Outra vez José Luis Sampedro

E non se pode engadir nada máis.Non podo estar máis de acordo

Cada quen coa súa película

Cando vemos ou vivimos un feito sempre poden haber varias interpretacións. Por exemplo, un señor cae na rúa e veno tres persoas: a primera di que tropezou, a segunda que o empuxou alguén cando pasou o seu lado e a terceira que tivo un desvanecemento; a realidade é que só tropezou. E o número podería ser variopinto e cada unha das persoas que viran o feito contaríano de diferente forma, sendo só unha a realidade.Un mesmo acontecmento suele ter varias versións e pode que moi distintas entre elas dependendedo de quen as viva.
Ver sempre o que se quere ver é unha forma de cegueira. Estamos presos da nosa única maneira de ver as cousas, nada é nin branco nin negro, todo depende. Curiosamente na maioría das discusións todos e ninguén teñen a razón.
As veces pechámonos nunha idea e iso fai que nos perdamos un montón de outras ideas algunhas interesantes e outras non tanto , pero dende logo seguro que se poden complementar e conseguir puntos de vista e acordos diferentes.
Se vemos as cousas sempre dende o cristal da nosa historia, dende os nosos prexuicios e creencias ¿podémos estar certos de que as cousas son tal como pensamos? Olvidámonos de que hai outros puntos de vista e outras formas de pensar e incluso de vivir.Moitas veces só hai que molestarse en ver as cousas dende outro punto de vista. Un punto de vista é tan só unha maniera de ver as cousas, nin a única, nin a mellor, nin á acertada.
Cando non queremos ver a realidade preferimos ver o que queremos ver. Defendemos con uñas e dentes o propio punto de vista, a nosa versión dos feitos.Vemos e lemos todo dende o que nos marcou na nosa historia persoal. A mirada que importa é a nosa, o que ven os demáis é irrelevante.
Pero nunca deberiamos olvidar que dende o noso punto de vista nunca podemos ver o todo, só se ve unha parte, por eso se suele decir que todo depende de según como se mire.
Algo enriquecedor sería poder compartir as nosas versións dos feitos, contrastalas, falar sobre como interpretamos o que vemos e vivimos, escoitar os demáis para saber como viven e interpretan unha mesma realidade.Alguén que nos de unha perspectiva da realidade distinta da nosa, permítenos coñecer outra realidade. Sobre unha realidade hai múltiples puntos de vista e un non coñece toda a realidade se non coñece outros puntos de vista.

Madurez

O falar de madurez ou de madurez emocional non necesariamente nos referimos a unha cuestión de idade.Se ben a vida é un proceso de maduración permanente, hai quenes chegan á idade adulta sen a madurez psicolóxica esperada. Sen embargo outros de menos idade, teñen a madurez suficiente como para sentirse ben consigo mesmo e co seu entorno.
As experiencias que cada persoa vive axúdanlle a madurar e a entender situacións similares, a persoas á que se lle dan todo” mascado” difícilmente madurará, afogará nun vaso de augua, frente á primeira dificultade. O vivir situacións é importante, a experiencia, pero como dicía o filósofo Pascal, non son todas as cousas que nos pasaron, senon as que nos pasaron e logo fixemos unha reflexión sobre elas.

¿Como sería entón unha persoa madura?

