¿Quedas coas ganas?

Test de Analizame.com

Aquí vos deixo un divertido test para que comprovedes se sodes dos que facedes en cada momento o que vos peta ou se pensades dúas ou tres veces as cousas antes de facelas.
Aproveito para dexexarvos unhas felices festas e unha boa entrada e saida de ano.

Lotería de Nadal

A miña querida amiga Maruxiña mandoume este agasallo, un numeriño de loteria de Nadal que a ela lle mandaron dende outro blogue, agora eu débollo mandar a outros cinco blogueiros para espallar a sorte.Sorte compartida é dobre sorte , así que eu comparto con:

Paideleo para que lle compre a lo menos un agasallo máis o Leo neste Nadal.

Marisa para que poda ir a inspirarse con distintas musas nalgunha viaxe polo mundo.

An para que poda comprar moitas cores para as súa fermosas ilustracións.

Brabido quen xa ten un montón de lotería....que eu o vin, pero se toca este...que?

A.C para que este Nadal se poda permitir un caprichiño, o que mellor lle pareza.

Para ter máis información sobre como facer para seguir espallando a sorte por a blogesfera aquí vos deixo o enlace:

http://alasdeplomo.com/2009/11/14/regalamos-loteria-de-navidad-2009/


Qué a fortuna nos acompañe a todos !!!!!!

Ser asertivos

Na interacción cos demáis en ocasión plantexasenos certos problemas. Ante peticións doutra persoa ou persoas solemos plantexarnos o siguiente: Cando digo "Non" síntome culpable, pero se digo "Si" irei en contra miña".É aquí onde entra en xogo a asertividade.

¿Qué é a saretividade?

A asertividade é unha estratexia de comunicación que consite nun comportamento comunicativo maduro no que a persoa nin agrede nin se somete a vontade de outras persoas,senon que expresa as súas conviccións e defende os seus dereitos.

A asertividade é polo tanto, unha habilidade social que reune as conductas e pensamentos que nos permiten defender os dereitos de cada un sen agredir nin ser agredido. Significa defender os teus dereitos, facerte valer, decir non cando é que non e non deixarte pisar.
Seguro que se vos parades a pensar e lembrar, haberá moitas ocasións nas que non soupeste decir que non a algo cando era o que desexabades decir, ou ocasións nas que perdestes dos vosos dereitos por non saber enfrentar algunha situación.E é que ser asertivo non é nada sinxelo, pero si que é algo que podemos aprender.

Ténicas para ser máis asertivo:

1. O disco raiado. Un dos aspectos máis importantes de ser asertivos consiste en ser persistentes e en repetir unha e outra vez o que queremos, sin enfadarnos, nin irritarnos sen levantar a voz.

2. A autorrevelación. Revelar información acerca de nos mesmos; cómo pensamos, sentimos e reaccionamos ante o que o noso interlocutor nos di, permite que a comunicación social flua en ambas direccións.

3. Banco de neboa. Podemos lanzar un obxeto a través da neboa sen que elo lle afecte. De igual xeito se te critican non negues a crítica e non contrataques con outra crítica.Ó non ofrecer resistencia a outra persoa desistirá.

4. Interrogación negativa. "Non comprendo. ¿Qué hai de malo en...?" Este tipo de preguntas fan establecer un diálogo que nos leva ó fondo da cuestión. Permiten dar unha resposta non defensiva e buscar a verdadeira causa que fai á outra persoa criticarnos.

5. Aserción negativa. "E certo. Non estiven moi acertado.". Para modificar a nosa creencia de que os erros son malos basta con aceptalos como tales: os erros son erros e nada máis que erros.

Estas son algunhas das cousas que podemos facer para ser máis asertivos.
Se queredes medir a vosa asertividade podedes atopar un test neste enlace:

http://www.helios3000.net/tests/asertividad.shtml

Aquí e agora

Contan que fai moitos anos había na India dous xoves que eran grandes amigos. Traballaban nunha pequena aldea e decidiron ir a pasar uns días á cidade. Cando chegaron, comezaron a camiñar por as súas rúas, cheas de actividade e xentes bulliciosas. Despois de dar grandes paseos pola cidade chegaron a unha grande rúa onde se atopaba un conocido burdel que estaba frente á casa dun home sabio moi famoso. Un dos amigos decidiu pasar unhas horas no burdel, bebendo e disfrutando das fermosas prostitutas, en tanto que outro optou por pasar ese tempo en compaña
do sabio e os seus discípulos, escoitando o que falaba sobre a conquista interior. Cando xa pasara un bo rato, o xoven que estaba no burdel comenzóu a lamentar non estar escoitando ó mestre, en tanto que o outro amigo, polo contrario, en lugar de estar atento ás ensinanzas que estaba oindo, estaba fantaseando cos praceres do burdel e reprochándose a sí mesmo o necio que fora por no elexir a diversión. Mentras tanto o mestre seguía falando do valor de vivir o momento presente con todo o ser e o corazón e dicía: -Non basta con estar físicamente presente, nin con facer os xestos ou decir as palabras de forma mecánica. Precedindo ós actos, está a actitud interior, a conciencia do feito e as súas consecuencias. Na actitude interior, na conciencia do feito encérrase o seu auténtico valor. Pero o discípulo, perdido nas súas fantasías, non o escoitaba.

Canto tempo e cantas cousas nos perdemos as veces desexando estar noutro lado, con outra xente, facendo outras cousas....

Intelixencia emocional

A intelxencia emocional é unha destreza que nos permite coñecer e manexar os nosos propios sentimentos, enfrentar e interpretar os sentimentos dos demáis.
Todos estamos acostumbrados á medición da intelixencia que se basa no CI ou Coeficiente Intelectual:raciocinio lóxico,habilidades matemáticas, habilidades espaciais,capacidade analíticatica etc.
O coeficiente intelectual e a intelixencia emocional son habilidades distintas, sen embargo, non son opostas senon máis ben complemetarias.A persoa cun alto CI é máis analítica e lóxica, acumula datos, require tempo e calma para tomar decisións, sopesa a información, tende a ser máis frío nas súas apreciaicións e utiliza máis o seu hemisferio esquerdo do cerebro.En cambio as persoas cunha alta intelixencia emocional relacionanse con máis facilidade,gustan de ideas novas,deciden a partir de intentos e erros, é rapida , espontánea, cre nas súas sensacións e utiliza máis a súa parte dereita do cerebro.


Os compoñentes da intelixencia emocional son:

1.Recoñecer as propias emocións:A conciencia dun mesmo, recoñecer o sentimento mentrea ocorre é a clave da intelixencia emocional.Saber en cada momento cal é a emoción que estamos a sentir,sin confundila con outra ou disfrazala.

2.Manexar as propias emoción:Non permitir que nos controlen e saber canalizalas correctamente.As persoas que saben serearse e liberarse da ansiedade, irritación ou melancolías excesivas recupéranse antes dos reveses da vida.

3.Auto motivación e autorregulación: as persoas que saben controlar a súa impulsividade e esperar para obter a recompensa, cumpren cos seus obxectivos e están conformes cos seus logros.

4.Empatía:a capacidade para recoñecer as emocións dos demáis, saber qué queren e qué necesita é unha habilidade fundamental para establecer relacións persoais e vinculos persoais.

5.Manexar as relacións:eso significa saber actuar dacordo coas emocións dos demáis.

http://www.helios3000.net/tests/eq.shtml. Neste enlace podedes atopar un test para medir a vosa intelixencia emocional.

Falar sen verbas

Cando falamos con alguén só unha perquena parte da información que obtemos desa persoa procede das súas verbas.Algúns investigadores estimaron que entre u 60 e un 70% do que comunicamos facémolo mediante a linguaxe non verbal:é dicir, xestos, postura, mirada e expresión.
Moi a miudo, o efecto da linguaxe non verval ten efecto a nivel inconsciente, de forma que,despois de estar tan só uns intres falando con alguén que recen coñecemos, podemos chegar a conclusión de que esa persoa non nos agrada, sen que podamos dar un motivo craro.O que se soe decir é "ten algo que non me gusta".Ese "algo" procede , case con seguridade,do que a súa linguaxe corporal nos transmitiu.E, a inversa , cando falamos con alguén e posible que lle estemos dicindo moito máis do que cremos.
Deste modo as nosas emoción vense influidas por outras persoas sen necesidade de decir unha soa palabra, pois pode bastar unha soa postura, mirada e xesticulación para facernos sentir incómodos,nervioso ou enfadados ou pola contra alegres ou optimistas.Por suposto esto non quere dicir que o noso interlocutor vaia ser capaz de captar toda a información que estamos a transmitir; o grado no que o faga dependerá do bo que sexa interpretando a linguaxe corporal e da atenciónn que lle preste.
A linguaxe corporal é en parte innato, en parte aprendido e en parte imitativo.Xeralmente distintas partes do corpo traballan de forma conxunta para transmitir unha mesma mensaxe, ainda que as veces pode ocorrer que se den mesaxes contradicctorios, e dicir, podemos estar decindo algo mentres que a nosa linguaxe corporal está a transmitir algo diferente e contradictorio.
Os estados emocionais expresanse mediante a linguaxe corporal. Por exemplo, o dudar de algo ,levantamos unha cella.O sentirnos perplexos , rascamos o narís.Cruzamos os brazos para aislarnos e protexernos.Levantamos os hombreiros para denotar indiferencia.Giñamos un ollo como xesto de complicidade e intimidade.Tamborileamos cos dedos como sinal de impaciencia.Golpeamonos a frente ante un olvido.

