Resilencia

O termo resiliencia refírese orixinalmente en enxeniería á capacidade dun material para adquirir a súa forma inicial despois de someterse a unha presión que o deforme. Ó falar de resiliencia humana afírmase que é a capacidade dun individuo ou dun sistema social de vivir ben e desarrollarse positivamente, a pesar das difíciles condicións de vida e máis ainda, de sair fortalecidos e ser transformados por elas.Posiblemente a resiliencia en canto realidade humana sexa tan antiga como a propia humanidade, sen embargo o interese científico por ela é moito máis recente.

Aparecen dous elementos básicos da resiliencia: a resistencia frente á destrucción ou a capacidade de protexer a propia integridade a pesar da presión, dito doutro xeito a superación das crises, a dor, a morte, a pobreza, como situacións límites ante as cales se resiste o ser humano, como loitador innato; e o outro elemento o constitúe a capacidad de construir ou reconstruir a súa propia vida a pesar das circunstancias difíciles.É o concepto oriental das crises: como dificultade e como oportunidade. As crises son conflictos de alta intensidade e polo tanto cun alto poder de transformar individuos e sociedades.

Pódese afirmar que se ten unha crise cando o que se vive pode, na conciencia de cada ser humano, exceder a súa capacidade de resposta ou de recuperación, pérdese a esperanza e o sentido da loita.

Na óptica da resiliencia en cambio, os conflictos son a base do desarrollo, cando aparecen están anunciando crecemento, transformación, boas novas. Trátase dun potencial humano activado que logra moi bos resultados a pesar dun alto risco, que mantén competencias baixo a ameaza, que sigue medrando en armonía, que é capaz de superar o medo, que ten a fortaleza de convertir o trauma nunha oportunidade de crecemento.