Os expertos sobre o tema relacionan a madurez emocional coa independencia persoal, ó falar de independencia non só se fala dunha independecia económica senon máis ben fai referencia a unha non dependencia emocional.Neste sentido o ser maduro correspóndese co sentimento de seguridade nun mesmo,nos seus actos e nas súas decisións. O ser maduro non é permeable ás opinións allenas porque se sinte seguro de si mesmo o que non significa ser un necio e non recoñecer os propios erros cando estes se presentan ou non escoitar certar críticas para poder correxir ou mellorar algúns aspectos.
A madurez emocional implicaria un sentido de responsabilidade dos propios actos.Neste sentido a persoa alcanza certa madurez cando asume os seu erros e acertos, os seus medos, os seus proxectos e a súa sexualidade.
A coherencia interna é un elemento clave para definir a unha persoa madura, xa que pensar, decir e facer o mesmo sen contradiccións eventuais e con convicción son condicións que non poden estar ausentes nela.
Ser maduro implica ser capaz de facer respetar os propios espacios e respetar os espacios dos outros.Implica tamén amar a outros e non intentar cambialos, aceptando os seus defectos e virtudes, saber poñerse no lugar do outro e respetalo.
Outro indicador de madurez é a naturalidade, unha persoa que non necesita APARENTAR o que non é, porque se coñece e se acepta integramente,o que é a base da seguridade nun mesmo.
Tamén é indicador de madurez o autocontrol, ser capaz de ter unha disciplina e asumir que medrar significa ter un certo grado de autodisciplina, saber que conseguir determinas cousas implican un esforzo que ten que corren a conta propia e non a conta doutros.
Chegar a ser unha persoa madura é sen dúbida un dos retos máis importantes que nos plantexa a vida pero se podemos conseguilo de seguro faranos a vida máis levadeira e probablemnete máis feliz.Madurar significa medrar e ainda que parece que chegada a idade adulta paramos de medrar isto non é así porque nunca deixamos de medrar.

!Por fin vacacións!

Por fin chegaron as tan esperadas vacacións.Voume facer un retiro a corón do mar para desconectar dos axetreos da vida diaria, fora respisabilidades, fora horarios, fora despertador, fora rutinas, fora presas...Agora só disfrutar, descansar, diversión e relax.
Despídome de vós ata dentro duns días, espero que teñandes un feliz comezo de verán, e que disfrutedes das vacacións se xa as tedes e senon que a espera por elas sexa levadeira, e se non hai vacaións a disfrutar ó máximo do tempo de lecer.
Para todos esta canción tan de verán e que transmite tan bo rollo.

Verbas

As palabras teñen máis poder do que habitualmente lles atribuimos. Segundo elixamos unhas ou outras palabras para expresarnos podemos conseguir confortar, sanar, alentar ou deprimir, enemistar, mancar, desalentar.
Ainda que moitas veces decimos que as palabras son levadas polo vento isto na meirande parte das ocasións non é así, as palabras deixan as súas pegadas, teñen poder e poden infuir positiva ou negativamente.As palabras ó igual que os pensamentos producen emocións no que as dice e en quen as recibe.
Aprender a falar craro, sen evasivas, con confianza, comprometéndose co que se desexa e atrevéndose a pedir o que se necesita, é fundamental para poder vivir máis tranquilo.O silencio é saúde, pero non expresar os desexos e sentimientos enferma.Ainda que as veces o silencio tamén pode expresar cousas e incluso as veces pode ser tan dañido como unha mala palabra.
Falar con claridade significa saber o que un está dicindo mentras as palabras confusas esconden, porque no desexan revelar algo.Usar indirectas para expresarnos leva a importantes confusións xa que non podemos asegurarnos de que se nos interpreta de forma axeitada.
O que é fiel a si mesmo tamén será fiel as suás palabras e tamén será confiable e creible, porque manter a palabra mostra estabilidade, convicción e racionalidade.Non podemos pretender que se confíe en nós cando non somos quen de cumprir coa nosa palabra.
Moita xente compórtase de forma inestable, non ten conviccións e actúa movida polas emocións, sen razoar: hoxe pode decir unha cousa e mañá outra, porque hoxe síntese dun xeito e mañá doutro,as súas palabras dependen do seu estado de ánimo.
Os gregos decían que a palabra era divina e os filósofos eloxiaban o silencio.Debemos coidar os nosos pensamentos, porque eles convírtense en palabras; polo que é bo coidar as palabras porque elas marcan o noso destino.
É importante decatarse da importancia que ten o que decimos e como ó decimos e tamén do que calamos e cando e como o facemos xa que vai influir de forma importante nos demáis, na nosa relación cos outros e no devir da nosa porpia vida.
Como alguén dixo algunha vez somos escravos das nosas palabras e donos do noso silencio.