Memes

Meme 1.

Este meme chegoume dende Paideleo e tamén Chousa o deixou no seu blogue.Consiste en sortear un libro en galego ou portugués escrito, a poder ser, por un autor da zona. Unha vez escollido o libro pásaselle a bóla a cinco blogues máis. E o día 30 de novembro faise o sorteo do libro entre os comentaristas desta entrada.
Pois ben o libro que eu escollín para sortear é Os bicos de Tina de Alfonso Eiré un xornalista da vila, bastante polifacético, ademáis de escribir participa en programas de radio e se non me informei mal creo que é o director de A Nosa Terra. Comecei a botarlle unha ollada e a verdade é que ten moi boa pinta.
Voulle pasar a bola deste meme a : Marisa, Torreira e Arela se alguén se anima ademáis....e que despois teño outro meme e teño que repartir, pero son intercambiables, pódense facer un, os dous ou ningún o gusto do consumidor.

Meme 2.

Este meme chegoume dende o blogue de Cris e consite en:

1. Mostrar a imaxe do premio co enlace do blogue da persoa que che manandou o meme. Neste caso o blogue é Emblogada de Cris.
2.Elexir sete persoas a quén pasarllo: sete pareceme moita xente, pero voullo pasar a.....Chousa, Vitxuca, A.C e Paideleo se os demáis vos animades xa sabedes, os que elexín por suposto non están obrigados a facelo.
3.Escribir 7 cousas características e diferentes sobre un mesmo.

E estas cousas son:
1.Odio madrugar, cousa que levo facendo case toda a miña vida e a que nunca me acostumbrarei.
2. Non podo pasar nin un día sen escoitar música.
3.Premo calquer botón que se me poña por diante, en canto vexo un botón teño a necesidade irrefrenable de premelo, vánseme os dedos.
4.Encántame a comida e comer, disfruto comendo e o que máis me gusta é probar cousas novas como comidas doutros países.
5.Son bastante inxenua, o que me ten aportado algún que outro calote.
6. Sen colacao estou perdida, non me serve outra cousa para almorzar.
7. Non me gusta vestir os pantalóns antes que os calcentíns.

Son bravú!

Esta fin de semana celebrouse no pobo o festival castañeiro, e alá fumos despois dun montón de anos a pasar un pouco de frío e a disfrutar da música de grupos como Skandalo Gz(Ponteareas), Dixebra (Asturies) ,Kogito (Vigo),Peste e Sida (Lisboa,Portugal) e Talco (Venecia, Italia).
Cantos recordos me viñeron a cabeza de aqueles outros anos de festivalada sendo uns adolescentes e asustados con toda a fauna humana que se xuntaba no pobo, e flipadisimos cos grupos que viñan a tocar: Diplomáticos de Monte Alto, Herdeiros da Crus, Yelow Pixoliñas, Manolo Cabezabolo e un longo etc. Covertémonos no epicentro do movemento bravú gracias o grupo local Rastreros, gracias a eles tamén e por suposto o esfordo de moita xente do pobo que traballou moito para sacalo a flote de novo, hoxe podemos disfrutar deste festival cañero e castañero, que se recuperou hai tres anos despois de moito tempo de parón.
Bueno pois despois de tanto tempo decateime de que sigo sendo bravú, os anos non cambiaron iso de momento.
A canción que ahí deixo é dos Rastreros, saía no Xabarín Club de hai moitos ,moitos anos, aquí sigue sendo todo un himno, e cada vez que soa nalgures todos choutamos , berramos e cantamos.....

¡Decepción!

Moitas veces vemos a determinadas persoas como os imaxinamos ou supñemos que son, ben sexa por engano deles ou de falsas impresións.A decepción aparece cando lle adxudicamos a unha cousa, situación ou persoa atributos que non ten e "descubrimos" que non os posúe.Entón, podemos desilusionarnos, desencantarnos, frustrarnos, contrariarnos, caer no despeito... desesperanza, tristura, polo chasco que levamos.

Ainda que as decepciónss, nalgunhas ocasións, dependen da forma como nos mesmos percibimos, sen dubida que tambén as provocan os enganos, sobre todo cando algunha persoa falta á verdade no que nos di ou na forma de actuar.

No campo do amor, sempre a parella desperta sentimentos, ilusións, esperanzas , e prespectivas de futuro. Quérese ser feliz,ou ter un fogar, en moitos casos fillos ........ entre tantas cousas. Cando estes obxectivos ou expectativas non se logran, surxen decepcións de vida. En innumerables casos, as parellas cando se namoran, vense mutuamente a través do prisma do amor. Esto moitas veces distorsiona a realidade. Así consíguese minimizar ou ignorar defectos persoais e incrementar ou distinguir virtudes inexistentes. Logo dun tempo e moitas veces coa convivencia descúbrese o outro tal y cual é aparece o desengano, a decepción. Da ilusión pasamos á desilusión. Sáese do engano ou do erro de apreciación no que se estaba.

Noutras ocasións a publicidade enganosa, a propaganda política ou a sobrevenda dunha idea ou producto lévanos a crear expectativas persoais en torno a algo o alguén que o non darnos o esperado decepcionanos.

O primordial para non ser decepcionados permanentemente, é intentar ser o máis obxetivos que podamos, non crearnos falsas esperanzas, evaluar as situaciones evitando xuizos emocionais, e valorar e apreciar ás persoas na súa xusta dimensión.Cousa complicada as veces, ¿non si?


Outra cuestión que se nos presenta é que sexamos nos mesmos quen decepciona a un terceiro e este nos di: "¡estou decepcionado!". O cal nos pode producir dor e sentimento de culpabilidade. Para previr que esto ocurra tratemos de non mentir, non aparentemos ser o que non somos, sexamos auténticos e mostremos as nosas virtudes así como os defectos. Cousa que según para quén tamén pode resultar un tanto difícil.

Sensualidade

Por definición, sensual está relacionado coas sensacións, e sensualidade disposición de disfrutar plenamente dos praceres dos sentidos, dos obxetos e suxeitos que os incitan ou satisfacen, así como tamén está relacionado co desexo sexual.
Unha persoa sensual deleitase vendo, saboreando, tocando, ulindo e oindo. Relacionase co mundo que o rodea dunha maneira especial. Encantalle observar unha paisaxe, detallar as cidades, a súa arquitectura, percibe as súas xentes, o arte, as frores. Cando come regocíjase cos alimentos e bebidas, e degustaos transformando cada comida nun acto pracenteiro. Siente as texturas de canto toca e goza delas. Recrease cos olores, no só dos pratos ou do medio ambiente senon da xente e en particular da súa parella. Cando escoita música ou distintos sonidos compenetrase con eles e escoia con atención e complacencia.
Nos momentos de intimidade non é difícil imaxinar un encontro con alguén que é sensual ;que mire paseniño e que diga o fermoso/a que te ve, o ben que nos queda o que levamos posto, que pregunte pola fragancia que usas e manifieste que lle atrae , e que cando pase a maiores, saboree gozando cada paso polo teu corpo, sinta os teus olores máis íntimos con satisfacción ,á vez que esa persona te toque e acaricie co feitizo particular de quen non ten premura para chegar á etapa culminante da sexualidade, a cal tamén apreciará con notable intensidade.
Preguntaredesvos e preguntovos se vos considerades sensuais ou non. Se o que describin anteriormente é para vos a sensualidade.
Unha boa pregunta para facerse é se quere ou non ser sensual, porque os seres humanos, todos podemos aprender a selo. Para elo, debemos educar os nosos sentidos usando os pensamentos e os sentimentos. As veces oímos decir que alguén non é precisamente unha persoa guapa pero sí moi atractiva porque é moi sensual.

Intuición

A única cousa realmente valiosa é a intuición.
Albert Einstein

Un milenario conto hindú di que o principio da creación o home tiña a sabedoría dos deuses
pero que non souperon aproveitala. Ante este panorama, os deuses decidiron quitarlle este don e resolveron que o mellor escondite non eran as montañas máis altas, nin os abismos dos océanos, nin no centro da Terra. O lugar máis axeitado para esconder a sabedoría era o corazón, alí onde o ser humán difícilmente buscaría.

Se o pensades, seguro que lembraredes moitas ocasións nas que fustes capaces de saber o que estaba pensando outra persoa, de averiguar quén chama antes de descolgar o teléfono ou fostes quen de saber o que vos ía decir alguén antes de que abrise a boca. Tal vez, foi unha corazonada que desafiaba á lóxica e logo resultou ser acertada.
Son sinais de que a intuición está funcionando. Pero, como este tipo de situacións prodúcense dun xeito espontáneo e non parecen obedecer a nosa vontade, solemos esquecelas e non darlles demasiada importancia. Estamos acostumados a poñer o acento na lóxica do racional e deixamos de lado a nosa parte intuitiva. Perdemos a oportunidade de descubrir e activar unha forma de intelixencia que todos poseemos, en maior ou menor medida.
A intuición serve para descubrir cousas e persoas do noso arredor. A lóxica é útil para comprobar que o sospeitado era certo. E as mulleres son especialmente hábiles para manter activos as canles por onde discorre a intuición.
O tópico da “intuición femenina” ten unha base fisiolóxica, relacionada coa maior actividade e desenvolvemento do hemisferio dereito do cerebro. Facemos as mesmas cousas que os homes, só que de maneira distinta. Aínda que xa existen algúns estudos que afirman que en cuestións intuitivas mulleres e homes andamos bastante parellos.

