é que sendo máis os damninficados non fagamos nada por cambiar a situación?.
Noam Chomsky importante lingüista e filósofo estadunidense elaborou unha lista de dez estratexias usadas por eses "poderosos seres " para manipular as masas.

1. La estrategia de la distracción
El elemento primordial del control social es la estrategia de la distracción que consiste en desviar la atención del público de los problemas importantes y de los cambios decididos por las elites políticas y económicas, mediante la técnica del diluvio o inundación de continuas distracciones y de informaciones insignificantes. La estrategia de la distracción es igualmente indispensable para impedir al público interesarse por los conocimientos esenciales, en el área de la ciencia, la economía, la psicología, la neurobiología y la cibernética. “Mantener la Atención del público distraída, lejos de los verdaderos problemas sociales, cautivada por temas sin importancia real. Mantener al público ocupado, ocupado, ocupado, sin ningún tiempo para pensar; de vuelta a granja como los otros animales (cita del texto ‘Armas silenciosas para guerras tranquilas)”.

2. Crear problemas y después ofrecer soluciones
Este método también es llamado “problema-reacción-solución”. Se crea un problema, una “situación” prevista para causar cierta reacción en el público, a fin de que éste sea el mandante de las medidas que se desea hacer aceptar. Por ejemplo: dejar que se desenvuelva o se intensifique la violencia urbana, u organizar atentados sangrientos, a fin de que el público sea el demandante de leyes de seguridad y políticas en perjuicio de la libertad. O también: crear una crisis económica para hacer aceptar como un mal necesario el retroceso de los derechos sociales y el desmantelamiento de los servicios públicos.


3. La estrategia de la gradualidad
Para hacer que se acepte una medida inaceptable, basta aplicarla gradualmente, a cuentagotas, por años consecutivos. Es de esa manera que condiciones socioeconómicas radicalmente nuevas (neoliberalismo) fueron impuestas durante las décadas de 1980 y 1990: Estado mínimo, privatizaciones, precariedad, flexibilidad, desempleo en masa, salarios que ya no aseguran ingresos decentes, tantos cambios que hubieran provocado una revolución si hubiesen sido aplicadas de una sola vez.

4. La estrategia de diferir
Otra manera de hacer aceptar una decisión impopular es la de presentarla como “dolorosa y necesaria”, obteniendo la aceptación pública, en el momento, para una aplicación futura. Es más fácil aceptar un sacrificio futuro que un sacrificio inmediato. Primero, porque el esfuerzo no es empleado inmediatamente. Luego, porque el público, la masa, tiene siempre la tendencia a esperar ingenuamente que “todo irá mejorar mañana” y que el sacrificio exigido podrá ser evitado. Esto da más tiempo al público para acostumbrarse a la idea del cambio y de aceptarla con resignación cuando llegue el momento.

5. Dirigirse al público como criaturas de poca edad
La mayoría de la publicidad dirigida al gran público utiliza discurso, argumentos, personajes y entonación particularmente infantiles, muchas veces próximos a la debilidad, como si el espectador fuese una criatura de poca edad o un deficiente mental. Cuanto más se intente buscar engañar al espectador, más se tiende a adoptar un tono infantilizante. Por qué? “Si uno se dirige a una persona como si ella tuviese la edad de 12 años o menos, entonces, en razón de la sugestionabilidad, ella tenderá, con cierta probabilidad, a una respuesta o reacción también desprovista de un sentido crítico como la de una persona de 12 años o menos de edad (ver “Armas silenciosas para guerras tranquilas”)”.

6. Utilizar el aspecto emocional mucho más que la reflexión
Hacer uso del aspecto emocional es una técnica clásica para causar un corto circuito en el análisis racional, y finalmente al sentido critico de los individuos. Por otra parte, la utilización del registro emocional permite abrir la puerta de acceso al inconsciente para implantar o injertar ideas, deseos, miedos y temores, compulsiones, o inducir comportamientos…

7. Mantener al público en la ignorancia y la mediocridad
Hacer que el público sea incapaz de comprender las tecnologías y los métodos utilizados para su control y su esclavitud. “La calidad de la educación dada a las clases sociales inferiores debe ser la más pobre y mediocre posible, de forma que la distancia de la ignorancia que planea entre las clases inferiores y las clases sociales superiores sea y permanezca imposibles de alcanzar para las clases inferiores (ver ‘Armas silenciosas para guerras tranquilas)”.

8. Estimular al público a ser complaciente con la mediocridad
Promover al público a creer que es moda el hecho de ser estúpido, vulgar e inculto…

9. Reforzar la autoculpabilidad
Hacer creer al individuo que es solamente él el culpable por su propia desgracia, por causa de la insuficiencia de su inteligencia, de sus capacidades, o de sus esfuerzos. Así, en lugar de rebelarse contra el sistema económico, el individuo se autodesvalida y se culpa, lo que genera un estado depresivo, uno de cuyos efectos es la inhibición de su acción. Y, sin acción, no hay revolución!

10. Conocer a los individuos mejor de lo que ellos mismos se conocen
En el transcurso de los últimos 50 años, los avances acelerados de la ciencia han generado una creciente brecha entre los conocimientos del público y aquellos poseídas y utilizados por las elites dominantes. Gracias a la biología, la neurobiología y la psicología aplicada, el “sistema” ha disfrutado de un conocimiento avanzado del ser humano, tanto de forma física como psicológicamente. El sistema ha conseguido conocer mejor al individuo común de lo que él se conoce a sí mismo. Esto significa que, en la mayoría de los casos, el sistema ejerce un control mayor y un gran poder sobre los individuos, mayor que el de los individuos sobre sí mismos.

