Intelixencia emocional

A intelxencia emocional é unha destreza que nos permite coñecer e manexar os nosos propios sentimentos, enfrentar e interpretar os sentimentos dos demáis.
Todos estamos acostumbrados á medición da intelixencia que se basa no CI ou Coeficiente Intelectual:raciocinio lóxico,habilidades matemáticas, habilidades espaciais,capacidade analíticatica etc.
O coeficiente intelectual e a intelixencia emocional son habilidades distintas, sen embargo, non son opostas senon máis ben complemetarias.A persoa cun alto CI é máis analítica e lóxica, acumula datos, require tempo e calma para tomar decisións, sopesa a información, tende a ser máis frío nas súas apreciaicións e utiliza máis o seu hemisferio esquerdo do cerebro.En cambio as persoas cunha alta intelixencia emocional relacionanse con máis facilidade,gustan de ideas novas,deciden a partir de intentos e erros, é rapida , espontánea, cre nas súas sensacións e utiliza máis a súa parte dereita do cerebro.


Os compoñentes da intelixencia emocional son:

1.Recoñecer as propias emocións:A conciencia dun mesmo, recoñecer o sentimento mentrea ocorre é a clave da intelixencia emocional.Saber en cada momento cal é a emoción que estamos a sentir,sin confundila con outra ou disfrazala.

2.Manexar as propias emoción:Non permitir que nos controlen e saber canalizalas correctamente.As persoas que saben serearse e liberarse da ansiedade, irritación ou melancolías excesivas recupéranse antes dos reveses da vida.

3.Auto motivación e autorregulación: as persoas que saben controlar a súa impulsividade e esperar para obter a recompensa, cumpren cos seus obxectivos e están conformes cos seus logros.

4.Empatía:a capacidade para recoñecer as emocións dos demáis, saber qué queren e qué necesita é unha habilidade fundamental para establecer relacións persoais e vinculos persoais.

5.Manexar as relacións:eso significa saber actuar dacordo coas emocións dos demáis.

http://www.helios3000.net/tests/eq.shtml. Neste enlace podedes atopar un test para medir a vosa intelixencia emocional.

Falar sen verbas

Cando falamos con alguén só unha perquena parte da información que obtemos desa persoa procede das súas verbas.Algúns investigadores estimaron que entre u 60 e un 70% do que comunicamos facémolo mediante a linguaxe non verbal:é dicir, xestos, postura, mirada e expresión.
Moi a miudo, o efecto da linguaxe non verval ten efecto a nivel inconsciente, de forma que,despois de estar tan só uns intres falando con alguén que recen coñecemos, podemos chegar a conclusión de que esa persoa non nos agrada, sen que podamos dar un motivo craro.O que se soe decir é "ten algo que non me gusta".Ese "algo" procede , case con seguridade,do que a súa linguaxe corporal nos transmitiu.E, a inversa , cando falamos con alguén e posible que lle estemos dicindo moito máis do que cremos.
Deste modo as nosas emoción vense influidas por outras persoas sen necesidade de decir unha soa palabra, pois pode bastar unha soa postura, mirada e xesticulación para facernos sentir incómodos,nervioso ou enfadados ou pola contra alegres ou optimistas.Por suposto esto non quere dicir que o noso interlocutor vaia ser capaz de captar toda a información que estamos a transmitir; o grado no que o faga dependerá do bo que sexa interpretando a linguaxe corporal e da atenciónn que lle preste.
A linguaxe corporal é en parte innato, en parte aprendido e en parte imitativo.Xeralmente distintas partes do corpo traballan de forma conxunta para transmitir unha mesma mensaxe, ainda que as veces pode ocorrer que se den mesaxes contradicctorios, e dicir, podemos estar decindo algo mentres que a nosa linguaxe corporal está a transmitir algo diferente e contradictorio.
Os estados emocionais expresanse mediante a linguaxe corporal. Por exemplo, o dudar de algo ,levantamos unha cella.O sentirnos perplexos , rascamos o narís.Cruzamos os brazos para aislarnos e protexernos.Levantamos os hombreiros para denotar indiferencia.Giñamos un ollo como xesto de complicidade e intimidade.Tamborileamos cos dedos como sinal de impaciencia.Golpeamonos a frente ante un olvido.

Memes

Meme 1.

Este meme chegoume dende Paideleo e tamén Chousa o deixou no seu blogue.Consiste en sortear un libro en galego ou portugués escrito, a poder ser, por un autor da zona. Unha vez escollido o libro pásaselle a bóla a cinco blogues máis. E o día 30 de novembro faise o sorteo do libro entre os comentaristas desta entrada.
Pois ben o libro que eu escollín para sortear é Os bicos de Tina de Alfonso Eiré un xornalista da vila, bastante polifacético, ademáis de escribir participa en programas de radio e se non me informei mal creo que é o director de A Nosa Terra. Comecei a botarlle unha ollada e a verdade é que ten moi boa pinta.
Voulle pasar a bola deste meme a : Marisa, Torreira e Arela se alguén se anima ademáis....e que despois teño outro meme e teño que repartir, pero son intercambiables, pódense facer un, os dous ou ningún o gusto do consumidor.