Non se admiten representantes..

Porque ninguén pode saber por ti. Ninguén pode medrar por ti. Ninguén pode buscar por ti. Ninguén pode facer por ti o que tí mesmo debes facer. A existencia non admite representantes.

Jorge Bucay Escritor e psicoterapeuta argentino.

Marcianos e venusianas

Imaxinade que os homes sexan de Marte e as mulleres son de Venus.

Un día fai moito tempo........... os marcianos, mirando a través dos seus telescopios, descubriron ás venusianas. Só o feito de votarlles unha ollada as venusianas despertou neles uns sentimentos que non tiveran nunca. Namoraronse e inventaron rápidamente as viaxes espaciais para voar cerca de Venus.
As venusianas recibiron ós marcianos cos brazos abertos. Os seus corazóns abrironse de par en par a un amor que nunca antes sentiran.
O amor entre venusianas e marcianos foi máxico. Maravillaronse estando xuntos, facendo cousas xuntos e comunicándose entre sí. Ainda que eran de mundos diferentes, disfrutaban das suás diferencias. Pasaron meses aprendendo uns acerca dos outros, explorando e valorando as súas diferentes necesidades, preferencias e pautas de comportamento. Durante anos viviron xuntos, namorados e en armonía.
Logo decidiron voar á Terra. O principio todo era maravilloso e fermoso. Pero o pasar o tempo impuxeronse os efectos da atmosfera terrestre e unha mañá todos despertaron cun tipo peculiar de amnesia: !a amnesia selectiva!
Tanto os marcianos como as venusianas esqueceron que eran de planetas diferentes e que se supoñía que eran diferentes. Nunha mañá todo o que aprenderan acerca das súas diferencias foi borrado das súas memorias. E dende ese día, homes e mulleres están en conflicto.

Como é a vida en Marte:

Os marcianos valoran o poder, a competencia, a eficiencia e a realización. Sempre están facendo cousas para poder probarse a sí mesmos e desenrrolar o seu poder e as súas habilidades. Experimentan a realización fundamentalmente a través do éxito e o logro..
Non leen revistas tales como Psychologys. Prefiren as actividades ó aire libre, como a caza, a pesca e as carreiras de coches. Interesanse polas noticias, o clima e os deportes (sobre todo o futbol) e nada lles importa menos que as novelas románticas e os libros de autoaxuda.
Interesanse máis polos “obxetos”e as “cousas” que na xente e os sentimentos. Incluso hoxe na Terra, mentras as mulleres fantasean co romance, os homes fantasean cos coches potentes, computadoras máis rápidas, artefactos, artiluxios e unha nova tecnoloxía máis poderosa.

Os marccianos non senten a necesidade de comunicarse constantemente e as súas mensaxes son concisas sen demasiados detalles.

En marte danlle unha importancia especial o pracer físico e a sexualidade nas súas relacións.

Como é a vida en Venus:

As venusianas teñen valores diferentes. Valoran o amor, a comunicación, a beleza e as relacións. Dedican moito tempo a respaldarse e a axudarse. O sentido da personalidade definese a través dos seus sentimientos e da calidade das súas relacións. Experimentan a realización a través da participación e as relacións.
En Venus todo reflexa eses valores. En lugar de construir autopistas e grandes edificios, as venusianas preocupanse máis por vivir xuntas en armonía, comunidade e cooperación afectuosa. As relacións son máis importantes que o traballo e a tecnología. O seu mundo é oposto a Marte.
Non levan uniformes como os marcianos (para exhibir a súa competencia). Polo contrario, gozan poñéndose roupa distinta todos os días, según a maneira de sentirse.Poden incluso cambiarse de roupa varias veces ó día en consonancia co seu humor.
A comunicación ten unha importancia fundamental. Compartir os seus sentimentos é moito máis importantes que alcanzar obxectivos é éxito. Falar e relacionarse entre si é unha fonte de enorme realización.
As venusianas, en lugar de orientarse hacia determinados obxectivos, orientanse hacia as relacións.

Dous marcianos van almorzar para analizar un proxecto ou a posibilidade de alcanzar un obxetivo; teñen un problema que resolver. Ademáis, os marcianos consideran o feito de ir a un restaurante como una eficiente maneira de resolver o tema da alimentación sen compras, sen cociñar e sen lavar os pratos. Para as venusianas,o feito de ir a comer cunha amiga constitúe unha oportunidade para alimentar unha relación e a opotunidade de brindar e recibir apoio. A conversación das mulleres nun restaurante pode ser moi aberta e intima.

En Venus todos estudian psicoloxía e poseen polo menos un doutorado en asesoramento. Todos están moi involucrados co crecemiento persoal, a espiritualidade e todo o que pueda estimular a vida, a saude e o crecemento. Venus esta cuberta de parques, xardíns orgánicos, centros comerciales e restaurantes.

En canto as relacións co outro sexo as venusianas dan gran importancia a expresión de sentimentos, gústalle sentirse queridas, escoitadas, admiradas e desexadas, as relación sexuais están máis supeditadas os sentimentos.

Nesta tesitura andamos, o conflicto sempre é o mesmo os homes queixanse de que non entenden as nosas reaccións, e nos queixamonos da conducta deles.Pero a pesar de todo estamos condenados a convivir da mellor maneira posible e eu como son unha optimista incorrexible considero que se pode conseguir e que estas diferencias a pesar de todo fai máis amena a convivencia, aínda que as veces nos tiremos os trastos.....a cabeza.

Los perros de Boogie: De nada sirve hacerse mayor

Xa fai tempo que non deixo música por aquí, por probelmas técnicos máis que nada, que eu sen música non podo estar é o meu vicio confesable.
Deixovos aquí unha canción de Los perros del boogie, os que coñecín fai pouco por esta canción coa que me identifico totalmente.



Por eso yo...no quiero hacerme mayor!!


QUE VIVA O ROCK & ROLL!!!!

Dedicada especialmente para as miñas nenas cumpleañeras Maruxiña e Tita: marcádevos un baile para celebrar un ano máis de vida, que non significa facerse maior.Un bico grande para cada unha, quérovos!

Como combatir o estrés fácilmente

Consellos para combatir o estrés dunha forma fácil e sinxela:

-Faga flocos de millo sen poñerlle tapa a sartén.

-Cando alguén che diga "que teñas un bo día",dille que tes outros plans.

-Baila en bolas diante da túa mascota.

-Fai unha declaración de impostos con números romanos.

-Se tes fillos...ponlles a roupa o revés e mandaos así á escola.

-Pon fotos do teu xefe en melóns e tiraos dende sitios ben altos.

-Compra o National Geografic e píntalle roupa interior con encaixes os nativos.

-Subscríbete a unha revista X e mándalla a esposa do teu xefe.

-Vai de compras suda a roupa, e devolvea o día seguinte.

-Paga o recibo da luz con monedas de céntimos.

-Comeza un rumor tenebroso no traballo e espera a ver como regresa a ti de novo.

-Pásalle unha factura o doutor polo tempo perdido na sala de espera.

-Faite unha trenza cos pelos do narís.

-Ponte un tenedor diante dos ollos e mira a xente imaxinando que estás no cárcere.

-Pon unha lagartixa no caixón da mesa de algún compañeiro de traballo o que non soportes.

-Vai ó cine a ver unha peli de misterio e recorre a fila dos que esperan,comentando en voz alta quen é o asasino.

-Aprenda cousas nun idioma novo e sae a rúa a preguntarlle cousas a un guardia.

Para combatir o estrés hai que ser un pouco cabrón/a pero ante todo hai que coidar a saude.

Sabiduria infantil

Un neno sempre pode ensinar tres cousas a un adulto: a poñerse contento sen motivo, a estar sempre ocupado con algo e a saber esixir con todas as súas forzas aquelo que desexa.

Paulo Cohello

O camiño de sempre

Un día, un becerro tivo que atravesar un bosque virxe para volver a súa morada. Como era un animal irracional, abriu un sendeiro tortuoso, cheo de curvas, subindo e baixando colinas.O día seguiente, un can que pasaba por alí usou ese mesmo sendeiro para atravesar o bosque. Despóis foi o turno dun carneiro, xefe dun rabaño, que vendo o espazo xa aberto fixo que os seus compañeiros seguiran por alí. Máis tarde, os homes comenzaron a usar ese sendeiro: entraban e saían, xiraban á dereita e á esquerda, descendían, desviabanse dos obstáculos, queixándose e maldicindo, con toda razón. Pero non facían nada para crear unha nova alternativa.Despois de tanto uso, o sendeiro acabou convertido nun amplo camiño onde os pobres animais cansaban baixo pesadas cargas, obrigados a percorrer en tres horas unha distancia que podería haber sido vencida en trinta minutos se non houberan seguido a vía aberta polo becerro.Pasaron moitos anos e o camiño convirtiuse na rúa principal dunha aldea e, finalmente, na avenida principal dunha ciudade. Todos se queixaban do tránsito, porque o traxecto era o peor posible.Mentras tanto, o vello e sabio bosque ría, ó ver que os hombres teñen a tendencia a seguir como cegos o camiño que xa está aberto, sen preguntarse nunca se esa é a mellor elección.

