viernes, 15 de abril de 2011

O orgullo








O orgullo é afin a varias características da personalidade, das cales é subsidiario: unha forma particular de entender a autoestima, unha importante confianza nun mesmo, ou quizais o temor moi ben oculto de parecer vulnerable. Esto é instintivo, se hai debilidade, o mellor é que non se note. Só os fortes sobreviven.
Hai adxetivos, como é o caso do termo orgulloso, onde resulta imprescindible coñecer o contexto en que se ubica para saber si se trata dunha virtude, ou ben, dun defecto.
O orgullo como virtude sería sinónimo de autoestima.A autoestima ten que ver coa importancia e o valor que se concede un mesmo
No plano negativo o orgullo pode equipararse a conceptos entendidos como defectos e serían a soberbia,a vanidade e o egoismo.Así presentado como sentimnento negativo que dificulta as relacións armoniosas e afectuosas este estado pode manifestarse en gamas moi diferentes: -complexo de inferioridade, exaltación do EU, disminución das condicións emocionais, incapacidade para comprender a profundidade dos semellantes, limitacións no amor.
Por outra banda, o orgullo pode conter sentimentos como a vulnerabilidade ou a sensación de derrota o ceder ante argumentos distintos os nosos. O medo a verse menospreciados ou humillados leva a certos individuos a cerrarse en banda ante a posibilidade de que tal vez os seus pensamentos, creencias ou conxeturas non sexan de todo acertados.Polo conseguinte as máis das veces non fan nada por contrastalas o que se ven entendendo por " non dar o brazo a torcer".Neste sentido o orgullo é unha coraza que se usa para evitar sentirse vulnerable ou recibir algún dano ou ser humillado, o que reflexa un sentimento de inferioridade.
Hai que ter coidado co orgullo, porque de non sabelo manexar pode orixinarnos conflictos no individual e con quenes nos relacionamos.
O orgullo identifícase con ego e cando éste é ferido, afectado, un orgullo ferido pode dar paso a accións que poden perxudicarnos.

10 comentarios:

  1. Interesante, Bolboreteira.

    Mua.

    ResponderEliminar
  2. Ay el orgullo!!! Que malo puede llegar a ser.
    Estupendo post.
    Un beso

    ResponderEliminar
  3. Amiga, de nuevo por aquí. Como siempre un placer pasar por tu espacio. Pasa un buen fin de semana

    Saludos y un abrazo.

    ResponderEliminar
  4. O saber quererse nada ten que ver
    co orgullo da soberbia,ese que te
    mira po riba do ombreiro coma
    si foras pouca cousa, un verme.
    Por moita coraza que poña non
    me gusta nada o que se esconde debaixo.

    Bicos e boa Semana Santa.

    ResponderEliminar
  5. E que..."dar o brazo a torcer" doe moito!!!
    ;-)

    Bicos

    ResponderEliminar
  6. Xa me teño pasado por aquí ler reseñas de artigos que colgas no blog, algúns ben interesantes, pero boto de menos que non cites as fontes de onde sacas a infromación, porque a min axúdame (dende o meu punto de vista) a ter en conta o valor da información aportada.
    bueno, neste caso non importa moito, pero hai algúns artigos en que sí é necesario.
    Non tomes isto como unha crítica eh, é somentes un apuntamento que mellorará máis ainda o teu blog que trata temas sempre entretenidos.

    ResponderEliminar
  7. Ra:alégrame que che resulte interesante.
    bicos!!!
    La reina del Mambo: pues si, a veces hace mucho daño a los demás y también a uno mismo..
    Bicos!
    La sonrisa de hiperión:muchas gracias..siempre me alegra que te pases a saludar.
    biquiños!
    Marisa: esa soberbia é das cousas que menos me gustan na xente.Pensarse mellor que os demáis é un grande erro xa que pechas a posibilidade a abrirte a xente que pode aportar cousas novas e outros puntos de vista.
    bicos!!
    Chousa: jajajajaj si! debe de doer..uff que grimilla so de pensalo.
    biquiños!
    zeltia: gracias polo consello, tomoó como unha crítica constructiva.
    Os temas que aquí se tratan son moitas veces bastantes subxetivos, eu aporto a miña visión do tema en base a miña experiencia e evidentemente fago as miñas consultas e leo materiais sobre o tema.
    Quero decir que o que eu escribo non é a verdade absoluta ainda que tente ser o máis obxetiva posible, atoparás quen teña outros datos, outros puntos de vista , outro enfoque do tema..
    Pero repito..tereino moi en conta..
    Biquiños!

    ResponderEliminar
  8. Me encantó la foto y la misma me hace pensar en que la pose de ambos protagonistas es digna de portar con orgullo su belleza y existencia.

    El fondo blanco y negro le da, aún más, una connotación memorable.

    ResponderEliminar
  9. Tódolos sentimentos teñen aspectos positivos e negativos, de nós depende darlles o uso adecuado.
    No caso do orgullo poida que eses dous contrapuntos estean aínda máis diferenciados.

    ResponderEliminar
  10. Adriófenes: a mi también me gusta la foto, es sacada de las imágenes de la red , pero me pareción que reflejaba de alguna manera lo que queria expresar en esta entrada.Me alegra que te haya gustado.
    besiños!
    Raposo:sí, o orgullo cando é bo e moi bo, sentir orgullo dun mesmo,dos demáis.. pero cando é malo péchanos portas, lévanos a non comportarnos ben e non aporta nada beneficioso.
    Biquiños!

    ResponderEliminar