Encontros

Dúas cousas poden suceder cando nos encontramos con alguén: ou ben nos facemos amigos, ou ben intentamos convencer a esa persoa para que acepte as nosas conviccións. O mesmo sucede cando a brasa encontra outro trozo de carbón: ou ben comparte o seu lume con él, ou ben é sofocada polo seu tamaño, e termina extinguíndose.

Como polo xeral sentímonos inseguros no primero contacto,protexémonos coa indiferencia, a arrogancia, ou a excesiva humildade. O resultado é que deixamos de ser quenes somos, e as cousas pasan a estar orientadas a un extraño mundo que non nos pertenece.
Paulo Coelho

Perseguir os soños

Todos os homes soñan, pero non do mesmo xeito. Os que soñan de noite nos polvorentos recovecos do seu espíritu, despertan ó día siguinte para descubrir que todo era vanidade. Máis os soñadores diurnos son perigosos, porque poden vivir o seu soño cos ollos abertos, a fin de facelo posible.

Lawrence de Arabia

Todos temos a responsabilidade de facer que a nosa vida sexa mellor e tamén temos a responsabilidade de facer o mundo no que vivimos e compartimos sexa un lugar mellor para todos, é importante despertar esa consciencia en nós.Asi que sigamos cos noso soños e non nos rindamos para que esto se faga realidade.
Sempre haberá barreiras,e existirán zancadillas, sempre haberá tropezos, pero non deixemos de levantarnos unha e outra vez para perseguir aquelo que anhelamos.

Desarrollo moral

A moral pódese definir en dúas direccións, primeiro como o sistema social de esixencias e prescripcións normativas e segundo como a forma persoal,individual de percepción de estas prescripcións, así como a súa concreción na realización práctica.
Lawrence Kohlberg (1927-1987) psicólogo de nacionalidade norteamericana, doctorado en filosofía dedicouse a estudar o desarrollo moral do ser humano.Kohlberg plantexou que a moral se desarrolla en cada individuo pasando por unha serie de fases ou etapas. Estas etapas son as mesmas para todos os seres humanos e danse no mesmo orde, creando estructuras que permitirán o paso a etapas posteriores. Sen embargo, non todas as etapas do desarrollo moral surxen da maduración biolóxica senon que están influenciadas pola interación con medio. O desarrollo biolóxico e intelectual é, según esto, unha condición necesaria para o desarrollo moral, pero non suficiente. ademáis, segúndo di Kohlberg, non todos os individuos chegan a alcanzar as etapas superiores de este desarrollo.
Nivel preconvencional (de 4 a 10 anos)
É característico do razonamiento moral dos nenos. Presente en moitos adolescentes e nalgúns adultos. É a forma menos madura do razonamento moral. Baséase nunha perspectiva egoísta, enxuícianse as cuestións morais dende os propios intereses.
O énfasis neste nivel está no control externo.Neste nivel o neno responde as regras culturais e as etiquetas de bo e malo, correcto ou equivocado, pero interpreta estas etiquetas xa sexa en térmos das consecuencias hedonísticas ou físicas da acción (castigo, recompensa, intercambio de favores) ou en termos do poder físico de quenes enuncian as regras. Este nivel divídese en dúas etapas:

Etapa 1. A orientación de obediencia por castigo
O neno orienta a súa conducta hacia a obediencia, ás normas establecidas pola autoridade adulta para evitar o castigo.Unna acción boa ou mala está determinada polas consecuencias físicas.

Etapa 2. A orientación instrumental-relativista ou orientación polo premio persoal
O neno orienta a súa conducta de forma egoísta e instrumental. O xusto é o que satisface as propias necesidades e intereses.As relacións humanas enténdense dun modo similar ás do mercado.Devólvense favores a partir do intercambio “si eu che axudo, ti axudarasme”.