¿Seguir o rebaño ou buscar alternativas?¿Aceptar o preestablecido ou cuestionalo buscando algo diferente?¿Empeñarnos unha e outra vez tropezando na mesma pedra ou evitala sorteandoa dun novo xeito?

Rumores

O rumor é un chisme sen fundamento que pasa de boca en boca cun fin polo xeral inconfesable, e é curioso ver cómo perdura na mente da xente e se extende, sen unha mínima proba que o respalde.
Para que se incorpore ós diálogos cotidianos da xente, o asunto debe ser suficientemente importante e tamén ambiguo; o motor do rumor é o seu tema, que ten que ser o máis truculento posible, e referirse a situacións escandalosas ou ocultas das víctimas para satisfacer o afán dos demáis de facer xusticia.
O rumor é lanzado nun medio e difundido convenientemente cumplindo os obxetivos dos individuos partícipes da transmisión, que obran polo xeral motivados por intereses non moi éticos.
Os rumores sofren alteracións no seu contido polo afán da xente de mellorar e añadir detalles e según a percepción dos suxetos que os esparcen.
Polo tanto, un rumor de certa antigüedade pode estar tan deformado pola circulación que ata pode chegar a significar o oposto.
Un rumor é un fenómeno social e depende do modo de percibir a realidade dos individuos que participan na súa difusión. Cada individuo imprimiralle, no seu afán de explicación,a súa forma de ver o mundo e o seu estado emocional, modificando o relato dacordo a súas experiencias.
Polo tanto, a historia do rumor sufrirá unha serie de modificacións acordes ás preferencias, prexuizos, predisposicións, e co paso do tempo,o seu contido, axustarase convenientemente o seus preconceptos.

Por iso como dí miña avoa do que vexas cree a metade e do que oigas nada.Sueloo levar a rajatabla.

A importancia dun bico

Un bico é bastante máis que un bico. Un bico ,ainda que soe un tanto frío, é ante todo un intercambio crudo de información que pode revelar en poucos segundos se somos ou non xenéticamente compatibles cos nosos pretendentes, se merece a pena esa relación ou se hai que pasar de folla e proseguir a búsqueda.
«Hay muchas fuerzas que pueden conectar románticamente a dos personas», admite o psicólogo Gordon Gallup. «Pero un beso, y particularmente el primer beso, puede romper fácilmente el vínculo».
Gordon Gallup, Susan Hughes y Marissa Harrison son os autores dun recente estudo titulado 'A psicobioloxía do bico romántico', que saltou á portada de 'Scientific American Mind' e serviu para replantexar todo o que ata agora se sabía sobre o contacto boca a boca. Segundo unha sondaxe realizada polos tres especialistas entre 1.041 estudantes da Universidade de Albany, o primero bico serviu para que moitos perderan o interese pola súa potencial parella.
«Cuando dos personas se besan, se está produciendo un complejo intercambio de señales químicas», sosten Gallup. «Ese contacto puede activar mecanismos inconscientes que actúan para evaluar nuestra compatibilidad genética o nuestra viabilidad reproductiva con la persona que estamos besando».
Así explica, na súa opinión, o rechazo repentino que moita xente experimenta tras a primera descarga á altura dos beizos. As neuronas sensoriais entran en acción e as mensaxes bombardean o cerebro nuns instantes que serán decisivos. A experiencia é similar nos homes e nas mulleres, ainda que ambos valoren de distinta forma o feito de bicarse.
«Los hombres y las mujeres se besan frecuentemente por distintas razones», afirma Gordon Gallup. «Aunque ambos lo consideren por igual un acto altamente romántico, lo cierto es que para ellas es más importante que para ellos en todas las fases de la relación».
Dacordo co estudo da Universidade de Albany, a maioría das mulleres «insisten na necesidade de bicarse antes e despois dun encontro sexual», mentras os homes son máis proclives ó sexo sen a mediación dun bico. Paradóxicamente, para eles o bico é casi sempre preámbulo dun contacto sexual, mentras que para elas é unha estratexia para tantear o estado da relación e de evaluar o nivel de compromiso da súa parella.

Outro recente estudo, elaborado pola psicóloga Wendy L. Hill da Universidade Lafayette, revelouo que os bicos liberan moita maior cantidade de oxitocina –a hormona que potencia o vínculo emocional– nos homes maís que nas mulleres. Moralexa: elas necesitan máis que un bico para sentirse «conectadas».
«Antes de que existieran los pasapurés y la comida para bebés, las madres masticaban y transferían pequeñas cantidades de alimento a sus hijos», recorda o psicólogo Gordon Gallup. «Lo que hoy llamamos beso, y que es un acto definitorio de la conducta humana y de otras especies altamente evolucionadas, puede haber tenido su origen en esa forma primitiva de alimentación».
Dalgunha maneira, ese bico protoparental acabou evolucionando ata convertirse en parte do ritual de galanteo entre machos e femias. E tamén como mostra de afecto –ou paixón– entre os membros dun clan ou unha familia.
O primatólogo Frans B.M. de Waal relataba recentemente a experiencia do empleado dun zoo que accedeu a darse un bico nos beizos cun bonobo... ata que reaccionou sorprendido porque o primate lle estaba metendo a lingua na boca. Non saben nada estes bonobos.

Ofensa e dano

Navegando pola rede atopei estas palabras, as que me pareceron moi acertadas ,aquí as deixo para compartilas con vos.

En épocas recentes é cada vez máis frecuente que as persoas confundan ,os privilexios cos dereitos, a obxetividade coa subxetividade,o desexo coa vontade,o que se quere co que se necesita, o precio co que se valora ,a opulencia coa realización persoal, a realidade coa apariencia, a uniformidade coa igualdade,o malestar coa enfermidade.Neste sentido, as persoas causanse a sí mesmas e ós demáis moito sufrimento innecesario por non distinguir entre ofensa e dano. O dano é unha rúa de sentido único, mentras que a ofensa circula en ambos sentidos.Pódense sufrir danos en contra da propia vontade, pero nunca ofenderse en contra da propia vontade.

Indecisión

Tomar decisións é difícil, pero é necesario, porque a dualidade existe e a realidade dalle liberdade ó home para facer eleccións. Pero tomar decisións as veces non é doado, sobre todo cando non tes claro o que queres facer.
O final ...........o indeciso cree que no elixe pero tamién está elixiendo, elixe non elexir.
Un conflicto é o resultado dunha falta de decisión interna e mantense latente, a veces toda a vida, por non poder enfrentarlo e tomar unha decisión.
A toma de decisión liberanos e permitenos seguir crecendo, porque o conflicto non resolto produce estancamento.
A filosofía oriental cree no destino e en que o estado máis perfecto de ser é cando a persoa se entrega ó que é e non toma máis decisións, deixándose levar sen opoñer ningunha resistencia, rendíndonos frente ós feios. Esta forma de pensar é unha filosofía da non acción.
Pero en Occidente é diferente, porque o home occidental cree en que o destino faino él mesmo coas súas decisións e que está condeado a elexir.
Aunque pareza contradictorio estos dous modos de pensar non son tan distintos, senon que se complementan.
Se creemos que existe un destino que non podemos cambiar ainda que o intentemos e que se vai cumplir fagamos o que fagamos, entón é inútil facer nada.
Pero se non creemos que exista o destino nin que a vida teña ningún propósito tampouco teremos a motivación para facer nada.

A vida é unha oportunidade independientemente de calquera especulación filosófica,e se aprendemos a Ver, a realidade mostranos que en todo hai un propósito, como desarrollarse e crecer; e que se eludimos ese propósito, a vida pode perder todo o seu significado.
As experiencias deixan a súas pegadas que moitas veces manteñese o longo de toda a vida condicionando todas as nosas decisións posteriores.

Os sucesos poden volver a repetirse porque temos a tendencia a facer sempre o mesmo, non porque estemos destinados a sufrir ou porque a xente sexa mala ou porque temos mala sorte.
Tomar decisóns forma parte da vida, acertar coa elección non é sempre posible, pero dos erros tamén se aprende...errar forma parte do xogo da vida, por iso hai que participar.

Reflexo da vida

Había una vez un ancián que pasaba os días sentado xunto a un pozo á entrada dun pobo. Un día pasou un xoven acercoselle e preguntoulle o seguiente:
-Nunca antes viñera por estos lugares, ¿cómo é a xente de esta cidade?
O ancián respondeulle con outra pregunta:
-¿Cómo eran os habitantes da ciudade de onde ves?
-Egoístas e malvados, por iso estou ledo de haber saido de alí.
-Así son os habitantes desta ciudade, - respondeulle o ancián.
Un pouco despóis, pasou outro mozo, acercouse ó vello e fixolle a mesma pregunta:
-Acabo de chegar a este lugar, ¿cómo son os habitantes desta cidade?
O vello respondeulle novamente coa mesma pregunta:
-¿Cómo son os habitantes da ciudade de onde ves?
-Eran bos y xenerosos, hospitalarios, honestos e traballadores. Tiña tantos amigos que me custou moito separarme deles.
-Tamén os habitantes desta ciudade son así, -respondeu o ancián.
Un home que tiña os seus sus animais bebendo auga no pozo e que estaba escoitando a conversa, en canto o mozo marchou díxolle ó ancián:
-¿Cómo podes dar dúas respostas completamente diferentes á mesma pregunta realizadas por dúas persoas?
-Mira -respondeu ó ancián-, cada persoa leva o universo no seu corazón. Quen no atopou nada bo no seu pasado, tampouco o atopará aquí. En cambio, aquel que tiña amigos na súa cidade, tambén aquí atopará amigos fieis e leales. Porque as personas son o que atopan en sí mesma,atopan sempre o que esperan encontrar .