Paixón

A paixón é unha forza que nos motiva é unha enerxía que nos inváde e nos da motivos para perseguir os nosos soños e anhelos.Sen ela non existiría artistas , nin empresarios, nin profesinais..etc xa que a paixón é a que nos incita a perdernos na tarefa que facemos, a entregarnos por completo ó que nos desperta ese sentimento, é
o que nos convirte no mellor que podemos ser.
No campo da psicoloxía, a paixón é unha expresión da conducta, vehemente, entusiasta e frecuentemente incontrolada que ocupa a atención da persona e predispona hacia un comportamento en pro dun obxectivo
A paixón pon sabor a nosa vida fainos disfrutar dela, danos pracer e pon o noso alcance motivos para facer as cousas. Na paixón está a motivación a paixón é entusiasmo.
Ser apaixoados encóntrase estreitamente vinculado a comportarnos de maneira máis emocional que racional.
A meirande parte das persoas cando falan de ser apaixonados fan referencia ó amor, ó sexo, ás relacións de parella. Ser apaixonados está emparentado co corazón, coa alma. Pódese ser apaixonado dalguhna causa, dunha forma de ser ou de alguhna tarefa, oficio ou profesión. "Ser apaixoados" é vital sempre que se establezca o contrapeso co "ser racional", á vez.
Se eliminamos a paixón perdemos o disfrute de estar namorados, a sensualidad e a voluptuosidade do sexo, o goce da beleza, a satisfacción de facer o ben, o agrado e o regocixo de crear, ás gañas de loitar polo que cremos xusto. A diversión, a aventura, a felicidade.
Pero a paixon tamén ten a súa cara máis oscura e se excluimos por completo a racionalidade, a paixón pódenos levar o sufrimiento, a dor, á desgracia e ó infortunio.
Así e todo non perdamos a paixón pola vida e por vivir..

Non esperar nada

As mellores cousas da vida suelen ocurrir cando non esperamos nada. A vida proporcionanos infinidade de oportunidades para actuar sen o resultado a costas. Sembrar árbores sen esperar froitos, xogar como a un lle dé a gana, danzar sen regras, rir por rir e correr por correr.
Walter Riso

Desexos...Victor Hugo

Atopei este texto de Victor Hugo que me pareceu marabilloso, compartoo con vos e ademáis súmome a que estes desexos se vos cumpran ( e tamén a min) de agora en diante.

Te deseo primero que ames y que amando, también seas amado. Y que, de no ser así, seas breve en olvidar y que después de olvidar, no guardes rencores. Deseo, pues, que no sea así, pero que si es, sepas ser sin desesperar.

Te deseo también que tengas amigos, y que, incluso malos e inconsecuentes, sean valientes y fieles, y que por lo menos haya uno en quien puedas confiar sin dudar.

Y porque la vida es así, te deseo también que tengas enemigos. Ni muchos ni pocos, en la medida exacta, para que, algunas veces, te cuestiones tus propias certezas. Y que entre ellos, haya por lo menos uno que sea justo, para que no te sientas demasiado seguro.

Te deseo además que seas útil, más no insustituible. Y que en los momentos malos, cuando no quede más nada, esa utilidad sea suficiente para mantenerte en pie.

Igualmente, te deseo que seas tolerante; no con los que se equivocan poco, porque eso es fácil, sino con los que se equivocan mucho e irremediablemente, y que haciendo buen uso de esa tolerancia, sirvas de ejemplo a otros.

Te deseo que siendo joven no madures demasiado deprisa, y que ya maduro, no insistas en rejuvenecer, y que siendo viejo no te dediques al desespero. Porque cada edad tiene su placer y su dolor y es necesario dejar que fluyan entre nosotros.

Te deseo de paso que seas triste. No todo el año, sino apenas un día. Pero que en ese día descubras que la risa diaria es buena, que la risa habitual es sosa y la risa constante es malsana.

Te deseo que descubras, con urgencia máxima, por encima y a pesar de todo, que existen, y que te rodean, seres oprimidos, tratados con injusticia y personas infelices.

Te deseo que acaricies un gato, alimentes a un pájaro y oigas a un jilguero triunfante en su canto matinal, porque de esta manera, te sentirás bien por nada.

Deseo también que plantes una semilla, por más minúscula que sea, y la acompañes en su crecimiento, para que descubras de cuántas vidas está hecha un árbol.

Te deseo, además, que tengas dinero, porque es necesario ser práctico. Y que por lo menos una vez por año pongas algo de ese dinero enfrente a ti y digas: “Esto es mío”, sólo para que quede claro quién es el dueño de quién.

Te deseo también que ninguno de tus afectos muera, pero que si muere alguno, puedas llorar sin lamentarte y sufrir sin sentirte culpable.

Te deseo por fin que, siendo hombre, tengas una buena mujer, y que siendo mujer, tengas un buen hombre, mañana y al día siguiente, y que cuando estén exhaustos y sonrientes, aún sobre amor para recomenzar.

Si todas estas cosas llegaran a pasar, no tengo más nada que desearte.