Pechando capítulos

Sempre é preciso saber, cando remata unha etapa da vida. Se insistes en permanecer nela, máis alá do tempo necesario; perdes a alegría e o sentido do resto. Ou cerrando portas. Ou cerrando capítulos. Como se lle queira chamar. O importante é poder cerralos. O importante é poder deixar ir momentos da vida, que se van clausurando. ¿Terminou un traballo? ¿Rematou unha relación? ¿Xa no vives máis nesa casa? ¿Debes marchar de viaxe? ¿A amizade terminou? Podemos pasar moito tempo do presente “revolcándonos” nos porqués, e tratando de entender por qué sucedeu tal ou cuál feito. O desgaste vai ser infinito, porque na vida todos e todas, estamos abocados a ir pechando capítulos. A pasar a follaa. A terminar con etapas ou con momentos da vida, e seguir para adiannte. Non podemos estar no presente añorando o pasado. Nin siquiera preguntándonos por qué. O que sucedeu, sucedeu. E hai que soltar, hai que desprenderse.
Agora que chega un novo ano é un bo momento para soltar todos os lastres propoñerse novos retos e buscar novas ilusións, de pensar que querer é poder e de poñerse mans a obra para intenatar conseguir o que añoramos e esperemos para o novo ano.
Feliz 2011 a todos!

TV

Deixovos aquí algúns datos sacados dun artigo sobre os efecto psicolóxicos que pode ter a televisión.

1.Ver televisión no requiere un esfuerzo mental especial, a diferencia de la lectura, por ejemplo. No implica esfuerzo por aprender, ni habilidad para adquirir: no exige inteligencia. Las personas se sientan frente al televisor, no como lectores se ponen frente a un libro —lo que requeriría un esfuerzo—, sino como espectadores, con una actitud totalmente pasiva. Las imágenes se ofrecen sin que el telespectador haga ningún esfuerzo, no requieren capacidad reflexiva o analítica alguna.

2.Frente al televisor estamos por debajo del estado de alerta normal en una persona. Por otro lado, tener la vista fija produce un estado cercano al trance, como de ensoñación. (Esto ha sido demostrado haciendo mediciones de la actividad eléctrica cerebral.) Por eso es que no filtramos la información y quedamos expuestos a la manipulación.

La acción de los estímulos recibidos desde la pantalla, y las sensaciones por ellos generadas en las áreas más profundas del cerebro, pueden producir estados de euforia o de temor, de alegría o de tristeza, placenteros o depresivos, sin que las personas que los viven sepan por qué se producen. La imagen televisiva entra en la mente de manera subliminal, es decir, sin ser percibida conscientemente.

3.Estudios arrojan datos escalofriantes , la violencia que transmite la televisión: las personas vemos cada semana un promedio de 670 homicidios, 15 secuestros, 848 peleas, 420 tiroteos, 8 suicidios, 30 casos de tortura y 18 casos de drogadicción. En 18 horas de programación se ven 1846 actos de violencia. Está comprobado que la violencia televisiva contribuye a formar conductas agresivas. Un medio que muestra acciones violentas, las desencadena.¿Sólo importan las audiencias?

4.Los medios de comunicación, cuya función debería ser la de informar y transmitir la verdad, pueden convertirse en manipuladores de la opinión pública cuando quienes los conducen comunican deliberadamente verdades a medias o falsedades. De hecho, los medios son usados para dirigir los sentimientos y las opciones de los telespectadores, oyentes, lectores y cibernautas.

Polo que destes datos se desprende parece que pasar demasiado tempo diante da caixa tonta non é especialmente bo.

Sentir unha mirada

Seguramnete a moitos de vos ocorreuvos algunha vez que mentres paseábades pola rúa ou estábades tomando algo nun bar (por poñer algún exemplo) pudestes sentir que alguén vos estaba observando e o xirar a cabeza constatar que efectivamente alguén tiña a mirada fixada na vosa persoa.
Este "fenómeno" foi denominado Scopaesthesia polo filósofo e biologo británico, Rupert Sheldrake e definiuna como a habilidade de distinguir cando somos observados. O termo scopaesthesia é a conxunción dós vocablos gregos: skopein, (mirar) e aesthesis, (sensación).
Para probar esta habilidade de certas persoas de recoñecer cando son observadas, Sheldrake someteu a un grupo de persoas a un experimento onde debían decidir cando estaban sendo observadas e cando non. Os resultados foron positivos: dun total de 200.000 experimentos os resultados mostraban que a xente percibía a mirada as súas espaldas nun porcentaxe moito maior ó que se produciría ó azar.
A pesar de que se coñece pouco acerca desta capacidade, a explicación máis frecuente que se da é que se pode tratar dunha capacidad "evolucionada" provinte dos animais e que puido habelos "axudado" ,dunha ou outra maneira, a aprender a evadir ós depredadores.

Sobre amar e sufrir

Recorda sempre unha cousa: é bo estar namorado; é unha gran virtude.

Se non flúe cunha determinada persoa, é mellor que flúa con outra, pero non te quedes estancado; do contrario, sufrirás e farás que a túa parella sufra, sufriredes os dous. E o problema é que se sufres demasiado, volveraste adicto o teu sufrimento. Entón empezarás a sentir unha especie de pracer no sufrimento e será moi difícil sair de aí.
Será un gran problema.
Osho

Triunfo

Deixar o mundo un pouco mellor do que o atopaches.....

haber xogado e rído con entusiasmo , haber cantado con pasixón,

saber que algunha vida respirou mellor porque ti viviches, iso é haber triunfado.

Ralph Waldo Emerson: escritor, filósofo e poeta estadounidense

Mitos sobre o amor e o sexo según Albert Ellis

Albert Ellis foi un terapeuta cognitivo conductual estadounidense que en 1955 desarrollou a Terapia racional emoitiva conductual.E describiu estes mitos ou pensamento erroneos acerca do amor e o sexo.

a. “O amor é algo misterioso e ninguén sabe realmente o que é“.

O amor é unha emoción humana que percibimos como “boa”, “beneficiosa” ou “agradable”. Unha ligazón intensa entre dous ou máis persoas. Con frecuencia, ainda que non necesariamente, inclúe atracción sexual entre os amantes.

b. Hai algo chamado “amor verdadeiro”.

Todo amor é verdadeiro en quen o sinte, polo feito de sentilo.

c. É difícil saber cando amamos.

Amamos cando sentimos ese vínculo coa outra persoa. Pódese amar inconscientemente, pero en calqueira caso síntese esa inclinación favorable hacia ela.

d. O amor e o matrimonio van sempre da man.

Nunha cultura como a nosa é habitual casarse por amor, pero as veces tamén se fai por outros motivos, económicos, sociais ou por medo a soidade. E é evidente que se pode amar ó longo dunha vida a moitas máis persoas que aquelas coas que te casas.

e. Só se pode amar apasionadamente a unha persona á vez.

Evidencias clínicas e biográficas demostran que unha persoa pode estar románticamente enamorada de dous ou máis persoas o mesmo tempo, do sexo oposto ou do mesmo, ainda que pode producir complicacións na nosa cultura.

f. Cando se ama a alguén non se ten desexos sexuais por outra persoa.

É pouco frecuente e nada normal que unha persoa non sinta atracción sexual por outras persoas, ainda estando enamorada dunha. Os desexos sexuales humanos están profundamente arraigados nos impulsos biolóxicos e no aprendizaxe social.

g. Cando amas, amas as 24 horas o día.

O sentimento de amor é intermitente porque necesitamos sentir e concentrarnos noutras actividades e funcións. O amor obsesivo e permanente impedirianos funcionar de maneira eficaz. ¡Necesitaríamos psicoterapia!

Bueno , pois aí vai iso, algunhas das afirmacións poden ser polémicas e poden chocar coa nosa concepción do amor e da parella.Cada quen temos a nosa forma de vivir e de ver o amor.
Xa me contaredes que vos parece...

Osho di..........

“Y cuando tú eres diferente el mundo entero es diferente. No se trata de crear un mundo diferente,tan sólo se trata de crear un tú diferente.
Tú eres tu mundo, así que si tú cambias, el mundo cambia.
Si tú no cambias,puedes continuar cambiando todo el mundo; no cambia nada; seguirás creando el mismo mundo una y otra vez.
Tú creas tu mundo. Es desde ti desde donde se proyecta tu mundo“.

"La desobediencia es la base del verdadero hombre religioso; la desobediencia a todos los sacerdotes, los políticos y los intereses creados."

"Una cosa podría estar bien en este momento y podría ser un error el momento próximo. No intentes ser consistente; de otra forma, estarás muerto. (... ) Intenta estar vivo con todas sus inconsistencias."

Algo diferente

Enriquecer as nosas vidas, e o que todos desexamos (se non todos a gran maioria) disfrutar dunha vida chea de situacións e actividades pracenteiras e gratificantes que nos leven o máis cerca posible dunha sensación de satisfacción con quenes somos e de paz interior debido a ter o que desexamos posuer. O que pode ser na meirande parte das veces, algo non material, podemos querer ter unha casa pero que ésta non nos satisfaga tanto como sentirnos ben con nos mesmos e a nosa actitude.
Para enriquecer a nosa vida é posible que necesitemos facer algo distinto. As persoas enriquecemonos ó ter novas experiencias e descubrir cousas ou lugares diferentes que nos fagan observar as situacións cotidianas dunha maneira distinta á que temos habitualmente. En poucas palabras, enriquecer a nosa vida significa expandir os teus horizontes e abrir a mente a novos contextos e posibilidades.