As cousas moitas veces son como as vemos, a aptitude que teñamos ante elas, os prexuizos, os medos, e as veces a ignorancia.. condicionan e limitan a forma que temos der ver a realidade.

Cada quen ve o mundo a súa maneira, segundo ti eres, segundo o aberto que estés o mundo asi o mundo será para ti.

E as veces..."Cree o landrón que todos son da súa mesma condición".

Dez leccións sobre a vida,por Albert Einstein

Admiro moito a Albert Einstein, polo seu intelecto pero por encima de todo pola súa filosofía de vida. A continuación deixo unha lista de 10 frases da súa autoría, que creo que poden ser moi interesantes e sabias.

1. "Alguén que nunca cometeu erros nunca tratou de facer algo novo." - Noutras palabras, a meirande parte das persoas nunca proban cousas novas por temor a fracasar. O fracaso non é algo ó que temer. Polo xeral os perdedores aprenden máis de gañar que os mesmos gañadores. Os noso erros dannos a oportunidade de aprender e crecer.

2. "A educación é o que sobra despóis de que un esqueceu o que aprendeu na escola." É dicir, a educación é o que un aprende sobre a marcha da vida, e non os simples detalles que un memoriza nun momento determinado.

3. "Son o suficiente artista como para debuxar da miña imaxinación. A imaxinación é maís importante que o coñecemento. O coñecemento é limitado. A imaxinación envolve ó mundo."

4. "O segredo da creatividade é saber esconder as túas fuentes." - No contexto en donde Einstein dixo isto quixo decir que ainda que somos influenciados por outras grandes persoas, no momento de subir a un escenario debemos deixar atrás a esas personas e converternos nun individuo único e orixinal, que aprende diferentes valores de diferentes persoas.

5. "O valor dun home debe medirse polo que da e non polo que recibe. No trates de convertirte nun home de éxito senon nun home de valores."

6. "Existen dúas maneiras de vivir: Podes vivir como se nada é un milagre, ou podes vivir como se todo é un milagre." - Con isto quixo decir que cando nada é un milagre cada quen obten o poder de facelo que o sexa sin límites. E cando todo é un milagre, deteste a apreciar ata a máis pequena de todalas cousas fermosas do mundo.O pensar de ambalas dúas maneiras darache unha vida productiva e feliz.

7. "Cando me ixamino a mín mesmo e os meus métodos de pensar, chego á conclusión de que o don da fantasía significou máis para mí que cualquer outro talento para pensar positivo e abstractamente." - É dicir, o soñar sobre todalas cousas que podes lograr na vida é a clave para unha vida chea de positivismo. Deixa que a túa imaxinación te leve por todo tipo de sendeiros e crea o mundo no que desexarías vivir.

8. "Para ser un membro inmaculado de un rebaño de ovellas, un debe, sobre todas as cousas, primero ser una ovella." - Con isto quixo dicir que se desexas ser un empresario exitoso, debes empezar o teu propio negocio inmediatamente. So desexar selo, mentras lle tes medo ás consecuencias non vai axudar. O mesmo aplica para todo: Para gañar un partido un debe primero e ante todo que xogar o partido.

9. "Debes aprender as regras do xogo. E despois debes xogar mellor que todo o mundo." - Noutras palabras, fai o mellor traballo posible que podas, como se a túa vida dependera delo, e despois que non tenas contra quen competir, só te terás a ti mesmo contra quen competir. Nese momento, mellora o mellor que fuches quen de lograr.

10. "O máis importante de todo é nunca deixar de facerte preguntas. A curiosidade ten a súa propia razón de existir." - Con esto Einstein quixo decir que as persoas intelixentes preguntan. Non deixes de facerte preguntas a ti mesmo e a outros para encontrar solucións, pois isto axudarache a obter coñecementos e analizar o teu crecemento en tódolos camiños da vida.

The gossip: Heavy cross

Cruz pesada

Este es un mundo cruel cruel, para enfrentarse a él,
una cruz pesada, para cargar con ella,
las luces están encendidas,
pero todo el mundo se fue, y es cruel .

Es divertido, hacer equilibrios para vivir,
cuando las luces están encendidas en todas la calles,
me hace sentir bien, pero incompleta, sin diversión.

Lo comprobé,ya está hecho, deshazlo tú.
Tomar dos, para ti y para mi y demostrarlo.
Durante las noches lluviosas, aún en los días más fríos,
Tu estábas a unos momentos, pero segundos lejos,
Es un principio de la naturaleza, cierto pero, este es un mundo cruel.

Podemos jugar seguro, o podemos jugar guay,
seguir al lider o hacer las reglas,
Se lo que sea lo que quieres, la opción es tuya,tu eliges.
Lo comprobé,ya está hecho, deshazlo tú
Tomar dos, para ti y para mi y demostrarlo.

Solo sé, ya está hecho, deshazlo tú.
Tomar dos, para ti y para mi y demostrarlo.

Solo sé, ya está hecho, deshazlo tú.
Tomar dos, para ti y para mi y demostrarlo.

Simplemente lo sabía.

Este é o novo sencillo do grupo americano The gossip (Os cotillas), o que forma parte do seu novo albúm Music for men lanzado o mercado o 19 de xuño deste mesmo ano.É un grupo que sigo desde hai un tempo e que non deixa de sorprederme coa súa boa música.
The gossip é unha banda de indie rock formada no ano 1999 en Searcy, Arkansas ,os seus compoñente son Beth Ditto( voz), Brace Paine (guitarra) y Hannah Blilie (batería).
Beth Ditto indisvutible lider desta banda é un icono pop, recoñecida lesbiana e orgullosa talla grande, ademáis de implacable crítica doutros grupos e cantantes .Anda sempre envolta en polémicas varias, dende logo cumpre todos os clichés para elo.
Esta canción encántame, ademáis de parecerme de moita calidade musical. Espero que a disfrutes e bailedes un pouco, que os pes vanse o escoitala..

Seis grados de separación

A todos nos pasau alguna vez; empezas a falar cunha persoa que acabas de coñecer e descobres que é (por exemplo) curmán dun amigo da universidade, noutras palabras, resulta que este perfecto descoñecido e ti estades conectados por unha persoa en común
Seis grados de separación é unha teoría que intenta probar o dito de "o mundo é un pano", dito doutro modo, que calquera na Terra pode estar conectado a calquera outra persoa do planeta a través dunha cadena de coñecidos que non ten máis de cinco intermediarios (conectando a ambas persoas con só seis enlaces).

Segundo esta Teoría, cada persoa coñece de media, entre amigos, familiares e compañeiros de traballo ou escola, a unhas 100 personas. Se cada un deses amigos ou coñecidos cercanos se relaciona con outras 100 persoas, calquer individuo pode pasar un recado a 10.000 persoas máis tan so pedindo a un amigo que pase a mensaxe os seus amigos.

Estos 10.000 individuos serían contactos de segundo nivel, que un individuo no coñece pero que pode coñecer fácilmente pedindo os seus amigos e familiares que llo presente.Este argumento supón que os 100 amigos de cada persona non son amigos comúns. En na práctica, esto significa que o número de contactos de segundo nivel será sustancialmente menor a 10.000 debido a que é moi usual ter amigos comúns nas redes sociais.

Se esos 10.000 coñecen a outros 100, a red ampliariase a 1.000.000 de persoas conectadas en nun tercer nivel, a 100.000.000 nun cuarto nivel, a 10.000.000.000 nun quinto nivel e a 1.000.000.000.000 nun sexto nivel. En seis pasos, e coas tecnoloxías dispoñibles, poderíase enviar unha mensaxe a calquer individuo do planeta.

A historia desta teoría coincide coa publicación do libro “Chains” do escritor Frigyes Karinthy no ano 1929. Nun principio tomouse como unha mera lenda urbana, pero máis tarde,na década dos 50, dous científicos da IBM e MIT propuxeronse demostrala matemáticamente e nos 60 o psicólogo Stanley Milgram probouna empíricamente facendo un sinxelo experimento: Propuxolle a varias persoas que tratasen de contactar con outras das que só poseían de información o nome e a localización aproximada da súa residencia utilizando tan so unha cadea de coñecidos. Comprobou que a media de intermediarios que debía haber entre unha persona e outra era de seis.

Co desenrolo das novas tecnoloxías e de Internet, levaronse a cabo experimentos máis abertos para demostrar a veracidade desta teoría. Un exemplo é o xogo de Kevin Bacon, un actor dos EEUU que propuxo os internautas que o relacionasen con calquer outro actor do mundo a través de actores que nalgún intre traballaran con él.

Pois ben esta entrada hoxe ven a que nos facebook están a realizar un novo experimento para tratar de demostrar esta teoría ,eu xa me apuntei, a ver se sae algo de ahí, tereivos informados.

