Un conto sobre o amor

Había unha princesa que estaba tolamente namorada dun capitán da súa garda , so tiña 17 anos e non tiña ningún outro desexo máis que casar con él, incluso a costa do que puidera perder. O seu pai que tiña fama de sabio non deixaba de decirlle:

-Non estás preparada para percorrer o camiño do amor.O amor é renuncia e así como regala, crucifica. Aínda es moi nova e as veces caprichosa, se buscas no amor só a paz e o pracer, no é este o momento de casarte.

-Pero, meu pai, ¡sería tan feliz xunto a él!, que non me separaría nin un só instante do seu lado. Compartiríamos ata o máis profundo dos nosos soños.

O rei reflexionou e dixo para si:

-As prohibicións fan crecer o desexo e se lle prohíbo que se encontre co seu amado, o seu desexo por él medrará desesperado. Ademáis os sabios din: “Cando o amor vos chegue, seguideo, a pesar de que os seus camiños son arduos e penosos”.

O fin dixolle a súa filla:

-Miña filla, someterei a proba o teu amor por ese xoven. Serás encerrada con él corenta días e corenta noites. Se o final seguides querendo casar é que estás preparada e só entón terás o meu consentimento.

A princesa, tola de alegría, aceptou a proba. Todo marchou perfectamente os primeros días, pero tras a excitación e a euforia non tardou en presentarse a rutina e o aburrimiento. O que o principio era música celestial para a princesa foise tornando ruido e así comenzou a vivir un extrano vaivén entre a dor e o pracer, a alegría e a tristeza. Así, antes de que pasaran dúas semanas xa suspiraba por outro tipo de compaña, chegando a repudiar todo o que dixera ou fixese o seu amante. Ás tres semanas estaba tan farta de aquel home que berraba e aporreaba a porta do recinto. Cando a fin puido sair de alí,votouse nos brazos de seu pai agradecida por habela liberado de aquel a quén chegara a aborrecer.

Despois dun tempo, cando a princesa recobrou a serenidade perdida, dixolle o seu pai:

-Pai, falame do amor.

O rei dixolle:

-Escoita o que din os poetas do noso reino:

“Deixade que na vosa unión medren os espacios.

Amádevos o un o outro, máis non fagades do amor unha prisión.

Enchédevos mutuamente as copas, pero non bebásdes da mesma.

Compartide o pan, máis non comádes do mesmo pedazo.

E permanecede xuntos, máis non demasiados xuntos,

pois ni o castiñeiro nin o ciprés, crecen un á sombra do outro”.