Por outro lado temos a zoa de confort que é todo aquelo ó que estamos acostumados a facer. Isto é, “Zoa de confort” e non é máis que outra maneira de decir “o que facemos sempre e da misma maneira de sempre“.

É algo que todos empezamos a desarrollar cando repetimos unha acción de vez en cando. Vamos creando un costume que tende a repetirse e en certa maneira a automatizarse de modo que nos resulta máis cómodo repetila desa forma unha e outra vez, reforzándo deste xeito a zoa de confort que se está a crear.

Ainda que sexa algo bo que automaticemos as cousas porque nos permite non ter que estar pendentes dunha tarefa que xa fixemos antes moitas veces (por exemplo conducir), non resulta tan beneficioso cando se reforza demasiado un estado mental. E dicir, acostumbrarnos a unha mesma maneira de pensar pode ser perxudicial.

Cando estamos dentro da nosa zoa de confort temos a sensación de seguridade e de estar a salvo, estamos facendo algo que xa realizamos unha gran cantidade de veces no pasado, e coñecemos o que vai suceder a continuación con bastante seguridade.

En cambio, se fas algo que antes non fixeras, non sabes o que vai suceder. Polo tanto, a sensación de seguridade desaparece e no seu lugar aparece a incomodidade. Por así decilo, en certa maneira sentimonos máis indefensos e temos unha maior sensación de inseguridade e pode que nos sexa molesto facer algo distinto.

Enriquecer a túa Vida pode ser Sair da Zoa de Confort.

Isto ven a dicir que “expandir o nosos horizontes e abrir a mente a outro modo de ver o mundo“. Sair da zona de confort ou de comodidade en realidade non resulta tan difícil nin complicado como podería pensarse. Consiste simplemente en facer algo diferente (simple no é o mesmo que fácil, algunhas cousas pode costar máis cambialas que outras).

Lista de cousas que poden enriquecer as nosas vidas:

- Aprender unha habilidade nova.

- Probar comida diferente, doutros países por exemplo.

- Sair de festa por sitios diferentes.

- Aproveitar o tempo libre que teñas para facer algunha viaxe rápida.

- Escoitar música diferente.

Estás son algunhas cousas das que a min se me ocorre facer de cando en vez pero seguro que a cada un de vos se lle ocorren moitas cousas que facer para sair da rutina, do de sempre e consegui ter unha vida un pouco máis rica.

Gracias!

A gratitude é o sentimento de agradecemento e ledicia ó recibir o que un percibe como un obsequio, xa sexa un obsequio material proporcionado por outra persoa ou algo inmaterial, como un momento de paz provocado pola natureza. Unha resposta de agradecemento ante as circunstancias da vida pode ser unha estratexia psicolóxica adaptativa é un importante proceso mediante o cal a persoa interpreta positivamente as súas experiencias cotidias. A capacidade para percibir, apreciar e saborear os compoñentes da propia vida consideranse un factor determinante no benestar.

Analizando en máis profundidade esta definición vemos que agradecer é recoñecer: se non apreciamos o bo que nos pasa, non podemos estar agradecidos. E o problema é que moitas veces non sabemos aprecialo.Nalgunhas ocasións non somos conscientes de ver o bo, sencillamente porque o damos por suposto.Levantamos pola mañá,metémonos na ducha, abrimos a billa da auga quente e duchámonos. Se un día o abrir a billa, o chorro de auga que cae sobre nos é frío, entón vénsenos o mundo abaixo. ¿Cómo vamos poder sobrevivir sen agua quente? Así xa temos o mal humor prácticamente asegurado. Cando as cousas non funcionan como deberían, enfadámonos, pero cando sí o fan quedamos igual. Non apreciamos que temos auga quente, que vivimos nun país sen guerras, o café que nos tomamos, o sol que sae a diario. Cousas grandes e pequenas.

O beneficio de ser agradecido é que enfocas a túa enerxía o lado positivo das cousas, no vaso medio cheo. Cando estamos agradecidos sentímonos ben, contentos, satisfeitos.Podería dicirse que a gratitude leva o benestar e á felicidade.
E eu estouvos moi agradecida polos vosos comentarios e porque sempre tedes unha boas verbas para adicarme.Gracias tamén os visitantes silenciosos. GRACIÑAS A TODOS!!!!!!!!

Buscando a boa sorte

Eu nunca crin na boa sorte ,sempre pensei que a boa sorte hai que buscala, que é un mesmo que ten que facer por que as cousas lle vaia o mellor posible na vida. O señor do que vos vou falar a continuación parece que me da a razón.

Seguro que coñecedes a típica persoa a que todo lle parece ir ben.Encontraron a felicidade coa súa parella e ou coa súa familia, conseguiron unha boa posición socieo-económica, disfrutan de traballos interesantes,etc...
O doutor Richard Wiseman psicólogo pola universidade de Hertfordshire decidiu investigar qué podía haber detrás deste fenómeno. A súa investigación ocupou varios anos e implicou a realización de entrevistas e experimentos con centos de persoas excepcionalmente afortunadas... e outras tantas desafortunadas. Publicou os resultados nun libro titulado "Nadie nace con suerte" , traducido a multitude de idiomas.
O traballo del Wiseman suxírenos unha nova forma de ver o fenómeno da Sorte e de entender o papel que xoga [o Azar] nas nosas vidas. A xente non nace con sorte.

Para investigar o fenómeno da boa sorte Wiseman levou a cabo un experimento sinxelo para descubrir se esto se debía a diferencias na capacidade para descubrir oportunidades. Entregou un periódico a personas con boa e con mala sorte, e a cada unha delas lles pidiu que o miraran e que lle dixeran cántas fotografías aparecían no mesmo. Sin advertirlles que entre as follas do periódico, puxo unha mensaxe grande que decía “digalle ó experimentador que leeu esta mensaxe e gañará 50 euros”.
A mensaxe ocupaba media páxina e estaba escrito nunha tipografía de máis de cinco centímetros de alto. Estaba á vista de todos, pero as personas con mala sorte tiñan a tendencia de pasalo por alto mentras que aquelas con boa sorte sí o veían.
As persoas con mala sorte tamén suelen estar máis tensas que as afortunadas, e esta ansiedade obstrúe a súa capacidad para identificar o inesperado.
Consecuentemente, perdense oportunidades por estár moi concentrados en buscar outra cousa. Van as festas coa intención de encontrar a parella perfecta, e perden oportunidades de facer bos amigos. Miran os diarios coa determinación de encontrar certos tipos de clasificados de empleos e perden outros tipos de empleos.
As persoas afortunadas son máis relaxadas e abertas, e por ese motivo ven o que está dispñible e non só o que están buscando. En última instancia, a investigación revelou que as personas afortunadas xeran boa sorte a través de catro principios.

¿Cáles son esos catro principios?

Primeiro principio. Maximizar as Oportunidades de ter sorte. As persoas afortunadas crean, perciben, actúan sobre un maior número de oportunidades fortuitas nas súas vidas. Consiguen esto creando "redes de sorte", adoptando unha actitude relaxada hacia á vida e abríndose a novas experiencias.

Segundo principio. Prestar atención a nosa Intuición. As persoas afortunadas toman decisións acertadas facendo uso da súa intuición e corazonadas. Non só prestan atención ó que lles di o seu "olfato", senon que desarrollan actividades que de forma natural potencian a eficacia da súa Intuición.

Terceiro principio. Esperar cousas boas da vida. As persoas afortunadas teñen expectativas positivas acerca do futuro e eso axúdalles a conseguir os seus soños e ambicións. As persoas con Sorte esperan que a súa Boa Sorte continúe no futuro. Persiguen as súas metas, incluso cando as probabilidades parecen pequenas e perseveran ó enfrentarse o fracaso porque están convencidos de que ó final a Sorte lles sonreirá e todo sairá ben. Ademáis, esperan que as interaccións que manteñen con outras persoas serán afortunadas e lles traerán cousas boas.

Cuarto principio. Convertir a mala sorte en boa sorte ["se a vida che da limóns, fai limonada"]. As persoas afortunadas ven o lado bo das cousas, incluso, ou especialmente, cando son malas. Están convencidos de que calquer revés da Fortuna nas súas vidas conducirá, máis tarde ou máis cedo, a algo bo ["non hai mal que por ben non veña"]. As persoas afortunadas non se regodean na súa mala sorte, senon que dan pasos constructivos para sacar o máximo partido da situación e para previr que volva a repetirse no futuro.

No referente o primero punto,hay que destacar que a sorte correlaciona directamente co Tamaño Efectivo das nosas redes sociais. Ademáis, para percibir oportunidades hai que saber "ver", algo que entra dentro do terreo da Creatividade [dirixir a nosa atención, ver o mesmo que os demáis e pensar de forma distinta sobre elo].

Conto

Un discípulo preguntulle o seu mestre: Quero saber qué é o máis divertido dos seres humanos.

O mestre contestou: "Pensan sempre ó contrario".

- Teñen prisa por medrar, e despóis suspiran pola infancia perdida.

- Perden a saúde para ter cartos e despóis perden os cartos para ter saúde.