Verdades sobre a mentira

Mentir é "decir algo que non é verdade con intención de enganar". E unha definición máis académica, "expresión ou manifestación contraria ó que se sabe, cree ou pensa". Así que quen engana ou confunde sen ser consciente de facelo, non minte: simplemente trasmite ós demáis a súa propia equivocación.
A única verdade é que todos mentimos, por acción ou por omisión pero facémolo. Conforme imos medrando, descubrimos que a sinceridade non é sempre posible ou convinte porque podemos causar máis dano que con unha mentira. Hai mentiras máis positivas que outras xa que hai moitas situacións nas que unha mentira ten un efecto beneficioso ou paliativo se a transmitimos de maneira correcta.
Todos, antes ou despois, mentiremos o longo da vida e é bo non dramatizar tanto co tema e abordalo con sensatez e na súa xusta medida.

É moi importante ter en conta a relación que cada pesoa mantén coa mentira. Hai individuos que só recurren á mentira cando é compasiva, ou cando lles proporciona resultados positivos sen xerar engano importante ou si se trata dunha tontería. Tamén os hai que minten a miudo, casi por costume e só en temas pouco relevantes ou quen minte para encubrir cousas que cree que van ser desaprobadas por os demáis.
Pero non debemos deixar de lado os que minten esporádicamente pero a conciencia, xerando dano ós demáis ou perseguindo beneficios personais. E tamén os hai que minten, ou calan verdades necesarias, por timidez, por vergonza ou por falta de carácter. Por último, están os mentirosos patolóxicos, que minten cunha facilidade escandalosa, por conveniencia ou por unha absoluta e descarada falta de respeto á verdade.
Hai persoas que non mienten nunca por razóns ben distintas da ética: por medo a ser descubertos, por temor a no recordar os detalles da mentira no futuro, por orgullo... Pero razóns bastante similares son as que poden impulsarnos a mentir ou omitir o que pensamos ou sabemos. Tan importante como mentir ou decir a verdade é a intención con que se fai calquera das dúas cousas. Ese é o verdadeiro dilema moral. Unha mentira que non dana a ninguén ou incluso reporta beneficio o seu destinatario pode ser máis defendible que unha verdade que causa dolor innecesariamente.
Mentimos por moitas razóns: por conveniencia, odio, compaixón, envexa, egoísmo, ou por necesidade, ou como defensa ante unha agresión; pero non todas as mentiras son iguais. As máis inconvintes son as mentiras para non responsabilizarnos das consecuencias dos nosos actos. E as inadmisibles son as que fan dano, as que equivocan e as que poden conducir a tomar decisións perxudiciais. Os dous parámetros esenciais para medir a gravedade da mentira son a intención que a impulsa e o efecto que causa.

A mentira racional persigue un interés concreto, é malévola e emitese coa intención de perxudicar ao enganado.
As relaciósn humanas baseanse na confianza e recurrimos a un protocolo de comunicación ou finximento no que o disimulo e a mentira son comopñentes esenciais.Non somos igual de sinceros ante uns que ante outros e non sempre máis sinceridade xera unha maior confianza.
A información é poder, sabelo todo sobre alguén equivale a unha forma de posesión. en certa maneira, a amizadee ou o amor mídense por o grao de coñecemento recíproco da intimidad, e pola confianza existente entre as persoas. A confianza é unha actitude básica, porque preside a totalidade das interaccións. Apostar pola confianza do outro é considerarlo de fiar.
Se queremos ser críbles, gozar da confianza allena, teremos que deixar de lado o engano.
A mentira pode facer moito dano o que a recibe pero a quen máis perxudica é o mentiroso, xa que o convirte nunha persoa pouco fiable, indigna de confianza e carente de crédito.
Unha das máis dañinas clases de mentira é o autoengano. Se nos creemos e mostramos como non somos, nunca saberemos se nos queren ou desprezan a nos mesmos ou á imaxe fraudulenta que nos fabricamos.Tamén autoenganarnos nos leva a facer ou manter cousas nas nosas vidas pensando que son necesarias, que nos fan falla ou que é o conveniente cando no fondo sabemos que non é asi, isto pode conducir a cometer erros que marquen as nosas vidas e incluso a infelicidade. As veces vemos o que queremos ver, enganadonos a nos mesmos.

A verdadeira idade

A idade cronolóxica non coincide coa idade biolóxica que realmente temos, porque non todos envellecemos igual.
Os nosos hábitos, costumes, gustos, tendencias, pensamentos, ideas e formas de ver o mundo poden limitar ou extender o noso paso por este planeta.
Un dos aspectos que máis preocupa os ciudadans do nosos mundo é a idade. Cumplir anos, lonxe de ser un motivo de celebración, como paradóxicamente pasa, é un motivo para poñerse triste e preocuparse por estar facéndose maior.

Sentir o paso dos anos non deixa indiferente a ninguén. A fecha na que nacemos marca a nosa idade cronolóxica, pero non é a única idade que podemos ter. Existe outra idade máis relevante, xa que marca a evolución e a natureza das nosas células; moitos estudosos afirman que a idade biolóxica é a idade real.

Científicos do instituto alemán Max Planck identificaron por primeira vez un grupo de proteínas que permiten coñecer a verdadeira idade biolóxica de un individuo. Trátase de moléculas que se liberan cando os extremos dos cromosomas (telómeros) se acurtan, un fenómeno que según se demostrou está ligado ó envellecemento. Esas mesmas proteínas aparecen tamén cando o ADN das células sofre algún tipo de dano. Medindo os niveis destes biomarcadores en sange pódese averiguar a qué velocidade está envellecendo o noso organismo.

O corpo humán ten capacidades distintas dependendo dos factores nos que nos desenvolbamos, é decir, cada persoa ten o esu propio organismo e a súa propia vida, e a idade biolóxica dependerá da verdadeira idade das nosas células.
O paso do tempo non afecta do mesmo modo a todas as persoas, que ademáis, están expostas a distintas situacións que condicionan a súa vida: o traballo, as relacións có resto das persoas, o clima, o lugar de nacemento, a propia natureza da persoa, … Todos estes son factores que afectan á idade biolóxica, pero que evidentemente, no teñen nada que ver co a idade cronolóxica.
Ademáis hai outro tipo de idade que é a idade de espíritu, é decir, o como cada quen se sente independentemente da idade cronolóxica que teña, todos coñeceremos casos de xente moi nova que se sente ou pensa como alguén de moitos máis anos, ou xente moi maior con formas de pensar e de vivir que non correspondería a súa idade( se iso está escrito nalgures). Para min esta é a idade máis importante e a que condiciona máis o noso xeito de vivir e a nosa capacidade de disfrutar do paso dos anos.

Un conto sobre o amor

Había unha princesa que estaba tolamente namorada dun capitán da súa garda , so tiña 17 anos e non tiña ningún outro desexo máis que casar con él, incluso a costa do que puidera perder. O seu pai que tiña fama de sabio non deixaba de decirlle:

-Non estás preparada para percorrer o camiño do amor.O amor é renuncia e así como regala, crucifica. Aínda es moi nova e as veces caprichosa, se buscas no amor só a paz e o pracer, no é este o momento de casarte.

-Pero, meu pai, ¡sería tan feliz xunto a él!, que non me separaría nin un só instante do seu lado. Compartiríamos ata o máis profundo dos nosos soños.

O rei reflexionou e dixo para si:

-As prohibicións fan crecer o desexo e se lle prohíbo que se encontre co seu amado, o seu desexo por él medrará desesperado. Ademáis os sabios din: “Cando o amor vos chegue, seguideo, a pesar de que os seus camiños son arduos e penosos”.

O fin dixolle a súa filla:

-Miña filla, someterei a proba o teu amor por ese xoven. Serás encerrada con él corenta días e corenta noites. Se o final seguides querendo casar é que estás preparada e só entón terás o meu consentimento.

A princesa, tola de alegría, aceptou a proba. Todo marchou perfectamente os primeros días, pero tras a excitación e a euforia non tardou en presentarse a rutina e o aburrimiento. O que o principio era música celestial para a princesa foise tornando ruido e así comenzou a vivir un extrano vaivén entre a dor e o pracer, a alegría e a tristeza. Así, antes de que pasaran dúas semanas xa suspiraba por outro tipo de compaña, chegando a repudiar todo o que dixera ou fixese o seu amante. Ás tres semanas estaba tan farta de aquel home que berraba e aporreaba a porta do recinto. Cando a fin puido sair de alí,votouse nos brazos de seu pai agradecida por habela liberado de aquel a quén chegara a aborrecer.

Despois dun tempo, cando a princesa recobrou a serenidade perdida, dixolle o seu pai:

-Pai, falame do amor.

O rei dixolle:

-Escoita o que din os poetas do noso reino:

“Deixade que na vosa unión medren os espacios.

Amádevos o un o outro, máis non fagades do amor unha prisión.

Enchédevos mutuamente as copas, pero non bebásdes da mesma.

Compartide o pan, máis non comádes do mesmo pedazo.

E permanecede xuntos, máis non demasiados xuntos,

pois ni o castiñeiro nin o ciprés, crecen un á sombra do outro”.

Optimismo

Din os especialistas que o optimismo é o camiño máis curto hacia a felicidade. ¿Nácese optimista ou é posible aprender a mirar á vida con ollos máis venturosos?

