Pensamentos destructivos

O psicólogo cognitivo e investigador Seymour Epstein fixo unha lista dunha serie de pensamentos destructivos e que a meirande parte das veces están automatizados en nos mesmos, estes pensamentos non son adpataivos e moitas veces perxudicanos na nosa vida diaria facendo que vexamos sempre todo da mesma maneira sen reparar en analizar os acontecementos dende outra prespectiva.

Pensamientos destructivos máis comúns

Sobreestimar o significado (esaxeración): significa esaxerar a importancia dos acontecementos (facer unha montaña dun gran de area).

Xeralización excesiva: supoñer que o que sucede nunha ou varias situacións vai suceder en todas ou casi todas as situacións.

Pensamento categórico: pensamento polarizado de todo ou nada, blanco ou negro, bo ou malo, olvidando o que hai no medio. Exemplo: ou saco un sobresaiente ou son un fracaso.

Etiquetado: aplicar etiquetas á xente ou ós acontecimientos e logo actuar como se a etiqueta describira a toda persoa ou acontecemento de modo exacto. Se aplicas a unha persoa ou cousa a etiqueta de aburrido, tenderás a pensar que sempre é así sen ter en conta información contradictoria.

Interpretar os retos como ameazas: Se sintes medo ou ansiedade tal vez estás vendo a situación como unha amenaza. Podemos probar a vela como un reto que queres superar.

Personalización: tomarse as cousas como algo persoal; supoñer, sen xustificación, que eres o centro de atención doutras persoas.

A tiranía do "debería": cuando te sintes mal porque as cousas non son como pensas que deberían ser. Podes aceptar a realidade tal e como é, cambiando o que podes cambiar e aceptar o que non podes cambiar, ou ben, podes martirizarte e deprimirte porque as cousas no son como ti queres que sexan.

Pensamento negativo: interpretar os acontecementos prestando atención só o lado negativo.É importanre recordar que sempre podes encontrar algo positivo; hai que buscalo.

Optimismo inxenuo: pensamento positivo esaxerado e non realista que implica pensar que todo salirá ben sempre e que nada malo pode pasarche fagas o que fagas.

Supoñer a validez dos sentimientos: significa supoñer que se tes un sentimento forte sobre algo, debe de ser certo. Por exemplo, "se o/a amo tanto ten que ser unha boa persoa".Os sentimentos non reflexan sempre a realidade, senon a interpretación que facemos dela, e pode ser correcta ou incorrecta.

Supoñer intencionalidade: significa supoñer que cando a xente fai algo que fire os teus sentimentos, tiña a intención de producir ese efecto.

O chivo expiatorio: buscar algo o alguén a quen culpar polo teu malestar e os teus problemas.

Conclusións precipitadas: significa facer xuicios precipitados basándote en evidencias insuficientes. Canto máis exaltados esteamos, máis probabilidade temos de facer esto. Se non temos suficientes datos para considerar algo como certo,mellor considéralo só unha hipótese.

Regras de interpretación inadecuadas. Significa interpretar os acontecementos usando regras demasiado ríxidas. Por exemplo, para unha persona moi sensible ó rechazo, unha crítica será sempre un ataque e nunca unha evaluación constructiva.

Hipótesis inverificables: trátase de creencias que non poden demostrarse. Con ditas hipótesis podes facer duas cousas: descartaras como inútiles ou mantelas se te fan sentir ben (como as creencias relixiosas). Por exemplo, supoñer que ninguén te vai querer nunca é unha hipótesis inverificable que fai sentir mal.

Rexuvenecer

Deixovos aquí un fragmento do libro de Chopra no que fala do envellecemento e da importancias dos nosos pensamentos e actitudes ante o paso do tempo.Pareceume moi interesante e dende a miña experiencia penso que acerta en moitos plantexamentos.`
Lede e xuzgade vos mesmos.

Deepak Chopra en su libro “Rejuvenezca y viva más tiempo”, afirma que logramos rejuvenecer si nos liberamos de los condicionamientos; esas conductas que nos identifican y forman parte de nuestra personalidad, que nos mantiene atados a conceptos que aprendimos desde niños y jamás se nos ocurrió cuestionar.

Chopra sostiene que el envejecimiento no es irreversible si llegamos a despojarnos de nuestra creencia que nos dice que envejecer implica una disminución de las capacidades tanto físicas como mentales, regla que por lo general vemos que se cumple en la mayoría de las personas.