Nivel convencional (de los 10 a los 13 años)
Surxe durante a adolescencia e é dominante no pensamento da maioría dos adultos. Caracterízase polo conformismo coas normas sociais. No obstante, a adolescencia é a etapa na que a persoa se prepara para superar este conformismo e alcanzar a autonomía moral. Non superar este nivel pode xerar prexuicios frente os diferentes e intololerancia ante os que non se someten ó rebaño.
Os nenos agora queren agradar a outras persoas. Todavía observan os patrróns doutros pero interiorízanos en certa medida. Agora queren ser considerados “bos” por xente cuia opinión é importante para eles. Son capaces de asumir os papeis de figuras de autoridade o suficientemente ben como para decidir se unha acción é boa segundo os seus patróns.Teñen en conta as expectativas da sociedade e a súas leis sobre un dilema moral.
Esta etapa divídese a súa vez en duas subetapas.


Etapa 3. A orientación de concordancia interpersonal.

O bo comportamiento é aquél que complace ou axuda a outros e é aprobado por eles. Hai moita conformidade as imaxes estereotipadas do que é maioría ou o comportamento “natural”. O comportamento frecuentemente é xuzgado pola intención o que se convirte nalgo importante por primeira vez. Buscase a aprobación dos outros.

Etapa 4. A orientación da “lei e a orden”.

Hai unha orientación hacia a autoridade, as regras fixas e o mantemento do orden social. O comportamento correcto consiste en facer o propio deber, mostrar respeto pola autoridade, e manterse nun orde social dado que se xustifica en sí mesmo. O decidir o castigo para unha mala actuación, as leis son absolutas. En tódolos casos, deben respetarse a autoridade e o orden social establecido.

Nivel postconvencional(de los 13 años en adelante, se acaso)
Este nivel é o menos frecuente. Surxe durante a adolescencia é o comezo da idade adulta. A persoa é capaz de analizar críticamente as normas e costumes vixentes no grupo social.
Por primeira vez, a persoa recoñece a posibilidade dun conflicto entre dous patróns aceptados socialmente e trata de decidir entre eles. O control da conducta é interno agora, tanto nos patróns observados como no razonamento acerca do correcto e o incorrecto. Os xuizos están baseados no abstracto e por principios personais que non necesariamente están definidos polas leis da sociedade.

Etapa 5. A orientación legalística ou do contrato social.

Xeralmente ten tonalidades utilitaristas. A acción correcta tende a ser definida en termos dos dereitos xerais do individuo, e dos estándares que foron críticamente examinados e acordados pola sociedad enteira. Hai unha clara conciencia do relativismo dos valores e opinións personais e un énfasis correspondente hacia os procedementos e regras para chegar ó consenso. Aparte do que é constitucionalmente e democráticamente acordado, o correcto é un asunto de “valores” e “opinións” personais. O resultado é un énfasis no “punto de vista legal”, pero cun énfasis sobre a posibilidade de cambiar a lei en térmos de consideracións racionais de utilidade social .

Etapa 6. A orientación de principios éticos universais.

O correcto é definido pola decisión da conciencia dacordo cos principios éticos auto-elexidos que apelan á comprensión lóxica, consistencia e universalidade. Estos principios son abstractos e éticos e non son regras morais concretas como os Dez Mandamentos. A etapa 6 supón principios universais de xusticia, de reciprocidade e igualdade de dereitos humanos, e de respeto pola dignidade dos seres humanos como persoas individuais. O que é bo e conforme o dereito, é cuestión de conciencia individual, e involucra os conceptos abstractos de xusticia, dignidade humana e igualdade. Nesta fase, as personas creen que hai puntos de vista universais no que todas as sociedades deben estar dacordo.

Fonte:La educación moral según Lawrence Kohlberg

Abre a túa mente

A rixidez mental define a unha persoa que é incapaz de asumir as críticas que recibe dos demáis, que non comprende as opinións dos que lle rodean e que cree estar en posesión da verdade absoluta sempre e en toda circunstacia.As persoas cunha alta rixidez mental non se permite improvisar, nin ser espontanea, perde capacidade creativa.
Aquela que se revisa e é capaz de dudar considérase unha mente flexible e pode someter os principios á lóxia e á evidencia.A flexibilidade mental é moito máis que unha habilidade ou unha competencia, é unha virtude que define un estilo de vida e permite adaptarse mellor ás presións do medio. Unha mente aberta ten máis probabilidades de xerar cambios constructivos que redunden nunha mellor calidade de vida.