A definición de optimismo que atopamos no diccionario é “a propensión a ver e xuzgar as cousas no seu aspecto máis favorable”. Dacordo con isto, quenes hoxe investigan as características do optimismo deteñese en dúas cuestións principais: ¿O optimismo é a actitude que nos guía á felicidade máis contundentemente? ¿É unha cualidade innata ou podemos aprendela?
Os científicos responden á primeira cuestión afirmando que as persoas optimistas son máis felices por mirar o mundo con mellores ollos. Esta actitude favoreceos en cuestións de saude ( enferman menos ou transcurren as enfermidades de mellor ánimo) , e ademáis teñen máis éxito nos seus traballos, os seus estudos ou calquer outra actividade que realicen.Soen ter un espiritu máis combativo, réndense con menos facilidade, e sobrelevan as adversidades de mellor maneira.
En canto á segunda cuestión, existen moitas máis dudas que certezas. Moitos pensadores, como o fundador da psicoloxía positiva Martin Seligman, afirman que ata as persoas máis cínicas son capaces de aprender optimismo e mellorar a súas vidas.
O importante é remarcar que mentras o pesimista síntese impotente ante a adversidade, o optimista considera os golpes da vida como desafíos temporais e reversibles.
A investigadora estadounidense Carol Dweck, autora do libro “Mindset“, tambén opina que o optimismo pode aprenderse. Considera que o optimismo está ó alcance de todos con só adoptar o que ela define como “mentalidade de cambio”: ter conciencia de que somos persoas cambiantes, que crecemos cada vez que nos arriscamos a aprender algo novo e que o optimismo incrementa cando nos damos conta de que somos donos do noso destino.
A mellor maneira de criar optimistas é educando os máis novos cunha “mentalidad de crecemento”: aumentar a súa autoconfianza felicitándolos polos seus esforzos e non polos seus logros.

Muse: Hysteria

Histeria
Me está molestando, rallándome
Y retorciéndome
Sí, estoy eternamente hundiéndome
Y volviéndome del revés

Porque lo quiero ahora
Lo quiero ahora
Dame tu corazón y tu alma
Y estoy estallando
Estoy estallando
Dame tu completo control

Está agarrándome, transformándome
Y forzándome a esforzarme
Para estar eternamente frío por dentro
Y soñando que estoy vivo

Porque lo quiero ahora
Lo quiero ahora
Dame tu corazón y tu alma
Y no estoy rompiendo a llorar
Estoy estallando
Dame completo control

Y te quiero ahora
Te quiero ahora
Siento mi corazón implosionar
Y estoy estallando
Escapando ahora
Sintiendo mi fe desgastarse

Este é unha dos meus grupos preferidos, conseguen que se me poña a pel de pita cada vez que os escoito e morro por velos en cocerto.
Muse é unha banda inglesa de rock alternativo con mezclas de música clásica e psicodelia, un tanto gótico, orixinaria de Teignmouth, Devon. Os seus integrantes son Matthew Bellamy (voz, guitarra, e piano), Dominic Howard (batería) e Chris Wolstenholme (baixo, teclados, coros). no ano 1999 publicaron o seu primeiro album chamado Showbiz.
Costoulles o seu pero agora son unha gran banda fan xiras internacionais e tocan nos mellores festivais de todo o mundo.
Encantame a potencia da súa música, eses guitarreos incribles e a alucinate voz do cantante.
Espero que vos guste.

Casualidades

Todos tivemos a experiencia de vivir acontecementos casuais que nos deixaron un tanto sorprendidos , e ata isto que en principio parece algo tan trivial resultou ser digno de estudo. A coninuación relato algúns datos que poden ser interesantes.
As coincidencias poden ser de dous tipos: triviais, cando son xuzgadas normais ou debidas ó azar, e significativas ou razoables, cando podemos pensar que existe algún sentido oculto tras elas. Os encargados de estudar as coincidencias significativas estableceron diversas clasificacións agrupándoas en categorías, ainda que moitos casos poderían catalogarse indistintamente en varios apartados. Vexamos algúns exemplos:

ÚTILES: O actor Anthony Hopkins andivo buscando a lo longo de súa vida unha novela de George Feifer sen encontrarla ata que, de repente, viu un exemplar abandoado no metro. Durante a rodaxe da película baseada nesa mesma novela, aquela resultou ser a única copia -repleta de anotacións- que lle quedaba o autor; un amigo o que lla prestara perderaraa no metro.
O MUNDO É UN PANO: En 1914, unha muller alemana realizou seis fotos o seu fillo e encargoulle a unha amiga de Estrasburgo que lle revelase o carrete. Por culpa da guerra mundial non voltou a vela e non logrou localizar as fotografías. Dous anos despois adquiriu unha película cerca de Frankfurt e fotografou con ésta a súa filla recén nacida. Tras revelala, comprobóu con gran sorpresa que nela apreciabase unha dobre exposición, a que acababa de comprar era curiosamente a película que perdera en Estrasburgo.
LITERARIAS: En 1837, Edgar Allan Poe publicou "As aventuras de Arthur Gordon Pym". Nese relato, catro supervivientes dun afundimento, tras permanecer varios días nun bote á deriva, asasinaron e devoraron a un grumete chamado Richard Parker. Corenta e sete anos despois, a embarcación Mignonette afundiu e os catro supervivintes que lograron sobrevivir no bote decidiron comerse ó grumete; chamabase Richard Parker.
ADVERTENCIAS DE PERIGO: Morgan Robertson escribiu no ano 1898 unha novela na que describía a primeira viaxe dun gran transatlántico chamado Titán y que se consideraba "insumerxible". Aquel barco afundiu unha noite de abril despois de chocar cun iceberg no Atlántico. Catorce anos despois, o famoso Titanic naufragou en idénticas circunstancias ás descritas por Robertson, cuio ficticio buque posuía numerosas características parecidas as do Titanic.
VIDAS PARALELAS: En 1900, o rei Humberto I de Italia estivo ceando nun restaurante cuio propietario nacera no mesmo día e na mesma cidade que o monarca ademáis de ser moi parecido a él físicamente. Ambos casaron o mesmo día e cunha muller do mesmo nome. O dono do restaurante abrira o establecemento o mesmo día no que Humberto I de Italia foi coronado rey. Tales foron as coincidencias que o monarca invitouno a un campeonato de atletismo que se celebraba ó día seguiente. No mesmo instante en que lle comunicaron o rei que o seu dobre fora asasinado a balazos, o anarquista Bresci disparoulle causándolle a morte.
NUMÉRICAS:O compositor Richard Wagner naceu no ano 1813. O seu nome consta de 13 letras. Escribiu 13 óperas. Os números do ano do seu nacemento suman 13. Encontrou a súa vocación musical un 13 de outubro. Sufriu 13 anos de desterro. Terminu Tannhauser un 13 de abril e deixou de ser tocada el 13 de marzo de 1845, tras o seu fracaso en París, foi reposta o 13 de maio de 1895. O teatro de Riga (alí foi presentado como director de orquesta) inauguróse un 13 de septembro.A casa onde se facian o seus festivales en Bayreuth foi aberta un 13 de agosto e o último día que pasou nela foi un 13 de septiembre. Wagner faleceu el 13 de febreiro de 1883, decimotercer ano da unificación de Alemaña.
NOMBRES COINCIDENTES: En 1911, tres homes que se apellidaban Green, Berry y Hill foron aforcados en Londres acusados de asasinar a Sir Edmond Godfrey na súa residencia de Greenberry Hill.

Estas son algunhas das historias de grandes coincidencias que podedes atopar en diversos medios, poden ser certas ou pode que se fosen "deformando" co paso dos anos. Crelas ou non xa é cuestón de cada quen.
Pero si hai un dato obxetivo e é o feito de que as casualidades ou coincidencias ocorren, que podan ter algunha explicación máis alá do azar xa depende da interpetración que se faga delas.
O propio Carl Gustav Jung, recoñecido psicólogo e filósofo sentiuse atraido por este tema e acuñou o termo de sincronicidade que é una coincidencia significativa de dous ou máis sucesos na que está implicada algo máis que a probabilidad aleatoria.
No seu ensaio sobre a sincronicidade, subtitulado ,Un principio vinculante non causal, Jung internase sen medo nesta zona inexplorada (que él describe como "oscura, dudosa e rodeada de prexuizos"). Recórdanos que as leis naturais según as cales vivimos están baseadas no principio da causalidade; se pasa esto, ocurrirá aquelo outro. A observación empírica e as experiencias demostran que esto non é sempre así. Pero, insiste Jung, existen feitos que o antigo principio de causalidade non pode explicar.

A infancia hoxe

Se unha nenez despreocupada é a meta, a sociedade occidental parece estar fallando, e os medios de comunicación non están axudando. Tres estudos descubriron que os nenos están preocupados por problemas modernos e temen cousas que en xeneracións pasadas nen sequera estaban no seu vocabulario. É como se fose pouco, é moi grande o número de nenos que se aburren con facilidade.

Unha desas enquisas realizouse entre 500 nenos de Estados Unidos de entre 6 e 11 anos. Entre eles descubriuse que un tercio tiña medo que o planeta Terra non exista cando eles sexan grandes. E o 56 por cento cree que o noso mundo no será un lugar bo para vivir cando medren.