- Pensan tan ansiosamente no futuro que descoidan o presente, e así, non viven ni o presente nin o futuro.

- Viven como se non foran morrer nunca e morren como se non houbesen vivido."

Dar e recibir

Algunhas persoas dan moito por natureza, mentras que outras parecen tomar ou recibir sen límite.
Os intercambios saudables exhiben un equilibrio entre as accións de dar e recibir. Cando nos encontramos frente a unha persoa que toma e absorbe todo o que lle brindamos como unha esponxa, pero rara vez da algo a cambio, atopámonos ante un claro desequilibrio que podería ser denominado abuso emocional.
Normalmente a persoa que da ofrece atención, apoio, comprensión, o seu tempo, cariño e incluso cartos, etc case sempre sen pedir nada a cambio.E hai casos nos que este xesto de xenerosidade é agradecido e valorado pero hai casos nos que hai perosas que lonxe de valorar ou agradecer só están dispostas a recibir máis e máis dos outros.
Estas persoas suelen utilizar a xente e moitas das veces desaparecer en canto se necesita deles.Son persoas egocéntricentricas, narcisistas que necesitan ser sempre o centro de atención.
Para estas persoas "tomadoras", os demáis son menos importantes e todo o mundo debería estar pendente do que él ou ela necesita ou fai. As persoas saudables, en cambio, teñen un sentido equilibrado do dar e do recibir. Disfrutan de dar e recibir en igual medida, non abusan da xenerosidade nin da paciencia dos demáis.

Trucos por Elsa Punset

Elsa Punset ten unha sección no famoso programa El hormiguero na que nos fala de aspectos curiosos sobre a psicoloxía.Atopei este video no que nos explica con pequenos exercicios como as veces a nosa percepción e pensamentos sobre a realidade inflúen no noso xeito de vivila.Para vivir máis plenamente é importante abrir a nosa mente e os nosos sentidos.

Toxicidade

Considerome unha persoa optimista que sempre trata de ver o lado positivo das cousas, por iso mesmo sempre crein que o ser humano era bo por natureza.Pero ultimamente esta crenza miña estase tambaleando de forma importante, posiblemnete era un pensamento un tanto inxenuo que o paso do tempo e as experiencias vitais se van encargando de cambiar, tal vez sexa un proceso natural. Polo tanto, a miña conclusión e de que sí que hai xente mala, dañina que disfruta danando e destruindo os demáis e quizais e so quiezais esto non sexa así porque a "vida os fixo así" senon porque por natureza son tóxicas.As persoas tóxicas existen non son un conto chino.
Os especialistas ofrecen algunhas características que definen ás personas con comportamentos tóxicos: o que destila un odio visceral, o que disfruta coa humillación do outro, o que avasalla a un semellante, o que busca manipular con mentiras, o que agrede innecesariamente e desvaloriza ó outro para sentirse ben él, o que dana con intención sen xamais propoñer unha reparación, o que incomoda coas súas imposturas, o envidioso de todo o alleo e o que urde os problemas para acercar despois as súas solucións, o que so se fixa no negativo, o que sempre quere estar por encima do resto sen importar a quen dana, o que fai mal con premeditación e alevosía....
E coidadiño que unha persoa con poder non sexa un tóxico destes....que non é infrecuente.

Meme

Ata min chegou este meme rebotado dende a Cova do Raposo..e aí o vai logo..


Canto tempo levas como blogueiro?
Levo de blogueira ano e medio máis ou menos.Dende abril do ano pasado

Como coñeciches a existencia dos blogues?
Pois non sei moi ben como foi, lembro de ver algunha reportaxe na tele sobre os blogues e co tempo xente que coñecía foi tendo o seu propio e aficcioneime a leer o que se escribía neles.

Cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia?
Sigo con certa asiduidade case todos os que teño enlazados.

Es lector anónimo dalgún blogue?
Sí, de vez en cando pásome por algún blogue que por un ou outro motivo me chama a atención, hai veces nas que remato asomando a patiña e outras so miro.

Algúns autores que che acorden especial simpatía.
Moitos por nombrar algúns: Marisa, Torreira, Cris, Chousa, Gaeron, Vitxuca, BRABIDO,Butterflieswhioutwins,Maribel-bel...e paro xa pero poderia seguir.....Ahh!!! e lembrarme da miña Maruxiña que xa non anda por aquí.

Con que cinco blogueiros irías de esmorga?
Seguro que moitos deles, faiseme difícil tamén ter que elexir pero a ver....con Vitxuca, con Cris, con Chousa, con C.C e con Merce.
Con que blogger pasarías unha noite de loucura sexual?
Esta pregunta non sei como respondela....uuff! Nin idea.. mmm!!..non respondo para non asustar nin ofender a ninguén. Pregunta compromitidiña.

Namorácheste algunha vez dalgún bloguer?
Eee! Namorarme? Non sei se namorada é a palabra pero si estiven bastante coladiña por un rapaz que resultou ter un blogue ben particular.

Estás satisfeito co teu blogue?
En xeral sí, senon non seguiría adiante con él.

Espallar este meme entre 3 e 5 blogues.
Puuff! Para que me meto eu nestes lios..a ver..pasareillo só a tres blogueiros: Isia, Gaeron e Marisa.Nin que decir ten que non hai ningunha clase de compromiso de seguir co meme.

Como xa fai tempo que non deixo algo de música, aquí queda unha canción de Vetusta Morla que ultimamente escoito moito.Canción con mensaxe, cada quen que a interprete como lle pareza.

Saúde e psicoloxía

A psicoloxía da saúde é unha rama da psicoloxía que nace a finais dos 70 basándose na idea de a enfermidade física é o resultado non só de factores médicos, senon tamén de factores psicolóxicos (emocións, pensamentos, conductas, estilo de vida, estrés) e factores sociais (influencias culturais, relacións familiares, apoio social, etc.). Todos estes factores interactúan entre sí para dar lugar á enfermidade.
Pódese observar frecuentemente que as enfermedades das persoas son unha forma de expresión que reflexan necesidades, conflictos, frustracións ou medos; que non se poden resolver adecuadamente por medio da conducta e que adoptan formas inadecuadas de canalización que se traducen como autocastigos.

Unha destas manifestacións son as enfermidades recurrentes ou as dores migratorias, que en xeral no revisten gravidade pero dan as molestias necesarias como para perturbar a vida.

Un malestar físico, indica un desequilibrio nunha área do corpo que suele ser moi representativo do conflicto que está afectando a persoa.

Por exemplo, os problemas de columna relacionanse coa rixidez de pensamento e o control; as dificultades dixestivas teñen que ver co non poder asimilar as cousas como son e simbolizan o fracaso do intento de modificalas para poder dixerilas; os trastornos coronarios relacionanse ca autoesixencia, co espíritu competitivo e apasixoado e coa hiperactivitividade;os problemas de cuello e garganta representan os conflictos entre a mente e o corpo.
Por outro lado, unha enfermidade mantén ocupada á mente nun novo obxectivo, que é curarse, que se toma como proxecto en ausencia dun plan de vida como persoa sana.

A xente ocupada, que está comprometida co seu traballo e lle ve sentido a súa vida, non ten tempo para enfermarse e polo xeral suele mantenerse saudable.
Todos os seres humanos poseen sensibilidade e en maior ou menor medida teñen a capacidade de emocionarse.

Existen distintos tipos de emocións, algunhas poden beneficiar á saúde e outras provocar serias enfermidades.

Emocións como o medo, o odio, a preocupación, a tristeza, o resentimento e o rencor, son perxudiciais para a saúde e diminuen a función do sistema inmunolóxico, fadendoo máis vulnerable ás enfermidades. En tanto que as emocións como o amor, a felicidade, o entusiasmo, a alegría e a esperanza, mantéñenos saudables.
O síntoma expresa a naturaleza básica dun paciente e a personalidade revela datos que fai posible unha prevención máis específica ou un tratamiento máis adecuado unha vez que a enfermedad se declara.
Mente e corpo están máis relacionados do que nos podemos chegar a imaxinar, sobre a nosa saúde inflúen moitos factores, podemos chegar a ter unha vida máis saudable, unha mellor calidade de vida se temos todos estes factores en conta e tratamos de melloralos.

Buscando sensacións

Algunhas persoas prefiren as situacións emocionantes, mentras que a outras lles gustan as menos excitantes, e outros individuos perciben e desexean unha gran cantidade de control sobre o que ocorre, mentras que outros deixan que as cousas ocorran, algúns teñen máis iniciativa e sempre andan cun plan na cabeza e movéndose de un lado para outro, mentras que a algúns lles costa tomar a iniciativa, son pouco emprendedores e pouco amigos dos retos, prefiren a rutina, a calma, o silencio e a soidade. Algúns son controladores e están pendientes dos detalles máis pequenos, outros simplemente deixan que as cosas pasen. A resposta a estas diferencias individuales encuentrase en teorías da motivación que explican por qué existen persoas extrovertidas, introvertidas, controladoras, buscadoras de sensacións.