Pero ¿cómo son esas personas?, ¿cómo piensan?, ¿qué hacen?, ¿cuáles son sus actitudes?, ¿qué creen?, ¿cómo se relacionan?, ¿desean aprender o creen que ya son viejos? ¿Se conectan con sus conciencias?

¿Es la enfermedad necesaria o la muerte sobreviene cuando se agota toda nuestra creatividad?

Somos lo que pensamos y es probable que nos ocurra lo que proyectamos y así como elegimos nuestra vida quizás podamos elegir también nuestra propia muerte.

En el mundo cuántico, dice Chopra, todos los sucesos son posibles hasta que son observados, porque es en ese momento cuando se materializan.

No somos solamente un cuerpo físico sino también un campo de posibilidades y el sentirse aislado, cierra la fuente de los recursos infinitos.

Tenemos todas las edades biológicas posibles y nosotros somos los que decidimos que edad deseamos tener, porque la relación con todo lo que nos rodea por medio de la conciencia nos brinda esa oportunidad.

Según el Ayúrveda, antigua medicina china, envejecer es sólo una ilusión, porque la mente y el cuerpo no lo son todo.

Más allá del plano mental o físico existe la conciencia, que es un campo de posibilidades infinitas, de donde surgen los pensamientos y la renovación de todo nuestro cuerpo.

Actuar desde la conciencia nutre y renueva el plano mental y físico y este reconocimiento llena la vida de significado, creatividad y propósito, nos hace sentir gratificados, contentos y realizados sin causas materiales que lo justifiquen.

Chopra dice que ese estado es el que logran los iluminados, que aprenden a ver más allá de su propia condición de seres mortales.

Este cambio de perspectiva produce modificaciones a nivel físico y psíquico y frena el proceso de envejecimiento porque cambia la química del cuerpo; ya que cada pensamiento también es una molécula.

El deseo de vivir más tiempo y en óptimas condiciones tiene el sentido de lograr desarrollar todo nuestro poder creador para alcanzar nuestra realización personal y servir a la humanidad.

Este anhelo de servicio fortalece nuestro sistema inmunológico y nos lleva a cuidar nuestro cuerpo y nuestra mente de toxinas materiales y emocionales,

Las expectativas, los modos de percibir y de interpretar la realidad influyen en la salud psicofísica y cualquier modificación cambiará la vida.

Chopra nos dice que envejecer es un hábito de pensamiento y de comportamiento adquiridos y que la mayoría envejece porque no cambia y actúan tomando como referencia al ego.

La teoría de la conciencia como factor sanador y rejuvenecedor afirma que si se alcanza una cantidad crítica de gente que experimentara ser sanado en forma espontánea o que no envejezca, estas mismas experiencias tenderán a multiplicarse en todo el planeta.

De modo que se puede lograr expandir una conciencia colectiva que crea que no es necesario enfermar ni envejecer, que se puede conservar el cuerpo y la mente jóvenes, rescatando solamente la sabiduría que dan los años, llegará a convertirse en una realidad para todos.

Fuente: “Rejuvenezca y viva más tiempo”, Deepak Chopra y David Simon, Ed. Norma, Colombia, 2002

Ós amigos elexímolos..

Ocorre que as veces temos experiencias ingratas con quenes considerabamos bos amigos, a pesar de coñecelos dende fai moito tempo.

A xente cambia, os feitos da vida deixan pegada e non sempre todos poden estar á altura das circunstancias.
É necesario ter a fortaleza de alonxarnos das persoas que poden afectarnos dalgún modo, ainda que foran bos amigos.
Pero tamén pódese ter a tendencia de sentirse atraído por persoas que poden resultar nefastas e sempre vincularse co mesmo tipo de persoas.

As veces, afinidades circunstanciais ou cualidades superficiales poden enganar o máis cauto e descubrir máis tarde ou máis cedo que nos relacionamos con persoas dependentes, que se complacen en inspirar compaixón e que impulsan ós que atopan ó seu paso á axudalos.

Algús elixen os seus amigos polo seu sentido do humor, ou porque son divertidos, sen ter en conta outros valores que nunha amizade son esenciais como a lealtade e a honestidade.