Temas como o calentamento global e ol cambio climático asociado. E ademáis cómo estamos destruindo el medio ambiente. Pero non son temas que os nenos deban discutir, si ben se lles pode ensinar a querer o medio ambiente, e a cuidarlo, no hai necesidade de aterrorizarlos.

Outro estudo en Inglaterra, feito entre 200 mil nenos de entre 6 e 14, e entre 18 mil maestros. Descubriu que o 82 por cento declarabase feliz a meirande parte do tempo. O 51 por cento tiña medo de que o seus pais se divorciasen. Outro tanto viase atemorizado polo crime e a violencia nas rúas.

E o factor de maior infelicidade, era o aburrimento. O 74 por cento dos nenos ingleses aburrianse gran parte do tempo. Esto unido a que os adultos esperaban demasiado deles, ou os facían traballar moito. Os nenos querían máis liberdade para xogar, relaxarse e ser creativos, din os autores do estudo.

Outro estudo amosou que o 61 por cento dos nenos estaba preocupado pola recesión, e o 14 tiña medo de ser apuñalado.

Esta claro que o que lle falta a estos nenos é xogar máis, e os adultos tamén. Os nenos no deben estar o tanto das preocupacións dos adultos, hai que esconderle eso para cando sexan suficientemente maiores como para poder asimilar eses problemas. Cando se é neno, só poden ver esos temas que preocupan ós adultos como temores.

Non serve de nada atemorizar os nenos. Hai que deixalos que podan disfrutar da nenez, e se divirtan. A sociedad depende do xogo. Os nenos deberían poder xogar fora, na natureza. Pero ma meirande parte das cidades eso xa apenas pode ser.

Ser neno hoxe en día non debe de ser moi fácil, que poucas veces nos paramos a pensar niso. Moitas das veces paramonos a ver aterrados as cousas que os menores poden chegar a facer e tratamos de buscarlle explicación, tal vez se nos parasemos un pouco máis a saber o que pensan e como ben o mundo as cousas serían diferentes.

Qué dende tan nenos teñan certas preocupación paréceme terrible, deberian ter que preocuparse so de medrar , de divertirse, de aprender e de xogar (pero non como se xoga agora pechado sos nunha habitación).

As orixes do día da Patria Galega

O 25 de xullo, celebramos o día do noso país, en palabras de Castelao: "a festa maor de Galicia, a festa de todol-os galegos".As orixes desta celebración remóntanse ó 1920, ano no que as Irmandades da Fala organizan o primeiro Día de Galicia como acto de afirmación da nosa identidade colectiva.Dende esta primeira convocatoria, as manifestacións organizadas para conmemora o Día de Galicia estiveron sempre condicionadas pola situación política de cada momento, aínda que sempre tiveron como eixo central a reivindicación dos nosos símbolos e a nosa identidade coma país.Durante a longa noite de pedra, as sociedades galegas na emigración manteñen acesa esta convocatoria e, en Galicia, o galeguismo se concéntrase ó redor da tradicional misa por Rosalía na igrexa de Santo Domingo de Bonaval.A finais da década dos 60, as organizacións nacionalistas comezan a convocar concentracións en Compostela o 25 de xullo. É no 1973 cando se empeza a utilizar o termo "Día da Patria Galega", denominación que pouco a pouco se vai consolidando e que se mantén na actualidade, aínda que tamén se segue utilizando a de Día de Galicia.Dende a instauración da democracia e a promulgación do Estatuto de Autonomía, a práctica totalidade das organizacións políticas e unha boa parte das institucións públicas programan todo tipo de actividades para conmemoraren esta data. Ás declaracións institucionais da Xunta de Galicia e do Parlamento Galego; ós bandos municipais chamando ós veciños e veciñas a celebrar o Día e a colocar a bandeira galega o mesmo 25 de xullo en rúas e balcóns; ás conferencias, mítins e xornadas de confraternidade que preceden ou teñen lugar o propio 25, hai que sumar as manifestacións populares de carácter reivindicativo que ese mesmo día percorren as rúas de Compostela.Noutro novo 25 de xullo , prentenderase , parafraseando ás Irmandades da Fala, "estreitar os lazos entre os galegos da metrópoli e os que teñan residenza nas nosas numerosas colonias sen bandeira" e ser unha vía para amosarmos a nosa pertenza a un pobo con identidade de seu.

Efecto Halo

O Efecto halo é un sesgo cognitivo que fai pensar que unhas características limitadas se aplicaquen a todo. Consiste en apreciar unha característica en particular dunha persoa e xeralizala a personalidade ou aptitudes désta en torno á característica apreciada, ainda cando o resto das características ou habilidades non se conleven coa evaluada.
Por exemplo, segundo este principio a maioría dos seres humanos dan por sentado,inconscientemente, que a xente rica, poderosa, famosa e fermosa é máis intelixente e digna de confianza que os individuos correntes.

Pero o máis curioso deste efecto é que é difícil de modificar, ainda cando se presenta a evidencia contraria o xuizo realizado.

Para tratar de saber máis acerca deste efecto Nisbett y Willson fixeron un interesante estudo. O experimento que levaron a cabo foi o seguinte: Tomaron dous grupos de suxeitos -alumnos da universidade- e a cada un ensinaronlle un video dun profesor nunha clase.O profesor era o mesmo nos dous videos, pero en cada video comportabase de forma diferente: nun era amable e tranquilo o responder as preguntas dos estudantes e no outro era autoritario e mandón.

Un grupo só viu o personaxe “bo”, e o outro só viu o personaxe “malo”. Unha vez que cada grupo viu o video correspondente, pediuselle que evaluasen o atractivo físico do profesor.

O grupo que viu o video do profesor "bo" clasificouno como máis atractivo que o grupo que viu o video do profesor malo. Esto confirmaba para os investigadores a presenza do efecto halo no xuizo que facían os suxeios do profesor, pero a novidade que viu a agregar o estudo é que cando se lles suxeriu os sueitos que quizais a súa evaluación do atractivo físico estaba influenciada por a forma de comportarse do profesor, rehusaron a sopesar isto e continuaron convencidos de que o seu xuizo fora emitido con obxetividade.

Sen embargo, máis alá do ámbito de estudo, o efecto halo tamén é un importante obxecto de reflexión sobre o noso comportamento "de-andar-pola-casa".

Hay persoas que dicen eso de "dáseme moi ben catar a la xente cun so vistazo".

Máis alá dos estereotipos, que tamén nos influencian moito, ¿xuzgamos á xente a partir dun só rasgo, xeneralizándoo a outros ámbitos?


Cando nos xuzgamos a nos mesmos, o noso comportamento sempre é situacional, é decir, condicionado os factores externos. Actuamos dunha determinada maneira porque as circustancias o requeríron así. Cando xuzgamos a outros, habitualmente inferimos factores internos: actúa así porque é así. Este outro efecto, relacionado co efecto halo, levanos a xerar "teorías" sobre alguen, sobre a súa personalidade; que resultan moi difíciles de cambiar.


Así que, antes de categorizar a alguén como antipático, maleducado, soso, estúpido ou demáis lindezas , sería bo tratar de analizar os motivos que nos conduciron a configurar esa opinión.

Corinne Bailey Rae:I´d like to

Me gustaría

Yacer aquí contigo me recuerda a aquellos días
Candice y yo despertabamos una ola de calor
Su madre en el jardín invitando a todos
Ooh, recortemos nuestros vaqueros viejos y salgamos
El vecino siempre sonriente con el bebé sobre su rodilla
Rhia sentada enfrente conseguiendo su pelo cardado y engrasado
La música, sonando desde el el coche aparcado en la calle
Tengo que repetir esta nueva canción, oh oh

Me gustaría poner mis dedos en ti
me gustaría pintar un cuadro para ti
A veces, no entiendes de donde procedo
Estoy tratando de hacertelo ver
Yo deseo cosas sencillas

Creciamos y no teníamos mucho dinero
Solíamos pasar el verano jugando partidos
Vasos de plástico para el ron y ponche, comer pollo caliente y dulce
Todas las mujeres discutiendo qué es el amor, como, ooh sabes lo que quiero decirte..
Y estoy sentada viendo a los chicos con la esperanza de que me llames.

Me gustaría poner mis dedos en ti
me gustaria pintar un cuadro para ti
A veces , no entiendes de donde procedo.
Estoy tratando de hacertelo
Yo deseo cosas sencillas


Quizás ahora o tal vez luego desee querer a alguien
Delicado, íntimo, que suela soñar con amar a alguien
Ahora vienes tu con tu con tus cosas a por mí
Sé que estoy enamorada

Me gustaría poner mis dedos en ti
me gustaría pintar un cuadro para ti
A veces, no entiendes de donde procedo
Estoy tratando de hacertelo ver
Yo deseo las cosas sencillas

Me gustaría poner mis dedos en ti
me gustaría pintar un cuadro para ti
A veces, no entiendes de donde procedo
Estoy tratando de hacertelo ver
Yo deseo las cosas sencillas


Ooh, me gustaría poner mis dedos en ti

Este é outro pequeno tesouro musical, encántame esta canción. En xeral gústame a música desta rapaza inglesa, que so ten un disco no mercado co que tivo grandes éxitos no 2007. Este disco chámase igual que ela e está cheo de cancións preciosas, sensuais, doces e cargadas de sensibilidade, no que hai toques de soul, jazz e rhythm and blues.
Espero que vos guste e tamén espero que saque disco pronto para poder seguir disfrutando da súa música.