Marvin Zuckerman, un psicólogo estadounidense, definiu un rasgo de personalidade ó que bautizou como “buscador de sensacións”.A búsqueda de sensacións é un rasgo definido como a búsqueda de variedade, novidade, complexidad e sensacións e experiencias intensas, así como a disposición a tomar riscos físicos, sociais, legais e financieros na búsqueda de tales experiencias.
As persoas que presentan este rasgo de personalidade teñen un marcado desexo de experimentar sensacións novas e intensas e son máis propensas a expoñerse a distintos tipos de riscos. Obserbouse, por exemplo, que nestas persoas as sensaciones fortes activan con maior facilidade as estructuras cerebrais relacionadas coa recompensa e a satisfacción. Polo tanto, un dos atractivos do risco son as poderosas vivencias que aporta: a impresión da caída libre, a sensación de velocidade, a exaltación que producen certas drogas, a aceleración do corazón ante o vértigo da aposta…

As personas que se sienten atraídas polo risco acostuman a ter a necesidade de vivilo todo e de gozar ó máximo cada momento. A atracción polo risco pode ir desde a afición a deportes ou actividades que conlevan certo perigo, a necesidade de poñer a proba as relacións, emprender conductas arriscadas, rozar a ilegalidade, provocar continuamente apuros económicos ou profesionais… ata actitudes autodestructivas como certas adiccións ó poñer en xogo; consciente ou inconscientemente, a vida propia e allena.

Querer e amar

Diferencias entre querer e amar por Jorge Bucay psicodramatista, terapeuta gestáltico e escritor argentino.

Querer e amar son dous conceptos diferentes.

El primero se aplica de forma mas habitual que el segundo. Querer lo asociamos a desear algo, generalmente con un propósito determinado. Puedo querer a una persona para que me acompañe, me haga sentir bien, me apoye o para que haga lo que yo quiera. Incluso puedo querer a un hijo para que me cuide en mi vejez. Hay siempre una intencionalidad específica en el querer, más o menos altruista, más o menos ética. El querer conduce al sufrimiento pues se desea algo de otra persona, justificadamente o no. Y como ésta es diferente a mí, es imposible que piense, sienta y actúe exactamente igual a mí. De modo que cualquier expectativa que tenga con ella está condenada a la frustración, pues nunca se comportará exactamente como me gustaría o placería.
Amar en cambio es aceptar al otro tal como es, con sus virtudes y sus defectos. Amar es desear lo mejor para el prójimo, aún cuando no me guste su manera de ser, aún cuando no me acompañe, no me haga sentir bien, no me apoye o no me cuide en mi vejez. Puedo estar en total desacuerdo con otra persona, puedo no quererla, pero sí puedo amarla.

Mientras más ames en tu vida, más feliz y libre serás. Mientras más quieras, más frustración, dolor y prisión habrá en tu vida.

Paréceme que ten sentido..non sei a vos.

Resilencia

O termo resiliencia refírese orixinalmente en enxeniería á capacidade dun material para adquirir a súa forma inicial despois de someterse a unha presión que o deforme. Ó falar de resiliencia humana afírmase que é a capacidade dun individuo ou dun sistema social de vivir ben e desarrollarse positivamente, a pesar das difíciles condicións de vida e máis ainda, de sair fortalecidos e ser transformados por elas.Posiblemente a resiliencia en canto realidade humana sexa tan antiga como a propia humanidade, sen embargo o interese científico por ela é moito máis recente.

Aparecen dous elementos básicos da resiliencia: a resistencia frente á destrucción ou a capacidade de protexer a propia integridade a pesar da presión, dito doutro xeito a superación das crises, a dor, a morte, a pobreza, como situacións límites ante as cales se resiste o ser humano, como loitador innato; e o outro elemento o constitúe a capacidad de construir ou reconstruir a súa propia vida a pesar das circunstancias difíciles.É o concepto oriental das crises: como dificultade e como oportunidade. As crises son conflictos de alta intensidade e polo tanto cun alto poder de transformar individuos e sociedades.

Pódese afirmar que se ten unha crise cando o que se vive pode, na conciencia de cada ser humano, exceder a súa capacidade de resposta ou de recuperación, pérdese a esperanza e o sentido da loita.

Na óptica da resiliencia en cambio, os conflictos son a base do desarrollo, cando aparecen están anunciando crecemento, transformación, boas novas. Trátase dun potencial humano activado que logra moi bos resultados a pesar dun alto risco, que mantén competencias baixo a ameaza, que sigue medrando en armonía, que é capaz de superar o medo, que ten a fortaleza de convertir o trauma nunha oportunidade de crecemento.

Necesidade de aprobación

Moitas persoas síntense impulsadas a ser o que no son, ser un mesmo implica o risco enorme de non ser aprobado, de non ser queribles, mostrarnos tal cual somos, pode ser obxeto de críticas, reais ou imaxinarias do resto da xente que nos mira, ou polo menos creemos que nos miran.
Se vemos unha revista de moda, a súas tapas xeralmente devólvennos imaxes, que polo común, non se asemellan a nos, mozas moi delgadas, bonitas e sonrintes, homes ben formados e exitosos, familias felices e sen ningún problema aparente, xente vacacionando en verdadeiros paraisos, pero o mesmo sucede se vemos a publicidade do cine, a televisión, os posters publcitarios da rúa e nin falar das vidrieras de roupa de última moda, onde algúnhas tallas practicamente non existen, a nosa mente empeza a creer que hai algo malo en ser como somos, para ser realmente felices, para ser alguén exitoso e querido, debemos alcanzar ese modelo idealizado de esa soñanda tapa de revista ou ese spot publicitario, entón cómo se pode estar ben sendo un mesmo?
A mirada do outro, a opiniónn do outro, o inconciente desexo de aprobación, a necesidade de ser queridos, son, tal vez sen sabelo nos mesmos, os maiores inimigos do noso benestar, algo que non nos permite ser un mesmo, e polo tanto non nos permite ser realmente felices aquí, agora e tal cual somos.
É importante valorarse un mesmo , a nosa opinión persoal, equivocada ou non é xusto iso, a nosa opinión, os nosos gustos, os nosos desexos, os nosos pensamentos, os noso conceptos morais, políticos e relixiosos, non teñen por que coincidir coa do resto das personas e teñen a maravillosa virtude de ser NOSAS, se o resto as comparte ben e se non as comparte, ben, tampouco deberiamos impoñelas a outros, simplemente é bo disfrutar do que é propio.Se descubrimos que estabamos equivocado nalgo, significa que dalgún xeito medramos como persoas.Ó descubrir o enorme beneficio de ser un mesmo, á aprobación e a opinión do outro vai a deixar de importar

Pechado por descanso do persoal

Por fin chegaron as esperadas vacacións, parece que chegou tamén o verán o sol e bo tempo, que dure!!!!!.E se todo acompaña irei a disfrutar destes días de descanso o carón do mar, para aprobeitar ben os raios do sol,a praia, a auga salgada, os paseos, a lectura,as trasnoitas etc. Por fin terei tempo para min, para facer o que me apeteza sen obrigas e resposabilidades.
Así que pecho este blogue por uns días pero voltarei axiña....



Deixovos como agasallo para todos estas fermosa canción de Train, moi veraniega, cargada de bo rollito e positividade.
Bo comezo de verán!

A maxia da música

Hoxe é o día da música, unha iniciativa creada en Francia en 1982 e aquí celébrase dende o 2006.E eu como xa fixen o ano pasado dedicolle unha entradiña a este evento xa que a música é fundamental na miña vida e un dos meus vicios confesables.

Nas últimas décadas, a comunidade científica mostrou un gran interése por investigar os efectos benéficiosos que a música exerce sobre o ser humán; e comprobouse que
música é capaz de producir notables cambios fisiolóxicos no organismo. Entre os máis importantes están os siguintes: acelera ou retarda as principais funcións orgánicas (ritmo cerebral, circulación, respiración, dixestión e metabolismo); incrementa ou disminue o tono e a enerxía muscular; modifica o sistema inmunitario; altera a actividade neuronal nas zonas do cerebro implicadas na emoción, e incrementa a resistencia para o traballo e para as actividades de alto rendemento, entre outros.

Psicolóxicamente, a música pode despertar, evocar, estimular, robustecer e desarrollar diversas emocións e sentimentos. É unha fonte de pracer, e pode provocar catarsis e sublimacións. Tamén pode traer á memoria olores e colores, e modificar o estado de ánimo do ointe e a súa percepción do espacio e do tiempo.

A música suscita o pracer estético e move á reflexión; incita e favorece a expresión dun mesmo e induce á colaboración intergrupal e ó entendemento cultural.

Intelectualmente, a música desarrolla á capacidade de atención e favorece a imaxinación e a capacidade creadora; estimula a habilidade de concentración e a memoria a curto e longo prazo e desarrolla o sentido do orde e da análise. Facilita a aprendizaxe o manter en actividade as neuronas cerebrais, e exercita a intelixencia, xa que favorece o uso de varios razonamentos á vez ó percibir diferenciadamente o seus elementos, e sintetizalos na captación dunha mensaxe integrada, lóxico e fermoso.

Terapéuticamente , a música utilízase no tratamento de dolencias como a hipertensión arterial, estados de ansiedade, depresión e estrés, e alteracións do sono. Tamén se emprega na rehabilitación de pacientes psicóticos, de nenos autistas e de adolescentes con trastornos do comportamiento.