As persoas depresivas suelen contaxiar o seu estado de ánimo as máis optimista e as veces regocíxanse tratando de desmoralizalos; e é difícil estar sempre disposto a levantarlle o ánimo a outros que non fan nada por si mesmos.

As personas que non son estables emocionalmente non teñen a capacidade de manter as amizades, porque son inconstantes, necesitan cambiar,abúrrense, detestan as rutinas, cánsanse das persoas e das cousas.
Pódense crear vínculos con persoas cas cales non se ten afinidade de ningunha clase, ás que non se sabe qué decirlles e que tampouco lles interesa o que falamos. Son pseudos amigos que se comportan como illas, compartimentos estancos que se manteñen unidos as veces por conveniencia, por hábito ou por compromiso.

Tamén se pode estar ligado a quenes lles satisface criticar a todo o mundo, sen saber que a crítica no reporta nada positivo. E normalmente o que máis se tende a criticar é a proxección dos defectos que non se aceptan dun mesmo.
Existen quenes pretender cambiar os seu amigos, porque non os aceptan como son e os hostigan coas súas críticas, bromas ou burlas supostamente polo seu ben.

Unha amizade esixe disponibilidade, atención e presencia. É importante interesarse pola vida dun amigo e que éste tamén se interese polo outro.
As persoas que saben escoitar, que miran ós ollos cando falan, que poden compartir as súas alegrías e tristezas, que non se avergonzan de ser quenes son, que nos brindan recoñecemento, que son amables e disfrutan da nosa compaña, merecen ser o nosos amigos.

Os bos amigos pódense contar cos dedos dunha soa man; son os irmáns que eleximos, fieles e sinceros, que nos queren e que nos aceptan como somos.

A amizade ten a cualidade da xusta distancia para poder ver as cousas dende a perspectiva do outro, condición que non sempre os vínculos familiares ofrecen.

A amizade é unha das cousas máis importantes da vida , sen a que resultaria algo menos ou bastante menos gratificante vivir, a familia é a que che toca pero os amigos elexímolos.As veces acertamos coa elección outras non tanto, pero a pesar de todo sempre merece a pena facer amigos, coñecer xente e enriquecerte gracias a ela.

Un amigo e aquel que sabe todo de ti e a pesar delo quérete.

Elbert Hubbard. Ensaista estadounidense.

A amizade duplica as alegrías e divide as angurias pola metade.

Sir Francis Bacon. Filósofo y estadista británico.

Un amigo ten que ser como os cartos, que antes de necesitalo, xa se sabe o valor que ten.

Sócrates Filósofo griego.

Dependencia emocional

Certo grao de dependencia emocional é sana e natural para o ser humano, esta lévanos a crear vínculos afectivos coas persoas que nos rodean, primeiro cos nosos proxenitores cando somos nenos, na adolescencia cos amigos e na idade adulta coa nosa parella.O problema surxe cando este tipo de dependencia nos afecta no persoal e nos impide desarrollarnos na vida como seres independentes e libres.
A dependencia emocional que sentimos hacia as personas que nos rodean e que queremos non debe impedirnos realizar os nosos soños, evolucionar como personas e progresar nas nosas vidas.

Signos da dependencia emocional

-Se continuamente sentimos que estamos complacendo os desexos e necesidades doutras persoas sen haber alcanzado os nosos.
-Se os outros están contentos con nos entón somos felices, se os demáis: familia, amigos, veciños, compañeiros de traballo, etc., nos aproban, entón sentimos que valemos a pena.
-Sufrimos dun profundo temor porque o que digamos ou fagamos poda ofender a alguén e mellor evitamos os desacordos para non ser rexeitados.
-Estamos constantemente antepoñendo as necesidades, desexos e demandas dos demáis, ás nosas. Decimos si, cando realmente desexábamos decir non.
-Estar nas mans doutras persoas para poder percibir o bo da nosa propia imaxe, obter felicidade a cambio de sacrificar o que realmente desexamos e necesitamos por temor a ser abandoados, desplazados ou rexeitados.
-En vez de construir e gañar a nosa propia autoestima, estamos buscando a opinión dos outros para obtela.
-As persoas dependentes emocionais non saben estar soas, teñen temor a enfrentarse a súa vida,os seus obxectivos, desexos e metas.Necesitan o empuxe de outro, alguén que os guie, que os oriente.