Meme 2.

Este meme chegoume dende o blogue de Cris e consite en:

1. Mostrar a imaxe do premio co enlace do blogue da persoa que che manandou o meme. Neste caso o blogue é Emblogada de Cris.
2.Elexir sete persoas a quén pasarllo: sete pareceme moita xente, pero voullo pasar a.....Chousa, Vitxuca, A.C e Paideleo se os demáis vos animades xa sabedes, os que elexín por suposto non están obrigados a facelo.
3.Escribir 7 cousas características e diferentes sobre un mesmo.

E estas cousas son:
1.Odio madrugar, cousa que levo facendo case toda a miña vida e a que nunca me acostumbrarei.
2. Non podo pasar nin un día sen escoitar música.
3.Premo calquer botón que se me poña por diante, en canto vexo un botón teño a necesidade irrefrenable de premelo, vánseme os dedos.
4.Encántame a comida e comer, disfruto comendo e o que máis me gusta é probar cousas novas como comidas doutros países.
5.Son bastante inxenua, o que me ten aportado algún que outro calote.
6. Sen colacao estou perdida, non me serve outra cousa para almorzar.
7. Non me gusta vestir os pantalóns antes que os calcentíns.

Son bravú!

Esta fin de semana celebrouse no pobo o festival castañeiro, e alá fumos despois dun montón de anos a pasar un pouco de frío e a disfrutar da música de grupos como Skandalo Gz(Ponteareas), Dixebra (Asturies) ,Kogito (Vigo),Peste e Sida (Lisboa,Portugal) e Talco (Venecia, Italia).
Cantos recordos me viñeron a cabeza de aqueles outros anos de festivalada sendo uns adolescentes e asustados con toda a fauna humana que se xuntaba no pobo, e flipadisimos cos grupos que viñan a tocar: Diplomáticos de Monte Alto, Herdeiros da Crus, Yelow Pixoliñas, Manolo Cabezabolo e un longo etc. Covertémonos no epicentro do movemento bravú gracias o grupo local Rastreros, gracias a eles tamén e por suposto o esfordo de moita xente do pobo que traballou moito para sacalo a flote de novo, hoxe podemos disfrutar deste festival cañero e castañero, que se recuperou hai tres anos despois de moito tempo de parón.
Bueno pois despois de tanto tempo decateime de que sigo sendo bravú, os anos non cambiaron iso de momento.
A canción que ahí deixo é dos Rastreros, saía no Xabarín Club de hai moitos ,moitos anos, aquí sigue sendo todo un himno, e cada vez que soa nalgures todos choutamos , berramos e cantamos.....

¡Decepción!

Moitas veces vemos a determinadas persoas como os imaxinamos ou supñemos que son, ben sexa por engano deles ou de falsas impresións.A decepción aparece cando lle adxudicamos a unha cousa, situación ou persoa atributos que non ten e "descubrimos" que non os posúe.Entón, podemos desilusionarnos, desencantarnos, frustrarnos, contrariarnos, caer no despeito... desesperanza, tristura, polo chasco que levamos.

Ainda que as decepciónss, nalgunhas ocasións, dependen da forma como nos mesmos percibimos, sen dubida que tambén as provocan os enganos, sobre todo cando algunha persoa falta á verdade no que nos di ou na forma de actuar.

No campo do amor, sempre a parella desperta sentimentos, ilusións, esperanzas , e prespectivas de futuro. Quérese ser feliz,ou ter un fogar, en moitos casos fillos ........ entre tantas cousas. Cando estes obxectivos ou expectativas non se logran, surxen decepcións de vida. En innumerables casos, as parellas cando se namoran, vense mutuamente a través do prisma do amor. Esto moitas veces distorsiona a realidade. Así consíguese minimizar ou ignorar defectos persoais e incrementar ou distinguir virtudes inexistentes. Logo dun tempo e moitas veces coa convivencia descúbrese o outro tal y cual é aparece o desengano, a decepción. Da ilusión pasamos á desilusión. Sáese do engano ou do erro de apreciación no que se estaba.

Noutras ocasións a publicidade enganosa, a propaganda política ou a sobrevenda dunha idea ou producto lévanos a crear expectativas persoais en torno a algo o alguén que o non darnos o esperado decepcionanos.

O primordial para non ser decepcionados permanentemente, é intentar ser o máis obxetivos que podamos, non crearnos falsas esperanzas, evaluar as situaciones evitando xuizos emocionais, e valorar e apreciar ás persoas na súa xusta dimensión.Cousa complicada as veces, ¿non si?


Outra cuestión que se nos presenta é que sexamos nos mesmos quen decepciona a un terceiro e este nos di: "¡estou decepcionado!". O cal nos pode producir dor e sentimento de culpabilidade. Para previr que esto ocurra tratemos de non mentir, non aparentemos ser o que non somos, sexamos auténticos e mostremos as nosas virtudes así como os defectos. Cousa que según para quén tamén pode resultar un tanto difícil.