O empleo terapéutico da música denominase musicoterapia da que xa falei noutras ocasións, e é a ciencia que se ocupa do mantemento, a restauración e o acrecentamento da saúde, tanto física como mental, a través da música. Mediante técnicas específicas da musicoterapia,pódese estimular os neurotransmisores endóxenos do cerebro, de tal forma que provoquen reacciónss químicas que melloren, aceleren ou favorezcan o aprendizaje.

La música es el más elevado mensaje del sentimiento; es el arte que convierte la técnica en un regalo al espíritu para contribuir a que los seres humanos, al admirar la belleza, sean progresivamente mejores.
Pablo Casals

Socialmente: Debido os avances científicos e tecnolóxicos, á gran disponibilidade de grabacións e á abundancia de medios de comunicación masiva, a música abandonou as salas de concertos para pasar a formar parte da vida diaria. Estes feitos poderían haber proporcionado grandes beneficios tanto ó individuo como á sociedade; sen embargo, moitas prácticas que eran comúns en épocas pasadas, como o tocar instrumentos ou cantar en familia, perdeuse por causa da televisión, que veu a sustituilas.

A música é de gran utilidade para liberarnos da tensión e a fatiga, e debería ter un lugar moi importante dentro do círculo familiar. A práctica do canto ou de tocar un instrumento pode ter efectos moi positivos para favorecer a autorrealización, aumentar a autoestima, propiciar o coñecemento mutuo e a cohesión familiar. A música, sendo unha actividade que frecuentemente se realiza en grupo, contribue á integración social; e ó ser o desempeño individual de suma importancia para o logro dun resultado final, simultáneamente fomenta a responsabilidade e a superación personal.



E aquí vos deixo imaxes do concerto no que estiven a semana pasada dun dos meus grupos preferidos, os ingleses Muse. Foi sen dúbida o mellor concerto da miña vida. Ahí podedes ver o poder da música, non hai palabras para describir o que sentín e vivín durante esas case dúas de concertazo.

Fixéronnos creer

Aquí vos deixo un texto do grande John Lennon o que me parece dunha gran sabedoría, eu non podería estar máis de acordo con él.

“Nos hicieron creer que el “gran amor”, sólo sucede una vez, generalmente antes de los 30 años. No nos contaron que el amor no es accionado, ni llega en un momento determinado. Las personas crecen a través de la gente. Si estamos en buena compañía, es más agradable.

Nos hicieron creer que cada uno de nosotros es la mitad de una naranja y que la vida sólo tiene sentido cuando encontramos la otra mitad. No nos contaron que ya nacemos enteros, que nadie en la vida merece cargar en las espaldas, la responsabilidad de completar lo que nos falta.

Nos hicieron creer en una fórmula llamada “dos en uno“: dos personas pensando igual, actuando igual, que era eso lo que funcionaba. No nos contaron que eso tiene nombre: anulación. Que sólo siendo individuos con personalidad propia, podremos tener una relación saludable.

Nos hicieron creer que casarse es obligatorio y que los deseos fuera de término, deben ser reprimidos. Nos hicieron creer que los y las modelos y la gente con dinero son más amados.

Nos hicieron creer que sólo hay una fórmula para ser feliz, la misma para todos, y los que escapan de ella están condenados a la marginalidad. No nos contaron que estas fórmulas son equivocadas, frustran a las personas, son alienantes, y que podemos intentar otras alternativas.

¡Ah!, tampoco nos dijeron que nadie nos iba a decir todo esto…… cada uno lo va a tener que descubrir solo. Y ahí, cuando estés muy enamorado de ti, vas a poder ser muy feliz y te vas a enamorar de alguien.

Vivimos en un mundo donde nos escondemos para hacer el amor…

… aunque la violencia, se practica a plena luz del día.

Fortalezas personais

Dentro da Psicoloxía Positiva, desarrollouse unha clasificación das principais características personais, agruparonse primeiro en seis virtudes, as cales a súa vez agrúpanse en total 24 fortalezas personais.

SABEDORÍA E COÑECEMENTO: Fortalezas cognitivas que implican a adquisición e o uso do coñecemento.

1.Curiosidade, interés polo mundo.Ter interés polo que sucede no mundo, encontrar temas fascinantes, explorar e descubir novas cousas.

2.Amor polo coñecemento e a aprendizaxe.Chegar a dominar novas materias e coñecementos, tendencia continua a adquirir novas aprendizaxes.

3.Xuizo, pensamento crítico, mentalidade aberta .Pensar sobre as cousas e examinar tódolos seus significados e matices. No sacar conclusións ó azar, senon tras evaluar cada posibilidade. Estar disposto a cambiar as propias ideas en base á evidencia.

4.Inxenio, orixinalidade, intelixencia práctica..Pensar en novos e productivos camiños e formas de facer as cousas. Inclúe a creación artística pero non se limita exclusivamente a ela.

5.PerspectivaSer capaz de dar consellos sabios e adecuados ós demáis, encontrando camiños non só para comprender o mundo senon para axudar a comprenderlo ós demáis.

CORAXE: Fortalezas emocionais que implican a consecución de metas ante situacións de dificultade, externa ou interna.

6.Valentía.Non deixarse intimidar ante a amenza, o cambio, a dificultade ou a dor. Ser capaz de defender unha postura que un cree correcta ainda que exista unha forte oposición por parte dos demáis, actuar según as propias conviccións ainda que eso supoña ser criticado. Inclúe a forza física.

7.Perseverancia e dilixencia..Terminar o que un empeza. Persistir nunha actividade ainda que existan obstáculos. Obter satisfacción polas tarefas emprendidas e que conseguen finalizarse con éxito.

8.Integridade, honestidade, autenticidade.Ir sempre coa verdade por diante, non ser pretencioso e asumir a responsabilidade dos propios sentimentos e accións emprendidas.

9.Vitalidade e pasixón polas cousas.Afrontar a vida con entusiamo e enerxía.Facer as cousas con convicción e dando todo de un mesmo. Vivir a vida como unha apaixoante aventura, sintíndose vivo e activo.

HUMANIDADE:Fortalezas interpersonais que implican coidar e ofrecer amizade e cariño ós demáis.

10.Amor,apego, capacidade de amar e ser amado.Ter importantes e valiosas relaciónss con outras persoas, en particular con aquelas nas que o afecto e o coidado son mutuos.Sentirse cerca e apegado á outras persoas.

11.Simpatía, amabilidade, xenerosidadeFacer favores e boas accións para os demáis, axudar e coidar a outras persoas.

12.Intelixencia emocional, persoal e social.Ser consciente das emocións e sentimentos tanto dun mesmo como dos demáis, saber como comportarse nas diferentes situacións sociais, saber que cousas son importante para outras persoas, ter empatía.

XUSTIZA:Fortalezas cívicas que conlevan unha vida en comunidade saudable.



13.Cidadanía, civismo, lealtade, traballo en equipo.Traballar ben dentro dun equipo ou grupo de persoas, ser fiel ó gurpo e sentirse parte del.

14.Sentido da xustiza, equidade..Tratar a todas as persoas como iguais en consonancia coas nocións de equidade e xustiza. Non deixar que os sentimentos personais influan en decisións sobre os outros, dando a todo o mundo as mesmas oportunidades. .

15. Liderazgo Animar o grupo de que un é membro para facer cousas, así como reforzar as relacións entre as persoas de dito grupo.

MODERACIÓN:Fortalezas que nos protexen contra os excesos.

16.Capacidade de perdoar..Capacidade de perdoar a aquelas persoas que actuaron mal, dándolles unha segunda oportunidade, non sendo vengativo nin rencoroso.

17.Modestia, humildade.Deixar que sexan os demáis os que falen dun mesmo, non buscar ser o centro de atención e non creerse máis especial que os demáis.

18.Prudencia, discreción, cautela.Ser cauteloso á hora de tomar decisións, non asumindo riscos innecesarios ni dicindo ou facendo nada do que despois un se poda arrepentir.

19.Auto-control, auto-regulación.Ter capacidade para regular os propios sentimentos e accións. Ter disciplina e control sobre os impulsos e emocións.

TRANCENDESCIA:Fortalezas que forxan conexiones coa inmensidade do universo e proveen de significado a vida.



20.Apreciación da beleza e a excelencia, capacidade de asombro.Saber apreciar a beleza das cousas, do día a día, o interesarse por aspectos da vida como a natureza, o arte, a ciencia…

21.Gratitude. Ser consciente e agradecer as cousas boas que a un lle pasan. Saber dar as gracias.

22.Esperanza, optimismo, proxección hacia o futuro .Esperar o mellor para o futuro e traballar para conseguilo. Creer que un bo futuro é algo que está nas nosas mans conseguir.

23.Sentido do humor.Gustar de reir e gastar bromas, sonrir con frecuencia, ver o lado positivo da vida.

24.Espiritualidade, fe, sentido relixioso.Pensar que existe un propósito ou un significado universal nas cousas que ocorren no mundo e na propia existencia.

Está claro que non é posible que todos teñamos todas estas fortalezas perosais que dalgunha forma fan a nosa vida mellor e nos fon fortes frente as dificultades.Pero seguro que si atoparemos que temos moitas destas fortalezas.Penso que está ben ser consciente delo, valoralas e potencialas.