El psicólogo clínico italiano Walter Riso fala sobre as mentes ríxidas es as mentes flexibles da seguinte forma:

Mentes flexibles, mentes inconformistas

Este tipo de mentes se caracterizan por su inconformismo y por ejercer el derecho a la desobediencia, si fuera necesario, porque no se inclinan ante las normas irracionales ni a la obediencia debida y se oponen a toda forma de prejuicio y discriminación.

Este tipo de personas son ecuánimes y justas, porque respetan a los demás, evitan la exclusión y no son superficiales ni simplistas en sus análisis y apreciaciones, sino que actúan con una manera pensar profunda y compleja, sin ser complicadas.

Las personas flexibles buscan liberarse de los mandatos y los "debería" para acceder a su verdadero ser y rechazan toda forma de autoritarismo o totalitarismo individual o social porque defienden el pluralismo y la democracia como modo de vida.

Mente rígida o absolutista

Las mentes rígidas o "cerradas y absolutistas" confunden la autocrítica con la flojera y la cobardía con la astucia, porque viven los cambios como una debilidad y prefieren evitar los hechos si éstos están en desacuerdo con ellos, por lo que corren el riesgo de sufrir diversas enfermedades mentales como la depresión, por ejemplo.

El prototipo de mente rígida selecciona solo lo que está de acuerdo con sus creencias e ignora la información que les contradice, sin tener en cuenta los matices, por lo que insiste en lo que piensa, siente o hace hasta casos extremos, aunque la evidencia muestre lo contario. Confunde empeño con obstinación.

El prototipo de persona con una mente rígida, a juicio del experto, está basado en el miedo a descubrir que está equivocada y descubrir que su vida está basada en una falsa creencia, "un miedo extremo a perder la señal de seguridad como líder, sabio o el más lúcido y un miedo a no ser capaz o a no estar preparado para afrontar las exigencias que conlleva el cambio".

Por estos motivos, las mentes rígidas o dogmáticas, cerradas o absolutistas sacan conclusiones apresuradas o sin contar con la suficiente información, creen más en el sentimiento que en la evidencia y consideran que están obligados a actuar, imperiosamente, en un sentido determinado, sin profundizar ni escuchar a sus opositores. "Piensan que los que no están con ellos, están contra ellos"

¿E cómo pasar dunha mente ríxida a unha flexible? Walter Riso propón seis pautas de comportamento, como alonxarse de todo dogmatismo e adoptar conviccións racionais e abertas á crítica e á revisión, sen caer no "todo me vale".

Tamén é preciso non tomarse demasiado en serio a un mesmo, "alonxarse da solemnidade y da amargura" e manter un estilo de vida con bo humor, pero sen caer na frivolidade.

Unha actitud inconformista, intelixente e fundamentada é vital para as mentes flexibles, así como descartar toda forma de prexuicio e fanatismo, e tratar de ser ecuánimes e xustos en cada acto da vida, deixando a un lado a mala costumbre de catalogar á xente.
Para Riso, "una persona con una actitud crítica, lúdica, rebelde, justa, integradora y pluralista creará un estilo de vida abierto y saludable, generará menos estrés, más felicidad y menos violencia, y no solo vivirá mejor, sino que contribuirá al bienestar de su comunidad".

Outro mundo é posible..outro mundo é seguro..

Xa Kaplan falou de Jose Luis Sampedro e eu traigovos un video no que fala de como él ve todo o que está a suceder nas rúas de tódalas cidades e nas conciencias dos cidadans.Eu non o coñecía pero teño que decir que me emocionou escoitalo falar, é un home realmente sabio.Tocoume especialmente a fibra o que di sobre os actuais valores da nosa sociedade.
En fin!! dedicadelle uns minutiños que merece moito a pena .