Dous monxes zen iban cruzando un río.Encontraronse cunha muller moi nova e fermosa que tamén quería cruzar, pero tiña medo. Así que un dos monxes subiuna sobre os seus ombreiros e levouna ata a outra orilla.O outro monxe estaba furioso. Non dixo nada pero fervía por dentro. Eso estaba prohibido. Un monxe budista non debía tocar unha muller e este monxe non só a tocou, senon que a levara sobre os seus ombreiros.
Recorreron varios kilómetros. Cando chegaron o mosteiro, mentras entraban, o monxe que estaba enfadado volveuse cara o outro e dixo:
-Terei que decirllo ó mestre. Terei que informar acerca disto. Está prohibido.
-¿De que estas falando? ¿Qué está prohibido? -díxolle o outro.
-¿olvidachelo? Levaches esa fermosa muller sobre os teus ombreiros -dixo o que estaba enfadado.
O outro monxe riu e logo dixo:
-Sí, eu leveina. Pero deixeina no río, moitos kilómetros atrás. Ti ainda a estás cargando…
Moitas veces non somos quen de deixar atrás cousas que nos pasan, malos rollos, reconres, odios, dores,malas experiencias, iso é como un pesado equipaxe que nos vai pesando e non nos deixa avanzar nin disfrutar do presente. Así que o mellor é soltar lastre para camiñar máis lixeiros.
Como se suele decir o pasado pasado está.
Eu penso que a fábula tamén fala de valentía e covardía, o monxe que carga coa moza é un valente, enfróntase co problema e soluciónao o outro é un covarde no só non se atreve a enfrontarse no seu momento ao problema senón que despois tenlle envexa ao compañeiro por ter levado a moza aos ombreiros. Así é a vida e así somos uns e outros.
ResponderEliminarE moi dificil,non imposible,por circunstancias da vida algunhas veces temos que mirar po pasado,po ben ou po malo.
ResponderEliminarNa cabeceira do meu blog puxen"pra adiante que a vida e curta".
O feito feito esta.
Sempre con vista no futuro
Aleccionadora historia. O certo é que encaixa moi ben na actualidade: vivimos cargados co pasado e preocupados polo futuro..., sen disfrutar do presnete!!!
ResponderEliminar(Eu tamén levaría á moza ó carrelo de boa gana...jajaja)
Bicos actuais
Casi todo el mundo que se cree con derecho a dar consejos morales suele tener el peso más grande sobre su conciencia...
ResponderEliminarBesos...
Bolboreteira encántame o teu blogue, sempre me fas esbozar unha risinha... o coselho que das ademáis de sabio é bo asi que permíteme colhelo porque me ven ó pelo estes días. Un beijinho enorme, remataches ca mudanza???
ResponderEliminarUnha estupenda historia,
ResponderEliminarademáis de soltar lastre
tamén se debería soltar a maldad
que solo está no cerebro dalgúns
que ven en todo falta ou prohibición.
Encántame leerte.
Biquiños
Dilaida:si que tes razón esa sería outras das lecturas deste relato.
ResponderEliminarUn biquiños
Brabido: o pasado sempre está ahí, e del aprendemos hai cousas que non se poden esquecer.
Pero o malo é mellor deixalo atrás, como ti dis o feito feito está.
Bicos.
Chousa: así me gusta, todo un cabaleiro..non esperaba menos de ti.
Carpe diem sempre.
Bicos
Cris: ufff!! eso pasa tantas veces, siempre es mas fácil ver las faltas en los demás que en uno mismo.
Un besote.
La sonrisa de hiperión: muchas gracias por semejante piropo, pero lo que si son alhajas son tus versos.
Un beso.
Vitxuca:Moitas grazas, é unha satisfacción para min que alo menos esboces unha sonrisa o leer este bolg.Este mesmo consello tamén mo aplico a min mesma,hai cousas que hai que deixar atrás para poder seguir adiante.
Xa rematei a mudanza, estreando nova etapa vital, ou alo así.E ti remataches?
Un bico
Marisa: moitisimas gracias, a min encantame terte por aqui cos teus comentarios sempre tan acertado.
Eso de soltar a maldade é algo utopico, pero en fin, alguén haberá que o consiga, vamos ser positivas.
Un bico.