Psicoloxía positiva

A psicoloxía positiva é unha rama da psicoloxía de recente aparición que busca comprender, a través da investigación científica, os procesos que subiacen ás cualidades e emocións positivas do ser humano, durante tanto tempo ignoradas pola psicoloxía.O obxeto deste interés no é outro que aportar novos coñecementos acerca da psique humana non só para axudar a resolver os problemas de salude mental dos que adolecen os individuos, senon tamén para alcanzar mellor calidade de vida e benestar, todo elo sen apartarse nunca da máis rigurosa metodoloxía científica propia de toda ciencia da saude.A psicoloxía positiva representa un novo punto de vista dende o que entende a psicoloxía e a saude mental que ven a complementar e apoiar a xa existente.
A psicoloxía positiva non é un movemento filosófico nin espiritual, non pretende promover o crecemento espiritual nin humano a través de métodos dudosamente establecidos. Non é un exercicio de autoaxuda nin un método máxico para alcanzar a felicidade.Non pretende ser un abrigo baixo o que arropar creencias e dogmas de fe, nin siquiera un camiño a seguir por ninguén. A psicoloxía positiva en ningún caso debe ser entendida fora dun riguroso contexto profesional.

A psicoloxía positiva estuda diversos aspectos do ser humano: emocións positivas como a felicidade, a alegría ou o amor, e fortalezas como o optimismo, a creatividade, a gratitude, a sabedoría, ou a resiliencia.

O doutor Martin Seligman, considerado como un dos fundadores da Psicoloxía Positiva, dispuxo unha forma de estructurar a investigación neste campo que permitira avanzar e proxectala hacia o futuro.
Según Seligman, as tres vías fundamentais a través das cales podemos iniciar ou perseguir o camiño da felicidade son:

A vida pracenteira: esta vía persigue aumentar as emociones positivas no pasado, no presente e no futuro.

A vida comprometida: tratase da posta en práctica das fortalezas personais co obxectivo de desarrollar un maior número de boas experiencias, de fluxo de conciencia ("flow").

A vida con sentido: esta vía incluiría o sentido da vida e o desarrollo de obxectivos que van máis alá dun mesmo.

Por suposto, as tres vías non son nin exclusivas nin exhaustivas, é decir, que se poden perseguir diversos obxectivos no camiño da felicidade e recorrerse dende distintos lugares.

Según o propio Seligman, e sen menospreciar o valor que ten a experimentación de emociones positivas en calquer momento do ciclo vital, o desarrollo da vida comprometida e da vida con sentido poden ter unha maior importancia para a construcción do benestar.

Locus de control

O locus de control refierese á dirección do control que perciben os individuos sobre eles mesmos. Ou ben poden dirixir esta percepción á idea de que son eles os que controlan os seus actos e as consecuencias das súas accións (expectativa de lugar interno de control) ou, polo contrario, tenden a esperar que o control das súas accións e das consecuencias das súas accións se atope no exterior (expectativa de lugar externo de control).
É frecuente ver moitas personas que poseen un locus de control externo. Éstas, enfócanse con frecuencia en buscar quenes son os culpables das súas desgracias: que foron despedidos porque o xefe era un déspota, que os demáis non o aceptan porque lle teñen envexa ou que non gañou á lotería porque pasou por debaixo duhna escaleira.
As persoas con locus de control interno polo contrario asumen a responsabilidade de cada un dos seus actos, sendo conscientes de que tanto o bo como o malo que lles sucede está probocado dalgún xeito por eles mesmos.
Ter un locus de control externo non suele ser saudable, xa que non se asume a responsabilidade dos porpios actos ademáis de que tampouco son cosncientes de que eles son os que dirixen os seus pasos senon que en moitas ocasión o seu destino xa está marcado e so se teñen que deixar levar porque non hai nada que eles podan facer para cambiar o curso dos acotecementos.
Ter un locus de control interno pola contra é máis saudable, xa que da unha sensación de que cada cousa que che pasa é froito dos pasos que decidimos dar previamente, tanto para o bo como para o malo, se ti es quen de dirixir a túa vida acabaras chegando onde te propoñas.Esto tamén ten a súa contrapartida e é que se nos imos os extremos, alguén que teña un locus de control interno excesibamente marcado poida que se responsabilice en exceso de todo aquelo que lle aconteza sen ser consciente de que hai variables externas a un mesmo que en moitas ocasión non se poden prever nin controlar.

Os 5 grandes

A personalidade é a combinación de rasgos que definen o comportamento dun individuo. Baséase en factores xenéticos e ambientais. Os xenes que heredamos inflúen nos nosos rasgos de personalidade. Tamén inflúen a familia, os amigos, a escola, as experiencias vitais, incluso o traballo. Hai moitos métodos para clasificar as personas.
Esta entrada está dedicada a un modelo de personalidade que suelen usar os investigadores para definir e diferenciar personalidades diferentes.

Toma o seu nome do feito de que agrupa as características de personalidade en cinco grandes rasgos ou factores. Por suposto, a personalidade dun individuo é sempre unha mezcla destos factores ainda que poda predominar un deles sobre os outros. Os cinco grandes factores son:

Apertura a experiencia: engloba características como o gusto polo arte, pola aventura, polas emociós, a imaxinación e a curiosidade.

Conciencia ou minuciosidade : é a tendencia á autodisciplina, á responsabilidade, o planeamento das cousas en lugar da espontaneidade.

Extraversión: implica a enerxía, as emocións positivas, a tendencia a buscar a atención e compaña dos outros.

Neuroticismo: a tendencia a experimentar emocións negativas como ansiedade, ira, depresión e vulnerabilidade.

Agradabilidade: Tendencia a ser compasivo e cooperativo.

Cada unha destas dimensións é en realidade unha especie de vara con dous extremos, é decir ,cada factor ten un polo oposto, que son:
Apertura á experiencia_____________Convencionalismo
Conciencia ou Minuciosidad__________________Desorganización
Extroversión______________________________Introversión
Agradabilidade_____________________________Antipatía
Neuroticismo_____________________________Estabilidade emocional

Cando se quere estudar a personalidade dunha persoa pásaselle un cuestionario onde se presentan frases ás que debe responder se está dacordo ou en desacordo. Así a persoa obtén unha puntuación para cada un dos cinco eixes que o ubican nalgún lugar entre eses dous polos.
Do análisis dos resultados lógrase ver que rasgos predominan na persoa. Se ben a personalidade dun individuo é un asunto moi complexo.

Un ano de blogue

Pois así sen darme conta xa levo un ano de blogue..hai que ver como pasa o tempo.
Se teño que facer balance deste último ano no persoal teño que decir que non foi un mal ano, hai algunhas cousas que cambiaron bastante...para mellor.. e outras seguén o mesmiño que sempre...pero virxenciña, virxenciña que me quede como estou.
E se teño que elexir o mellor deste último ano sen lugar a dúbidas quédome co nacemento do meu primeiro sobriño, unha nova personiña fermosa que xa forma parte da miña vida.
No que se refire o blogue...con él conseguín o que me propuña nun principio ter un lugar onde expresarme e escribir sobre aquelo que me apetecese. Serviume para expoñer ideas sempre intentado buscar outra forma de mirar a realidade.O mellor moitas veces fun excesibamente optimista, pero creo que o optimismo e o mellor primas para mirar a vida.
O peor de todo é que cada vez teño menos tempo para acercarme por aquí para postear ou para pasarme polos vosos blogues a pasar un bo ratiño de lectura agradable.De tódolos xeitos máis o menos a miudo por aquí seguirei.
Para celebrar este primeiro aniversario deixo aquí unha canción de Bebe que me gusta moito,moito.
Grande artista esta moza!!!!!

Verbas de Pablo Neruda

Aquí vos deixo unhas verbas escritas por Pablo Neruda que supoño que moitos xa coñecedes. Son sabías estas verbas e a mensaxe que pretende facernos chegar paréceme importantísimo.

Muere lentamente

Muere lentamente quien se transforma en esclavo del hábito, repitiendo todos los días los mismos trayectos, quien no cambia de marca, no arriesga vestir un color nuevo y no le habla a quien no conoce.

Muere lentamente quien evita una pasión, quien prefiere el negro sobre blanco y los puntos sobre las "íes" a un remolino de emociones, justamente las que rescatan el brillo de los ojos, sonrisas de los bostezos, corazones a los tropiezos y sentimientos.


Muere lentamente quien no voltea la mesa cuando está infeliz en el trabajo, quien no arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño, quien no se permite por lo menos una vez en la vida, huir de los consejos sensatos.


Muere lentamente quien no viaja, quien no lee, quien no oye música, quien no encuentra gracia en sí mismo.


Muere lentamente quien destruye su amor propio, quien no se deja ayudar.


Muere lentamente, quien pasa los días quejándose de su mala suerte o de la lluvia incesante.


Muere lentamente, quien abandona un proyecto antes de iniciarlo, no preguntando de un asunto que desconoce o no respondiendo cuando le indagan sobre algo que sabe.

Evitemos la muerte en suaves cuotas, recordando siempre que estar vivo exige un esfuerzo mucho mayor que el simple hecho de respirar.


Solamente la ardiente paciencia hará que conquistemos una espléndida felicidad.
Pablo Neruda

Intelixencia sexual

A sexualidade sempre foi entendida como algo máis ben ligado ós instintos que á intelixencia, sen embargo durante o ano 2002, a parella de psicólogos Sheree Conrad y Michael Milburn, profesores e investigadores da Universidade de Massachussets, introduxeron un revolucionario concepto, a Intelixencia Sexual. Para estes autores, a dimensión erótica de cada persona está determinada polo seu coeficiente de intelixencia sexual que constitúe unha parcela da nosa capacidade intelectual, tan importante como a intelixencia emocional, descrita recentemente polo psicólogo Daniel Goleman e os outros tipos de intelixencia :—lingüística, musical, etc

Sheree Conrad e Michael Milburn entenderon que se precisan tres elementos básicos para vivir unha vida sexualmente inteligente:

1.As personas sexualmente intelixentes están informados non con coñecementos intuitivos senon con información científica e relevante. Non basan o seu xuicios sexuais en mitos e teorías sen fundamento. Poden reconoñecer as mentiras, o folclorismo sexual e tomar decisións sexualmente intelixentes. A sexualidade é unha das experiencias vitais que nos define como individuos. É preciso,polo tanto, que sexa vivida dunha maneira plena.

2.O segundo aspecto consiste en descubrir o propio Eu sexsual. Determinar qué é o que necesitamos, o que nos agrada e nos fai plenos.É decir, descubrir a nosa propia sexualidade, o que pode ser toda unha aventura en términos de análisis e, as veces, incluso dolorosa, ó descubrir cómo se tapan os propios desexos sexuais por mitos e conflictos internos.

3.Por último, unha persona sexualmente intelixente desarrolla a capacidade de conectarse cos outros e para falar da súa sexualidade de maneira aberta e crara. Esto é especialmente necesario coa parella sexual. Non basta con comprenderse a sí mesmo, é necesario coñecer o Eu sexual do outro.

Pensamentos destructivos

O psicólogo cognitivo e investigador Seymour Epstein fixo unha lista dunha serie de pensamentos destructivos e que a meirande parte das veces están automatizados en nos mesmos, estes pensamentos non son adpataivos e moitas veces perxudicanos na nosa vida diaria facendo que vexamos sempre todo da mesma maneira sen reparar en analizar os acontecementos dende outra prespectiva.

Pensamientos destructivos máis comúns

Sobreestimar o significado (esaxeración): significa esaxerar a importancia dos acontecementos (facer unha montaña dun gran de area).

Xeralización excesiva: supoñer que o que sucede nunha ou varias situacións vai suceder en todas ou casi todas as situacións.

Pensamento categórico: pensamento polarizado de todo ou nada, blanco ou negro, bo ou malo, olvidando o que hai no medio. Exemplo: ou saco un sobresaiente ou son un fracaso.

Etiquetado: aplicar etiquetas á xente ou ós acontecimientos e logo actuar como se a etiqueta describira a toda persoa ou acontecemento de modo exacto. Se aplicas a unha persoa ou cousa a etiqueta de aburrido, tenderás a pensar que sempre é así sen ter en conta información contradictoria.

Interpretar os retos como ameazas: Se sintes medo ou ansiedade tal vez estás vendo a situación como unha amenaza. Podemos probar a vela como un reto que queres superar.

Personalización: tomarse as cousas como algo persoal; supoñer, sen xustificación, que eres o centro de atención doutras persoas.

A tiranía do "debería": cuando te sintes mal porque as cousas non son como pensas que deberían ser. Podes aceptar a realidade tal e como é, cambiando o que podes cambiar e aceptar o que non podes cambiar, ou ben, podes martirizarte e deprimirte porque as cousas no son como ti queres que sexan.

Pensamento negativo: interpretar os acontecementos prestando atención só o lado negativo.É importanre recordar que sempre podes encontrar algo positivo; hai que buscalo.

Optimismo inxenuo: pensamento positivo esaxerado e non realista que implica pensar que todo salirá ben sempre e que nada malo pode pasarche fagas o que fagas.

Supoñer a validez dos sentimientos: significa supoñer que se tes un sentimento forte sobre algo, debe de ser certo. Por exemplo, "se o/a amo tanto ten que ser unha boa persoa".Os sentimentos non reflexan sempre a realidade, senon a interpretación que facemos dela, e pode ser correcta ou incorrecta.

Supoñer intencionalidade: significa supoñer que cando a xente fai algo que fire os teus sentimentos, tiña a intención de producir ese efecto.

O chivo expiatorio: buscar algo o alguén a quen culpar polo teu malestar e os teus problemas.

Conclusións precipitadas: significa facer xuicios precipitados basándote en evidencias insuficientes. Canto máis exaltados esteamos, máis probabilidade temos de facer esto. Se non temos suficientes datos para considerar algo como certo,mellor considéralo só unha hipótese.

Regras de interpretación inadecuadas. Significa interpretar os acontecementos usando regras demasiado ríxidas. Por exemplo, para unha persona moi sensible ó rechazo, unha crítica será sempre un ataque e nunca unha evaluación constructiva.

Hipótesis inverificables: trátase de creencias que non poden demostrarse. Con ditas hipótesis podes facer duas cousas: descartaras como inútiles ou mantelas se te fan sentir ben (como as creencias relixiosas). Por exemplo, supoñer que ninguén te vai querer nunca é unha hipótesis inverificable que fai sentir mal.

Rexuvenecer

Deixovos aquí un fragmento do libro de Chopra no que fala do envellecemento e da importancias dos nosos pensamentos e actitudes ante o paso do tempo.Pareceume moi interesante e dende a miña experiencia penso que acerta en moitos plantexamentos.`
Lede e xuzgade vos mesmos.

Deepak Chopra en su libro “Rejuvenezca y viva más tiempo”, afirma que logramos rejuvenecer si nos liberamos de los condicionamientos; esas conductas que nos identifican y forman parte de nuestra personalidad, que nos mantiene atados a conceptos que aprendimos desde niños y jamás se nos ocurrió cuestionar.

Chopra sostiene que el envejecimiento no es irreversible si llegamos a despojarnos de nuestra creencia que nos dice que envejecer implica una disminución de las capacidades tanto físicas como mentales, regla que por lo general vemos que se cumple en la mayoría de las personas.

Pero ¿cómo son esas personas?, ¿cómo piensan?, ¿qué hacen?, ¿cuáles son sus actitudes?, ¿qué creen?, ¿cómo se relacionan?, ¿desean aprender o creen que ya son viejos? ¿Se conectan con sus conciencias?

¿Es la enfermedad necesaria o la muerte sobreviene cuando se agota toda nuestra creatividad?

Somos lo que pensamos y es probable que nos ocurra lo que proyectamos y así como elegimos nuestra vida quizás podamos elegir también nuestra propia muerte.

En el mundo cuántico, dice Chopra, todos los sucesos son posibles hasta que son observados, porque es en ese momento cuando se materializan.

No somos solamente un cuerpo físico sino también un campo de posibilidades y el sentirse aislado, cierra la fuente de los recursos infinitos.

Tenemos todas las edades biológicas posibles y nosotros somos los que decidimos que edad deseamos tener, porque la relación con todo lo que nos rodea por medio de la conciencia nos brinda esa oportunidad.

Según el Ayúrveda, antigua medicina china, envejecer es sólo una ilusión, porque la mente y el cuerpo no lo son todo.

Más allá del plano mental o físico existe la conciencia, que es un campo de posibilidades infinitas, de donde surgen los pensamientos y la renovación de todo nuestro cuerpo.

Actuar desde la conciencia nutre y renueva el plano mental y físico y este reconocimiento llena la vida de significado, creatividad y propósito, nos hace sentir gratificados, contentos y realizados sin causas materiales que lo justifiquen.

Chopra dice que ese estado es el que logran los iluminados, que aprenden a ver más allá de su propia condición de seres mortales.

Este cambio de perspectiva produce modificaciones a nivel físico y psíquico y frena el proceso de envejecimiento porque cambia la química del cuerpo; ya que cada pensamiento también es una molécula.

El deseo de vivir más tiempo y en óptimas condiciones tiene el sentido de lograr desarrollar todo nuestro poder creador para alcanzar nuestra realización personal y servir a la humanidad.

Este anhelo de servicio fortalece nuestro sistema inmunológico y nos lleva a cuidar nuestro cuerpo y nuestra mente de toxinas materiales y emocionales,

Las expectativas, los modos de percibir y de interpretar la realidad influyen en la salud psicofísica y cualquier modificación cambiará la vida.

Chopra nos dice que envejecer es un hábito de pensamiento y de comportamiento adquiridos y que la mayoría envejece porque no cambia y actúan tomando como referencia al ego.

La teoría de la conciencia como factor sanador y rejuvenecedor afirma que si se alcanza una cantidad crítica de gente que experimentara ser sanado en forma espontánea o que no envejezca, estas mismas experiencias tenderán a multiplicarse en todo el planeta.

De modo que se puede lograr expandir una conciencia colectiva que crea que no es necesario enfermar ni envejecer, que se puede conservar el cuerpo y la mente jóvenes, rescatando solamente la sabiduría que dan los años, llegará a convertirse en una realidad para todos.

Fuente: “Rejuvenezca y viva más tiempo”, Deepak Chopra y David Simon, Ed. Norma, Colombia, 2002

Ós amigos elexímolos..

Ocorre que as veces temos experiencias ingratas con quenes considerabamos bos amigos, a pesar de coñecelos dende fai moito tempo.

A xente cambia, os feitos da vida deixan pegada e non sempre todos poden estar á altura das circunstancias.
É necesario ter a fortaleza de alonxarnos das persoas que poden afectarnos dalgún modo, ainda que foran bos amigos.
Pero tamén pódese ter a tendencia de sentirse atraído por persoas que poden resultar nefastas e sempre vincularse co mesmo tipo de persoas.

As veces, afinidades circunstanciais ou cualidades superficiales poden enganar o máis cauto e descubrir máis tarde ou máis cedo que nos relacionamos con persoas dependentes, que se complacen en inspirar compaixón e que impulsan ós que atopan ó seu paso á axudalos.

Algús elixen os seus amigos polo seu sentido do humor, ou porque son divertidos, sen ter en conta outros valores que nunha amizade son esenciais como a lealtade e a honestidade.

As persoas depresivas suelen contaxiar o seu estado de ánimo as máis optimista e as veces regocíxanse tratando de desmoralizalos; e é difícil estar sempre disposto a levantarlle o ánimo a outros que non fan nada por si mesmos.

As personas que non son estables emocionalmente non teñen a capacidade de manter as amizades, porque son inconstantes, necesitan cambiar,abúrrense, detestan as rutinas, cánsanse das persoas e das cousas.
Pódense crear vínculos con persoas cas cales non se ten afinidade de ningunha clase, ás que non se sabe qué decirlles e que tampouco lles interesa o que falamos. Son pseudos amigos que se comportan como illas, compartimentos estancos que se manteñen unidos as veces por conveniencia, por hábito ou por compromiso.

Tamén se pode estar ligado a quenes lles satisface criticar a todo o mundo, sen saber que a crítica no reporta nada positivo. E normalmente o que máis se tende a criticar é a proxección dos defectos que non se aceptan dun mesmo.
Existen quenes pretender cambiar os seu amigos, porque non os aceptan como son e os hostigan coas súas críticas, bromas ou burlas supostamente polo seu ben.

Unha amizade esixe disponibilidade, atención e presencia. É importante interesarse pola vida dun amigo e que éste tamén se interese polo outro.
As persoas que saben escoitar, que miran ós ollos cando falan, que poden compartir as súas alegrías e tristezas, que non se avergonzan de ser quenes son, que nos brindan recoñecemento, que son amables e disfrutan da nosa compaña, merecen ser o nosos amigos.

Os bos amigos pódense contar cos dedos dunha soa man; son os irmáns que eleximos, fieles e sinceros, que nos queren e que nos aceptan como somos.

A amizade ten a cualidade da xusta distancia para poder ver as cousas dende a perspectiva do outro, condición que non sempre os vínculos familiares ofrecen.

A amizade é unha das cousas máis importantes da vida , sen a que resultaria algo menos ou bastante menos gratificante vivir, a familia é a que che toca pero os amigos elexímolos.As veces acertamos coa elección outras non tanto, pero a pesar de todo sempre merece a pena facer amigos, coñecer xente e enriquecerte gracias a ela.

Un amigo e aquel que sabe todo de ti e a pesar delo quérete.

Elbert Hubbard. Ensaista estadounidense.

A amizade duplica as alegrías e divide as angurias pola metade.

Sir Francis Bacon. Filósofo y estadista británico.

Un amigo ten que ser como os cartos, que antes de necesitalo, xa se sabe o valor que ten.

Sócrates Filósofo griego.

Dependencia emocional

Certo grao de dependencia emocional é sana e natural para o ser humano, esta lévanos a crear vínculos afectivos coas persoas que nos rodean, primeiro cos nosos proxenitores cando somos nenos, na adolescencia cos amigos e na idade adulta coa nosa parella.O problema surxe cando este tipo de dependencia nos afecta no persoal e nos impide desarrollarnos na vida como seres independentes e libres.
A dependencia emocional que sentimos hacia as personas que nos rodean e que queremos non debe impedirnos realizar os nosos soños, evolucionar como personas e progresar nas nosas vidas.

Signos da dependencia emocional

-Se continuamente sentimos que estamos complacendo os desexos e necesidades doutras persoas sen haber alcanzado os nosos.
-Se os outros están contentos con nos entón somos felices, se os demáis: familia, amigos, veciños, compañeiros de traballo, etc., nos aproban, entón sentimos que valemos a pena.
-Sufrimos dun profundo temor porque o que digamos ou fagamos poda ofender a alguén e mellor evitamos os desacordos para non ser rexeitados.
-Estamos constantemente antepoñendo as necesidades, desexos e demandas dos demáis, ás nosas. Decimos si, cando realmente desexábamos decir non.
-Estar nas mans doutras persoas para poder percibir o bo da nosa propia imaxe, obter felicidade a cambio de sacrificar o que realmente desexamos e necesitamos por temor a ser abandoados, desplazados ou rexeitados.
-En vez de construir e gañar a nosa propia autoestima, estamos buscando a opinión dos outros para obtela.
-As persoas dependentes emocionais non saben estar soas, teñen temor a enfrentarse a súa vida,os seus obxectivos, desexos e metas.Necesitan o empuxe de outro, alguén que os guie, que os oriente.

O poder da música

Os efectos curativos da música coñécense desde tempos inmemoriales. A musicoterapia é o uso da música para mellorar o funcionamiento físico, psicolóxico, intelectual ou social de persoas que teñen problemas de saude ou educativos.

A musicoterapia úsase con nenos, con adultos e persoas da terceira idade con diferentes problemas. Tamén se emprega con persoas que non están enfermas ou que non teñen ningún problema, para mellorar o benestar persoal, para desarrollar a creatividade, mellorar a aprendizaxe, as relacións interpersonais e para o bo manexo do estrés.

Coa musicoterapia intentase facer chegar ó cerebro uns estímulos que o leven a unha relaxación ou anulación dos que reproducen a enfermidade, a través de diversas melodías coas que se poden conseguir efectos sorprendentes.

Ainda que a musicoterapia xa se coñece dende a antigüedade, nos anos 40 do pasado século utilizábase como rama da medicina recuperativa, que con efectos fisiolóxicos, afectivos e mentais, contribuia a un equilibrio psicofísico das persoas. Hoxe aplícase fundamentalmente en desequilibrios nerviosos, inflúe positivamente sobre o corazón e pulmóns, alcoholismo, drogodependencias....e un longo etc.

Os alcances da música como terapia, transcendeu fronteiras, idiomas e ideoloxías. Por exemplo, en China posuen innumerables álbumes musicais con títulos como: Estreñimento, Insomnio, Fígado, Corazón, etc.

Un estudo da Universidade do Estado de Michigan probou que escoitar 15 minutos de música, incrementaba os niveis de Interleukina en sange. As interleukinas son sustancias que aparecen na adecuada resposta do sistema inmune.

En moitas ocasións na nosa vidas pudemos sentir cómo unha peza musical nos pode traer un precioso recordo e facernos sentir mellor, ou tal vez lle cantasemos a un neno alguna melodía para calmalo ou durmilo, ou nos nosos momentos de soidade, de euforia ou depresión, unha canción pudo ser a nosa cómplice e compañeira, como a música pode cambiar o noso estádo de ánimo, como nos pode facer sentir cousas ou marcar momentos da nosa vida.



Bueno, pois aquí vos deixo unha canción que no seu momento pasou bastante desapercibida pero que agora está moi de moda, a min sempre me gustou e levántame o ánimo sempre que a escoito.

Abrazos gratis

O contacto físico no só é agradable, é necesario para o noso benestar psicolóxico, emocional e corporal; acrecenta a alegría e a salude do individuo e da sociedade.

Todos funcionaríamos mellor durante o día, se abrazáramos ou nos deixaramos abrazar. Se ben é certo que dar ou recibir un abrazo é algo simple e cotidiano, casi todos descoñecemos a dimensión de plenitude que nos proporciona. O expertos na materia, tafirman que "na súa forma máis elevada, abrazar é tambén un arte". Unha das formas máis naturais e espontáneas de demostrar afectos é a través do abrazo. "Se ben hai moitas formas de tocar, o abrazo é unha moi especial e que contribúe dun modo moi importante, á curación e á saude".

Este xesto dase en todos os niveis de relación interpersoal. Todos temos necesidade de tocar e ser tocados, de amar e ser amados.
Hai que ter moi en conta que o abrazo, é unha das formas máis puras de manifestar afecto e cariño e ademáis, ten moitos beneficios, como o de aliviar a dor, a depresión, a ansiedade e a tensión; acrecenta nos enfermos a vontade de vivir e seguir adiante; axuda os bebés prematuros (que se viron privados de contacto nas súas incubadoras) a medrar e a fortalecerse; fai que vexamos con mellores ollos a nosa propia persoa e o entorno que nos rodea; ten un efecto positivo no desarrollo da linguaxe e no coeficiente intelectual dos nenos; provoca alteracións fisiolóxicas positivas en quen toca e no que é tocado; mantén en bo estado os músculos dos brazos e ombreiros, xa que é un exercicio de flexión e de estiramento; afirma que somos seres humanos; é democrático, xa que calquera é candidato para dar ou recibir un abrazo; crea os lazos máis estreitos entre os individuos, xa que rompe as barreiras emocionais.

O afecto, o contacto físico e o cariño, é algo demasiado importante.É unha das necesidades fundamentais do ser humano, o igual que a auga e o alimento.

E agora unha sesión de abrazos gratis, realmente emocionante.